Ja nie chcę do domu!

Wyrywanie zabawek, awantury przy każdej próbie sprzeciwu, wymuszanie... Znasz to? Masz wrażenie, jakby Twój maluch myślał tylko o sobie? Niepokoisz się, co z niego wyrośnie? Niezależnie od wieku malucha, pamiętaj, że: - Nikt nie rodzi się egoistą – kimś bezwzględnie walczącym o swoje, myślącym wyłącznie o sobie. - Malec chce być troskliwy. Takie zachowanie jest bliskie naszej naturze, bo w ten sposób zapewniamy sobie opiekę. Trzeba tylko pokazać mu, jak to robić. - Dziecko uczy się od innych. Jeśli w Twoim odczuciu zachowuje się jak król, to dlatego, że musiało się przekonać, że taka postawa się opłaca (bo wtedy jest się w centrum uwagi). - Zdolny i zaborczy to nie to samo. Osoby inteligentne bywają niecierpliwe, skupione na sobie, roszczeniowe, ale naprawdę nie warto tego wzmacniać. - Współpraca rodzi się powoli. Aby się jej nauczyć, potrzeba wielu prób i popełniania błędów. Nim malec będzie umiał dogadywać się z innymi dziećmi, najpierw musi poznać sam siebie, rozumieć emocje, znać poczucie własności. Oto kolejne etapy na tej drodze. To moje i tamto też Niemal do końca pierwszego roku życia maluch powinien być pępkiem świata, czuć, że może liczyć na bliskie mu osoby, że świat jest przyjazny i przewidywalny. W ten sposób poczuje się bezpiecznie. To da mu odwagę, by zrobić następny krok. Powoli zacznie zdawać sobie sprawę z własnych możliwości: będzie sprawdzał, jaki skutek przyniosą różne działania, eksperymentował. Jednocześnie powoli odczuwa rozmaite ograniczenia i zakazy. Nie rozumie jeszcze, że rzeczy mają właścicieli. Chce dostać wszystko, co go zainteresuje, także dlatego, że lubi gromadzić przedmioty. W tym czasie dochodzi do pierwszych konfliktów, bo półtoraroczny maluch jest bardzo skupiony na sobie i nastawiony niemal całkowicie na branie. Wszystko musi mieć natychmiast, nie wie, co to znaczy dzielić się...

Ataki histerii w sklepie, bo mama nie chce kupić batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości, że trzeba już wracać z placu zabaw do domu . Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków. Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze: i dla ciebie, i dla twojego małego buntownika. KROK 1 Popatrz z pozycji dziecka Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że z tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku. Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale to nie oznacza, że nadszedł czas, by chodzić przed malcem na paluszkach i robić wszystko, byle tylko nie wyprowadzić go z równowagi. W ten sposób można wychować małego tyrana, a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie z emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego. KROK 2 Zorganizuj czas i miejsce Każdy dzień dwulatka powinien być w miarę przewidywalny. Stałe pory wstawania, drzemki, posiłków, kąpieli, a nawet spacerów – to wszystko daje malcowi poczucie bezpieczeństwa. Jeśli szkrab...

Jeśli twój maluch zaczął już raczkować albo sam stawia pierwsze kroki, musisz być naprawdę czujna. O ile w mieszkaniu dostępu do sprzętu domowego bronią różnego rodzaju blokady, o tyle w nowych miejscach, na ulicy czy w podróży musisz wykazać się niezłym refleksem. Bądź o krok do przodu Dorota, mama rocznego Krzysia, przygotowała sobie kawę. Nie przespała nocy z powodu ząbkowania synka – łyk kawy mógł jej pomóc dojść do siebie. Podczas gdy synek bawił się na dywanie, ona przeglądała gazetę. Sygnał komórki dzwoniącej w korytarzu poderwał ją z kanapy. Zaabsorbowanej rozmową Dorocie dopiero odgłos spadającego kubka i płacz przypomniały o synku… Spodziewała się najgorszego. Odetchnęła, widząc, że nic mu się nie stało, a pusty kubek leży pod stołem. Bliżej ideału • Raczkującego dziecka nie zostawiaj samego w pokoju. Nawet jeśli twój maluch jeszcze nie umie dobrze chodzić, właśnie dziś może postawić pierwszy krok. Włóż go do kojca, łóżeczka lub zabierz ze sobą. Wychodząc z pokoju, włącz elektroniczną nianię. • Pochowaj rzeczy, którymi malec mógłby sobie zrobić krzywdę: pilota, nożyczki, jednorazowe nożyki do golarki, długopis, otwartą damską torebkę, o nożu czy widelcu nie wspominając. • Poza bezpieczeństwem dziecka nic nie jest tak pilne i ważne, by wymagało twojej natychmiastowej reakcji. To nic, że nie zdążysz odebrać telefonu – jest funkcja połączenia nieodebrane, poczta głosowa czy SMS. Bądź czujna W domu znajomych, którzy nie mają małych dzieci, może czyhać wiele niespodzianek. Przekonała się o tym Ala, mama dwuipółletniej Zosi. Gdy dorośli pochłonięci byli rozmową, dziewczynka wybrała się na zwiedzanie mieszkania. Uwagę rodziców zwróciła niepokojąca cisza, która zastąpiła odgłosy zabawy. Zosia odnalazła się w pokoju obok: siedząc na podłodze przy nocnej...