Przez jeden drobiazg dziewczynka mogła stracić życie

Cori Salchert o swoim domu w Wisconsin mówi: "Dom nadziei". Ma ośmioro rodzonych dzieci, a od 3 lat adoptuje porzucone, śmiertelnie chore niemowlęta, aby mogły spędzić ostatnie chwile życia otoczone miłością i czułością.  Pierwszym z adoptowanych przez nią dzieci, była 2-tygodniowa dziewczynka, Emmalynn . Nie miała połowy mózgu, nie widziała, nie słyszała, reagowała jednak na ból. Żyła jeszcze 50 dni. Do ostatniego oddechu jej przybrana matka trzymała ją w swoich ramionach.  – Czuliśmy, że to wielki przywilej dla nas: mieć ją, nadać jej imię i na koniec towarzyszyć jej w ostatnich chwilach jej życia. Tamtego ostatniego dnia tuliliśmy ją, całowaliśmy. Mój mąż śpiewał jej piosenki, żeby się nie bała. Zasnęła, słuchając bicia mojego serca – mówi Amerykanka.  Zanim Cori w 2012 r. założyła domowe hospicjum, najpierw pracowała jako położna. Po traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa (kiedy miała kilkanaście lat jej upośledzona psychicznie siostra utonęła w pobliskim stawie), miała nadzieję, że na oddziale położniczym będzie stykała się tylko z radością i cudem życia. Uświadomiła sobie tam jednak, że nie każda kobieta, rodząca w jej szpitalu, wychodzi potem do domu z dzieckiem na rękach. Wtedy jej celem była pomoc matkom, które straciły swoje maleństwa. Potem pracowała jako pielęgniarka w organizacji skupiającej rodziców śmiertelnie chorych dzieci. To właśnie tam nieraz zetknęła się z porzuconymi noworodkami, których rodziców przerosła sytuacja. Cori nie ocenia ich. Stara się zrozumieć ich, że nie umieli poradzić sobie z chorobą swojego dziecka. Od dnia śmierci Emmalynn, Cori i jej rodzina uznały, że pomogą możliwie jak największej liczbie chorych dzieci. Obecnie od 1,5 roku opiekują się śmiertelnie chorym Charliem, podłączonym na stałe do respiratora i rurki do odżywiania dojelitowego. Lekarze są...

Jasna, prawie biała skóra, białawe włosy, czerwonawe lub niebieskoszarawe oczy – to cechy wyróżniające osoby chorujące na albinizm. Tłumaczymy, czym spowodowane jest bielactwo, a także jakie są jego objawy i skutki. Albinizm: co to jest? Albinizm, czyli tak zwane bielactwo wrodzone, to choroba genetyczna polegająca na braku pigmentu we włosach, tęczówce i skórze. U chorych na albinizm stwierdza się naturalną niezdolność do wytwarzania ciemnobrunatnego pigmentu skóry – melaniny. Osoby te mają jasną skórę, białe włosy, rzęsy i brwi i nazywane są albinosami. Odmiana albinizmu jest także bielactwo nabyte . Występuje znacznie częściej i nie pojawia się po urodzeniu. Pierwsze objawy występują czasem nawet około 20. roku życia. Albinizm nabyty polega na obumieraniu komórek pigmentowych – melanocytów. Oznacza to, że skóra, w której zaczyna brakować pigmentu, zaczyna blednąć i pojawiają się na niej białe plamy coraz większych rozmiarów. Albinizm: przyczyny Albinizm jest to choroba skóry wywołaną mutacjami genów odpowiadających za syntezę enzymów (tyrozynazy) potrzebnych do produkcji melaniny. Bielactwo to taki stan organizmu, w którym niemożliwa staje się produkcja melaniny. Melanina natomiast to pigment, który odpowiada między innymi za barwę skóry, włosów czy tęczówek oczu oraz chroni przed szkodliwym promieniowaniem UV. Albinizm to dziedziczna przypadłość, a za jego rozwój odpowiada gen recesywny. Oznacza to, żeby dziecko urodziło się albinosem, musi wadliwy gen otrzymać od obojga rodziców. Albinizm: objawy Dzieci, które rodzą się z bielactwem, od urodzenia mają: bardzo jasną, białawą lub różowawą skórę; białe włosy; białe brwi i rzęsy. Niemowlę zazwyczaj ma także bezbarwną tęczówkę, przez co jego oczy są czerwone. Dodatkowo pojawić się może u niego światłowstręt i oczopląs. Kto to jest albinos? Albinos...

Jej mama wpadła na pomysł, który przywrócił dziecku uśmiech i wiarę w siebie. Do tej pory dziewczynka była zamknięta w sobie i czuła się odrzucona , a wszystko przez włosy, a właściwie ich niewielką ilość, przez co malutka często była brana przez obcych za chłopca. Dziewczynka ma zawsze długie włosy? 4-letnia córka Janelle Cuilla z Kalifornii czuła się gorsza, ponieważ nie miała bujnych i długich włosów jak inne dziewczynki. Jej mama wpadała na pomysł, aby pofarbować dziewczynce włosy na różowy kolor. To odmieniło życie jej córki. "Nie mogła z dziewczynkami bawić się w księżniczki , ponieważ wyglądała jak chłopiec" – wspomina jej mama. Jak na ironię malutka uwielbiała postać bajkowej Roszpunki, która jak wiadomo, słynęła z włosów niekończącej się długości. Dziewczynka została odrzucona zaraz po tym, jak poszła do przedszkola. Małe koleżanki uznały, że nie może się z nimi bawić , bo... nie wygląda jak dziewczynka. "Dzieci będą dziećmi. Szczególnie w tak młodym wieku nie mają filtra i nie zawsze znają wagę swoich działań" – pomyślała mama. Starała się ze wszystkich sił znaleźć idealne słowa, aby wyjaśnić, dlaczego jej córeczka wygląda inaczej. – Gdyby każda osoba wyglądała dokładnie tak samo, świat byłby nudnym miejscem. Pomyśl o kwiatach. Niektóre kwiaty mają duże płatki, inne mają małe płatki. Niektóre z twoich ulubionych mają ciernie, a niektóre rozpadają się, gdy są dmuchane przez wiatr. Ale za każdym razem, gdy napotykasz kwiat, jesteś podekscytowana, ponieważ kochasz je wszystkie tak samo. Jesteś na tym świecie, maleńkim, cennym, rzadkim kwiatem – tłumaczyła. Włosy to kwestia genów Mama powtarzała jak zaklęcie, że prawdziwe piękno pochodzi z wnętrza , ale dobrze rozumiała, co czuje je malutka córeczka. Janelle, jako mała dziewczynka też miała mizerne włoski . Tak więc zdawała sobie...