Gdy dziecko boi się psów

Nie tylko pająki czy węże mogą wzbudzać w dzieciach uczucie paniki . Czasem do łez doprowadza spotkanie z pokojowo nastawionym psem czy kotem. Dziecko odczuwa lęk , bo zwierzę dziwnie wygląda, szybko się porusza, hałasuje, inaczej pachnie. Chcesz mu pomóc zlikwidować niepotrzebny stres , kontroluj to, co mówisz. To, co powiesz w dobrej wierze, może wywołać odmienną od zaplanowanej reakcję.  Sprawdź, czego boją się dzieci? Nie tylko ciemności! 1. Chodź, pogłaszczesz kotka Nie zmuszaj dziecka do głaskania nawet znajomego psa czy kota i sprawdzania, jakie ma śliczne futerko. Dziecko zamiast oswajać się ze zwierzakiem, będzie bało się go jeszcze bardziej. Okazuj dziecku, że je rozumiesz i wspierasz. Gdy może przyjrzeć się pieskowi z bezpiecznej odległości, poczuje się pewniej, nie będzie traktowało cię jako przeciwnika, który trzyma stronę tego strasznego zwierza. Im pewniej się przy tobie będzie czuło, tym większa szansa, że przezwycięży lęk .  2. On ci nic nie zrobi W ten sposób zupełnie niechcący zasugerujesz dziecku, że sympatyczny kotek sąsiadów rzeczywiście może wyrządzić mu krzywdę. Lepiej powiedz - „Zobacz, jaki ten kotek jest ładny, jak dumnie chodzi z podniesionym ogonem". Zwracając uwagę na zalety, możesz zmienić sposób myślenia dziecka o zwierzęciu. 3. Nie bój się, piesek jest taki malutki Wielkość zwierzęci a naprawdę nie ma dla dziecka dużego znaczenia. Dziecko boi się i już. Dodatkowo może poczuć się przez ciebie zlekceważone, niezrozumiane i osamotnione w swoich kłopotach. Zazwyczaj nie ma pojęcia, dlaczego ten malutki, sympatyczny – twoim zdaniem – kot czy pies wywołuje u niego strach. Małemu wrażliwcowi przyda się mądra rozmowa. Opowiadaj o zwierzętach, o ich zwyczajach, rasach, o chomiku lub rybkach, które hodowałaś w dzieciństwie. Wyjaśniaj, że zwierzaki czują to samo, co ludzie i nie wolno ich krzywdzić....

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...

Gdyby malec nie bał się niczego, najpewniej świadczyłoby to... o jego kłopotach ze zdrowiem. Strach to pożyteczny prezent od natury: ostrzega nas się przed niebezpieczeństwem (wyobraź sobie, co by było, gdybyśmy nie bali się np. pędzących aut) i wyzwala produkcję adrenaliny, dzięki której mamy więcej siły albo szybciej uciekamy. To, czego się boimy, zmienia się z wiekiem – kilkuletniego malucha wszystko może przyprawić o dreszcze! Odkurzacz jak potwór Maluchy boją się nie tylko tego, co widzą, ale też tego, co słyszą. Dorośli nauczeni doświadczeniem wiedzą, że hałas nie musi wiązać się z zagrożeniem, ale dziecko nie może być tego do końca pewne („buczy tak strasznie, to pewnie też może mnie zjeść!”). Aby pomóc dziecku, które boi się odkurzacza, zaproponuj, aby dotknął go jeszcze przed włączeniem, ale uwaga! – nic na siłę. Zmuszanie dziecka do stawienia czoła budzącej strach sytuacji może spowodować utrwalenie lęku na długi czas. Możesz też kupić malcowi „zabawkowy” odkurzacz albo namówić go do wspólnego odkurzania „na sucho”. Żłobek – strach zaczyna się w szatni Dla żłobkowego dziecka najstraszniejsza jest perspektywa rozstania się z mamą i pozostania samej we wciąż nieco obcym miejscu. Nowe zwyczaje, jedzenie, nawet zabawki:wszystko tu jest inne niż w domu, a dla rocznego dziecka „inne” oznacza „straszne”. Małe dzieci bardzo powoli akceptują zmiany, dlatego daj swojemu żłobkowiczowi więcej czasu. W szatni żegnaj się czule, ale nie przedłużaj chwili rozstania – w ten sposób mimowolnie dajesz dziecku do zrozumienia, że rzeczywiście wpuszczasz je do jaskini lwa. Lekarz i trauma po szpitalu A któż z nas na widok białego fartucha nie czuje mocniejszego bicia serca? Już na pierwszy rzut oka lekarz nie budzi w dziecku miłych skojarzeń: patrzy tak groźnie,...