List mamy: Do przyszłej nauczycielki w przedszkolu mojego dziecka

Skąd to wysokie ciśnienie w czasie ciąży? Nagły skok ciśnienia nie powinien być groźny, a jednak. Do szpitala trafiłam w 26. tygodniu ciąży . Byłam przerażona. Na izbie przyjęć - podczas badania - usłyszałam od lekarki pełniącej dyżur: "Chciałabym utrzymać tę ciążę chociaż do 32. tygodnia, ale nie wiem czy nam się uda. Proszę być dobrej myśli". Następnie zabrano mnie na obserwację, starając się zbić ciśnienie . Lekarze prosili, abym się nie denerwowała, bo to może doprowadzić do przedwczesnego porodu . Łatwo powiedzieć! W końcu ciśnienie się unormowało. Można było mnie przewieźć na oddział patologii ciąży. Tam niestety codziennie wieczorem ciśnienie wzrastało. Podawano mi leki na jego zbicie, ale po tygodniu przestały działać. Czułam się coraz gorzej . Nerki przestawały pracować, moje serce też coraz gorzej sobie radziło.  W święta Wielkanocne moja rodzina zamiast cieszyć się rodzinną atmosferą, czekała na rozwój sytuacji. Wszyscy zastanawiali się, co będzie z dzieckiem i ze mną . Czy damy radę? Jest coraz gorzej; trzeba zrobić cesarskie cięcie Mój stan zdrowia pogarszał się. Tuż po świętach lekarze poinformowali mnie, że nie mogą dłużej podtrzymywać ciąży . Czasem tak bywa, że niektórym dzieciom lepiej jest poza brzuchem matki. Pytałam, jakie szanse ma moje dziecko? Lekarz nie chciał dać mi jednoznacznej odpowiedzi. Wymijająco odrzekł, że w moim stanie cesarka jest koniecznością , że muszą ratować moje życie. Zaczęłam płakać. Moje dziecko, moje maleństwo, które noszę pod sercem... W szpitalu nie mieli inkubatora , więc przewieziono nas do innego szpitala. Najpierw położono mnie na salę obserwacji, dopiero około 2.00 w nocy przeniesiono mnie na oddział patologii ciąży . Byłam zmęczona, głodna i przerażona. Liczyłam, że w tym szpitalu znajdą lepsze rozwiązanie niż cesarka. Niestety. Przyspieszono...

Czasami jestem zmęczona. Bardzo zmęczona. Tak, zdarza mi się wtedy krzyknąć na dzieci z byle powodu lub włączyć im bajki jedynie dla świętego spokoju.  Nie, nie jestem z tego dumna. Nie oznacza to jednak, że jestem złą matką. Miewam chwile słabości .  Może gdybyś zauważył, że praca w domu to też praca, może byłoby mi trochę łatwiej i ... byłabym lepszą matką.  Nie oczekuję wiele.  Nie proszę o przewijanie, karmienie i kąpanie dzieci (choć byłoby milo), ale o jedno zdanie doceniające moją pracę, np.: "Widzę, że miałaś ciężki dzień".  Tak miewam trudne dni. Nie wstydzę się ich. Już się nie wstydzę.  Przy pierwszym dziecku bałam się przyznać, że jest mi cholernie ciężko . Chciałam dawać radę jak inne matki. Przy kolejnych zrozumiałam, że większość mam czasem "wysiada". Twoja pomoc jest w tych sytuacjach bezcenna.  Nie chcę słyszeć po twoim powrocie z pracy: "Jaki tu bałagan?!". Wkurza mnie to. Tak chciałabym, żeby było czysto jak u Perfekcyjnej Pani Domu , ale wiesz co, nie będzie tak! Przez najbliższe kilka, a może nawet kilkanaście lat nasz dom będą wypełniały sterty zabawek, dziecięcych książeczek, ubranek, a ja będę miewała gorsze dni, gdy nie będzie mi się chciało ich pozbierać.  Nie jestem leniwa. Jestem matką. Zmęczoną matką. Zrozum to i albo zacznij mi pomagać, albo odczep się ode mnie. Nie potrzebują kolejnego dziecka do obsługi, lecz wparcia. Wiem, że też się starasz. Czasem naskakuję na ciebie bez powodu. Znalezienie kompromisu często bywa niezwykle trudne, zwłaszcza gdy małżeńskim negocjacjom towarzyszą dziecięce krzyki, awantury i płacze. Zrozum jednak, że praca, którą wykonuję, nie przewiduje dni wolnych, urlopów, czy nawet zwolnienia chorobowego. Dzieci są najsurowszymi szefami, jakich miałam, bo każda ich potrzeba musi zostać zaspokojona natychmiast. Mam więc chyba prawo czasem mieć wszystkiego...

Depresja poporodowa objawia się długotrwałym przygnębieniem , niepokojem i zdenerwowaniem. Lęki , które odczuwa mama, są nieuzasadnione. Podjęcie każdej, nawet błahej decyzji, budzi wątpliwości. Kobieta uważa się za złą matkę, która nie jest w stanie opiekować się dzieckiem. Przeczytaj list, który napisała do swojego synka mama cierpiąca na depresję poporodową . Swoją chorobę nazywa „podróżą” i w czuły, przejmujący sposób pokazuje, jaki wpływ na nią i jej synka miała choroba. List mamy cierpiącej na depresję poporodową "Drogi synku, Po Twoich narodzinach, zdiagnozowano u mnie depresję poporodową i stany lękowe . Proszę, nigdy nie myśl, że to Twoja wina – w żadnym wypadku tak nie jest. Nie musisz czuć się winny. Właściwie, chciałabym Ci podziękować. Dziękuję, że to znosisz i jesteś tu ze mną. Przepraszam, że nie uśmiecham się tak często, jakbym chciała. Musisz jednak wiedzieć, że Twój uśmiech przynosi mi radość każdego dnia. Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Możesz tego jeszcze nie wiedzieć, ale dałeś mi najwspanialsze lekcje w moim życiu. Jako Twoja mama, mogę sprawiać wrażenie, że wiem wszystko, ale chcę, żebyś wiedział – nie wiem. Ciągle się uczę, każdego dnia, w każdej chwili. To działa w dwie strony, sam zobaczysz, nauczę Cię wszystkiego, co umiem, ale proszę, Ty nie przestawaj uczyć mnie. (…) Dziękuję, że jesteś dla mnie taki cierpliwy. Tyle razy chciałam się bardziej zaangażować, jednak przez depresję, ciężko mi było zrobić kolejny krok. Zawsze będę Ci wdzięczna za Twoją cierpliwość . Pamiętaj zawsze, że Cię kocham, czasem potrzebuję tylko trochę czasu. Dziękuję, że jesteś taki zdecydowany. Gdyby nie Twoje zdecydowanie, gdybyś nie wiedział, czego chcesz, byłabym całkowicie bezradna. Zdarzało się, że nie miałam bladego pojęcia, co robić, ale wiem, jak bardzo próbujesz mi...