Lekcja świadomości - felieton czytelniczki

Dziennikarka była jedną z gwiazd obecnych na Gali Polskiej Transplantacji "Drugie życie". Przyszła mama zaprezentowała się klasycznie , w czerni. Miała obcisły trykot, na to nałożoną oversizową marynarkę i modne w tym sezonie sportowe spodnie z lampasem i ściągaczami na dole nogawek. Całość uzupełniła klasyczną kopertówką i czarnymi szpilkami. Chociaż według doniesień niektórych mediów, dziennikarka może być już nawet w piątym miesiącu ciąży, brzuszek na razie jest lekko widoczny. Nigdy nie jest za późno Odeta Moro może być świetnym dowodem na to, że nigdy nie jest za późno, aby zacząć wszystko od nowa. Przez całe lata znana była przede wszystkim jako żona popularnego dziennikarza Michała Figurskiego. Żyła w jego cieniu, chociaż była aktywna zawodowo. Jak sama z ironią przyznała, była "kelnerką na bankiecie jego życia". Po rozwodzie w 2014 roku Moro odżyła, wzięła udział w drugiej edycji programu "Agent – Gwiazdy " w TVN i na nowo dała o sobie przypomnieć. Ale to nowy związek stał się punktem przełomowym w jej życiu. Od dwóch lat jej partnerem jest Konrad Komarnicki . "Wyjechałam z koleżankami na weekend i okazało się, że w okolicy czają się mężczyźni. A przynajmniej jeden! To prawdziwa miłość i duże zaskoczenie. Takie rzeczy się zdarzają, kiedy człowiek zupełnie się tego nie spodziewa" – powiedziała w jednym z wywiadów. Pod koniec marca do wiadomości publicznej przedostała się informacja, że para spodziewa się dziecka. Słowo przedostała, jest tutaj na wyrost, ponieważ Moro sama to zrobiła, publikując na swoim profilu na Instagramie zdjęcie z testem ciążowym. Będzie to drugie dziecko dziennikarki, ze związku z Figurskim ma córkę Sonię , która ma już 15 lat i idzie śladami zawodowymi rodziców, występując w telewizyjnym kanale dziecięcym."Zaczynam drugie okrążenie i jestem szczęśliwa, że znowu zostanę mamą" –...

Mamusiu! Zrobisz mi pić? – Z pokoju słyszę jak moja starsza córeczka domaga się czegoś do picia. – Chcesz soczek z czarnej porzeczki czy kompot z jabłek? – Chcę kompocik! Pora obiadowa, a ja mam jeszcze ziemniaki nieobrane i nieugotowany makaron do rosołu. Muszę się sprężyć i zrobić obiad . Przydałoby się też posprzątać w łazience, poodkurzać i poprasować stertę ubrań, która leży już dobry tydzień. Eh, tylko czasu brak.  – Mamusiuuu! Gabisia płacze! – No to już chyba nici ze sprzątania. Czemu ta moja młodsza córka tak marudzi? Ania tak nie płakała! Potrafiła większość dnia przespać, budząc się na jedzenie i przebranie. – No już, Gabrysiu, mamusia cię nakarmi, przebierze i pójdziesz sobie spać. Godzina bujania w wózku pomaga i malutka zasypia, a ja mogę dokończyć to, co robiłam wcześniej. Anusia jest już dużą dziewczynką i kiedy dostanie plastelinę albo kredki, nie ma jej dobrą godzinę, a ja mogę troszkę ogarnąć bałagan. No, to teraz dokończę obiad i biorę się za ogarnięcie domu .  Ledwo obrałam ziemniaki słyszę: – Mamusiu! Gabisia płacze! – Co się dzieje, córeczko? Dlaczego płaczesz? Czy coś ci dolega? – Córeczka uspokaja się, gdy tylko biorę ją na ręce. Jak szybko nauczyła się, że na rękach najlepiej! To chodź, maluchu, pokażę ci nasze mieszkanko. Wycieczka, karmienie i przebranie zajęło nam prawie godzinkę, ale mała śpi. Uf, to idę kończyć to, co zaplanowałam. – Mamusiu, mamusiu, nudzę się! – Eh, czemu one nie dadzą mi posprzątać? Przecież robię to dla nich, żeby było czysto, a obiad był na czas. – To chodź, pomożesz mi sprzątać . Tutaj masz ściereczkę i umyj stoliczek. Stuk! Hałas, że ho-ho. Co się stało? Przerażona pobiegłam do pokoju, gdzie sprzątała moja córeczka. – Mamusiu, psieplasiam, nie chciałam. Uf, to tylko cukierniczka spadła. Tylko jak? Przecież stała na regale, a nie na...

Są! W końcu! Upragnione dwie kreski . Gdy moja nadzieja już umierała, któregoś wieczoru coś podniosło mnie z kanapy i zaniosło do apteki. Wyłączyło umysł i sterowało, by nagle wywołać eksplozję. Nie mogąc ukryć radości, jej połowę przeniosłam na partnera. „Jest dobrze, będzie dobrze” – myślałam i chciałam tylko, by dziecko było zdrowe .  Do czasu... Bo bliscy zaczęli węszyć co do płci , koloru oczu, skrętu włosów. Partner jęczał o dziewczynkę, ja miałam przeczucie, że to będzie syn . – Co jeśli synek? – spytałam słodko. – Coś się wymyśli – odpowiedział. Spojrzałam zbulwersowana. „Te jego żarty” – myślałam i wypuszczałam drugim uchem, gdy zwracał się do brzucha per Dianka. Mama też uparcie tkwiła przy dziewczynce i zarzucała mnie różowymi ubrankami. – Po co to kupujesz? Same różowe? – pytałam. – Jak to? – patrzyła na mnie jak na nieprzytomną. – No? Jest 50 na 50, że to chłopak . – Coś ty? Najwyżej będzie miał do spania. Była tak pewna, bo przecież te stare zabobony i znaki: – Ten tort to byś sama zjadła, ciągnie cię do słodkiego. Miałam dość. Dziecko to dziecko! To ciągłe wsadzanie nosa w mój talerz, odnajdywanie oznak płci żeńskiej przekraczało wszelkie granice. Partner cieszył się, że miałam pryszcze, bo to podobno na córkę , a ja chciałam go udusić, bo to hormony, przez które czesałam się byle jak… Zbliżało się USG i już widziałam ich wszystkich, jak zaglądają w monitor. Po co w ogóle lekarz? Zakłady już zrobione! Na badanie poszłam więc sama. – Widzi Pan tam coś? – A na co Pani liczy? – żartował lekarz. – Mnie wszystko jedno, ale rodzina chce dziewczynkę . – A kto to jest?! – spytał z triumfem, stukając palcem w monitor. Zrozumiałam, że instynkt i przeczucia matki jednak istnieją. Pod moim sercem żyje syn . Ogarnęła mnie fala rozczarowania,...