"Droga zmęczona mamo, musisz mnie wysłuchać..." – ten list podbija internet!

Depresja poporodowa objawia się długotrwałym przygnębieniem , niepokojem i zdenerwowaniem. Lęki , które odczuwa mama, są nieuzasadnione. Podjęcie każdej, nawet błahej decyzji, budzi wątpliwości. Kobieta uważa się za złą matkę, która nie jest w stanie opiekować się dzieckiem. Przeczytaj list, który napisała do swojego synka mama cierpiąca na depresję poporodową . Swoją chorobę nazywa „podróżą” i w czuły, przejmujący sposób pokazuje, jaki wpływ na nią i jej synka miała choroba. List mamy cierpiącej na depresję poporodową "Drogi synku, Po Twoich narodzinach, zdiagnozowano u mnie depresję poporodową i stany lękowe . Proszę, nigdy nie myśl, że to Twoja wina – w żadnym wypadku tak nie jest. Nie musisz czuć się winny. Właściwie, chciałabym Ci podziękować. Dziękuję, że to znosisz i jesteś tu ze mną. Przepraszam, że nie uśmiecham się tak często, jakbym chciała. Musisz jednak wiedzieć, że Twój uśmiech przynosi mi radość każdego dnia. Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Możesz tego jeszcze nie wiedzieć, ale dałeś mi najwspanialsze lekcje w moim życiu. Jako Twoja mama, mogę sprawiać wrażenie, że wiem wszystko, ale chcę, żebyś wiedział – nie wiem. Ciągle się uczę, każdego dnia, w każdej chwili. To działa w dwie strony, sam zobaczysz, nauczę Cię wszystkiego, co umiem, ale proszę, Ty nie przestawaj uczyć mnie. (…) Dziękuję, że jesteś dla mnie taki cierpliwy. Tyle razy chciałam się bardziej zaangażować, jednak przez depresję, ciężko mi było zrobić kolejny krok. Zawsze będę Ci wdzięczna za Twoją cierpliwość . Pamiętaj zawsze, że Cię kocham, czasem potrzebuję tylko trochę czasu. Dziękuję, że jesteś taki zdecydowany. Gdyby nie Twoje zdecydowanie, gdybyś nie wiedział, czego chcesz, byłabym całkowicie bezradna. Zdarzało się, że nie miałam bladego pojęcia, co robić, ale wiem, jak bardzo próbujesz mi...

Podobno mężczyźni kochają zołzy . Serio? Naprawdę chcesz mieć u boku zrzędzącą i przewracającą oczami babę z wiecznym fochem? Uwierz mi na słowo: nie chcesz.  Dlatego proszę, przeczytaj ten list . Napisałam go (tak jak lubisz: w punktach!), bo wiem, że na hasło "musimy pogadać" robi ci się zimno, gorąco, a potem znów zimno.  No to jedziemy: 1. Pomóż mi nie być jędzą To w sumie proste, wiesz? Żeby nie być nią, muszę być w stanie  porozumieć się z Tobą bez zrzędzenia, od czasu do czasu odpocząć i  naładować akumulator. Muszę mieć chwilę, by  zadbać  trochę o siebie, a nie tylko o innych. 2. Uwierz amerykańskim naukowcom Jak wiadomo zbadali już wszystko wzdłuż i wszerz (i to trzy razy). Zajęli się także parami, które – tak samo jak podobno my – po partnersku dzielą się obowiązkami (a w każdym razie tak im się wydaje).   Okazało się, że owszem: taki układ działa, ale tylko do przyjścia na świat dziecka. Potem kobietom przybywa średnio 21 godzin pracy tygodniowo, a facetom  jedynie 13 . To aż 8 godzin różnicy!   Nie muszę widzieć raportu z tych badań na własne oczy, by wiedzieć, że to prawda.  To właśnie dlatego wieczorem mówię, że boli mnie głowa (bo boli naprawdę - ze zmęczenia), dlatego lubię chodzić do dentysty (jeśli jest obsuwa, mogę chwilkę spokojnie posiedzieć w poczekalni i nikt niczego ode mnie nie chce), dlatego  w sklepie bujam wózek z zakupami (robię to odruchowo, z przyzwyczajenia). 3. Zmień płytę Ja też lubię piosenkę "Przewróciło się? Niech leży" , ale ileż można żyć w rytmie starego kawałka? Sprawa jest prosta: Coś się rozlało? Wytrzyj.  Upadło? Podnieś. Stopy przyklejają się do podłogi? Poszukaj mopa.  I proszę: nie pytaj mnie,  gdzie go znajdziesz. Dasz radę. 4. Nie czekaj na instrukcje z centrali Jeśli chcę, żebyś coś zrobił w domu, muszę ci...

Dawno nie czytałyśmy czegoś tak pięknego i prawdziwego, jak ten list do wszystkich matek, zatytułowany "Ciężar macierzyńskiej miłości" . Napisała go Annie Reneau , matka trojga, prowadząca bloga "Motherhood and More". Sama przeczytaj: " Cześć Mamo , być może mnie nie znasz, ale ja znam Ciebie. Chodziłam w Twoich butach (oczywiście powolutku, żeby nóżki mojego dziecka mogły nadążyć). Nosiłam Twoje nosidełko dla dziecka, czułam ciężar mojego rosnącego dziecka wpinający się w biodra i ramiona. Prowadziłam Twój samochód, załadowany kobylastymi fotelikami samochodowymi , wózkami, zabawkami, torbami do przewijania, niekapkami i rozsypanymi chrupkami. Spałam w Twoim łóżku, budząc się wielokrotnie każdej nocy po to, by karmić, koić, odganiać złe sny albo zwyczajnie potwierdzać światu swoją matczyną obecność.  Byłam w niebie i piekle Twojej miłości. Tej miłości – mój Boże, tej miłości . Czasami jest tego zbyt wiele, prawda? Ta miłość i zmartwienia, które za sobą ciągnie. Ta miłość i frustracja, które za sobą ciągnie. Ta miłość i wycieńczenie, które za sobą ciągnie. Ta miłość jest pełna obciążeń, Mamo . Jest ciężka i pochłaniająca, i zachwycająca, i przerażająca. Jest urocza i afirmująca życie, błogosławiona i święta. Miłość matki nie jest łatwa ani na początku, ani w trakcie, ani w ogóle nigdy. To ogromna skrzynia skarbów, załadowana bogactwem i zarazkami, prawdziwie bezcenna. Ale nie jest lekka i nie jest łatwa. Nie możesz mieć tej miłości bez odczuwania jej ciężaru. Te dwie rzeczy są nierozłączne.  Ale te wczesne lata, Mamo, uczynią Cię silną. A siła, której nabierzesz teraz, pomoże Ci nieść tę miłość przez krajobrazy, których nawet się nie spodziewasz. Ta miłość jest wielka i ciężka, ale zaufaj mi, kiedy mówię Ci, że udźwigniesz ją na swoich barkach i przeniesiesz przez góry. Będziesz płynąć...