Nie nazywaj mnie beksą

Niektóre kilkulatki, kiedy widzą, że przegrywają, próbują wycofać się z gry, inne zaś płaczą i denerwują się. Są także spryciarze, którzy oszukują. Jak postępować z malcem? Zabawy z elementami konkurencji pokazują, jak radzić sobie z frustracją wywołaną porażką. Uczą przegrywać, ale też wygrywać z klasą i szanować przeciwnika. Nasze rady, jak nauczyć dziecko przegrywać • Ucz, jak wygląda pokojowe przegrywanie. Gdy Ty przegrywasz, pogratuluj wygranej zwycięzcy. Uściśnij rękę, pochwal. Tłumacz w prostych słowach, że raz się przegrywa, raz wygrywa. Zobaczysz, że w końcu dziecko to sobie uświadomi. Co nie znaczy, że spokojnie zaakceptuje! • Maluchowi, który z powodu przegranej kopie planszę do gry, trzeba tego zakazać. Postaw sprawę jasno: „Jeśli tak robisz, nie możesz z nami grać.” Jeżeli będziesz konsekwentna, dziecko zrozumie, że takie nerwy tylko pogarszają sprawę. • Nie dawaj wygrywać za każdym razem – dla świętego spokoju. Doraźnie co prawda unikniesz łez, ale takim postępowaniem skrzywdzisz swoją pociechę. Stworzysz nierealny obraz rzeczywistości, gdzie krzykiem można wymusić zwycięstwo. No i nie nauczysz, jak radzić sobie z porażkami. A one są częścią życia i dziecko musi poznać ich smak. • Nie pozwalaj też oszukiwać. Po to są reguły gry, by ich przestrzegać, a wygrana oparta na oszustwie jest nic nie warta. Oszukujące dziecko powinno zawsze to usłyszeć. • Gdy malec w połowie rezygnuje, bo mu nie idzie, wyjaśnij, że tak się nie robi. Powiedz: „Następnym razem, jeśli zaczniemy grę, to trzeba ją dokończyć. Takie są zasady”. • Nie zapominaj przy tym, że uczucie porażki jest rzeczywiście okropne! Ale z Twoją mądrą pomocą dziecko w końcu opanuje tę trudną sztukę. Pozwól okazywać złość Wściekłość i płacz to naturalna reakcja kilkulatka na...

„Na co ty czekasz, Nataszo?”, pytała samą siebie, z miesiąca na miesiąc odkładając decyzję o dziecku. To Janusz namawiał, żeby mieli dzidziusia. I kiedy w końcu się na to zdecydowała, okazało się... że już jest w ciąży. Takiej radości nie przeżyła jeszcze nigdy. Zawsze wiedziała, że dla rodziny jest w stanie zawiesić karierę na kołku. I teraz zamiast kolejnych występów planuje już, jak urządzi dziecinny pokój. A córeczka, którą urodzi za dwa miesiące, śni jej się czasem w nocy. - Zdarzyło Ci się ostatnio płakać ze szczęścia? Płakać to może nie, ale kilka razy byłam naprawdę wzruszona.   – Na przykład wtedy, gdy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży? O tak. To było niesamowite. Pamiętasz, zawsze mówiłam, że dla macierzyństwa, dla rodziny będę umiała zawiesić karierę na kołku. To było ważniejsze od teatru, śpiewania, wszystkiego. Czekałam tylko na odpowiedni moment, na poczucie, że dziecko powinno pojawić się właśnie teraz. – Dlaczego właśnie teraz jest ten odpowiedni moment? Gdybym zdecydowała się na ciążę rok temu, myślę, że nie byłabym taka szczęśliwa. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak się sprawdzę jako artystka. Do momentu, kiedy nie wystąpiłam w „Jak Oni śpiewają”, a potem w „Przebojowej nocy”, dla wszystkich byłam jedynie narzeczoną Janusza. A potem wszystko się zmieniło. Udowodniłam sama sobie, że potrafię czegoś dokonać. To było dla mnie ważne. I potem pomyślałam, że może to ten moment, że jestem już gotowa, żeby zrealizować to najważniejsze marzenie. – I po prostu zaszłaś w ciążę?  (Śmiech). Wiem, że to brzmi trochę nieprawdopodobnie, ale tak się właśnie stało. Wybrałam się do swojego ginekologa i na początku wizyty zapowiedziałam, że chcę zajść w ciążę i proszę, żeby mnie do tego przygotował. On zaczął mnie badać i...

Czy łatwo podjąć decyzję o macierzyństwie, gdy w zawodzie aktora przerwa czasem oznacza koniec kariery, Daria Widawska opowiada Monice Kotowskiej. – Myślałam, że rozpędzasz się w życiu. Rola w „Magdzie M.”, udział w „Tańcu z gwiazdami”. Teraz grasz w serialu „39 i pół”. A tu nagle przerwa. Dziecko. Przestraszyłaś się ciąży? Daria Widawska: Lęk czułam tylko raz, przed rozmową z producentami „39 i pół”. Niedługo po tym, jak podpisałam kontrakt, okazało się, że zawarłam też drugi. I to na całe życie. Zawsze byłam bardzo obowiązkowa i to krótkie, radosne dla mnie zdanie: „Jestem w ciąży”, mogło oznaczać jednocześnie, niestety: „Sprawiam ludziom kłopot”. Umówiłam się na spotkanie z producentką serialu – Justyną Pawlak. Wysłuchała mnie i spytała: „A ty, tak w ogóle, to się dobrze czujesz?”. Nie wiem, jak ona to robi, ale po pięciu minutach miała dwa pomysły na rozwiązanie sprawy. Jej spokój pozwolił mi uwierzyć, że może się udać. Wyliczyłyśmy dni zdjęciowe, zaparłyśmy się. I się udało. A tak poza tym ciąża i dziecko to nie przerwa tylko właśnie rozpęd, jakiego nigdy nie zaznałam. – To takie proste? Urodzisz i po paru miesiącach wrócisz do pracy? Nikt nie zajmie Twojego miejsca? Daria Widawska: Rok temu zadzwoniła do mnie Agnieszka Wosińska. Była w ciąży, pytała, czy mogę grać za nią rolę w spektaklu. Miałam tydzień na przygotowanie sztuki. Tekstu nauczyłam się w trzy dni, choć jestem godzinę i dwadzieścia minut non stop na scenie. A kiedy Agnieszka urodziła, zadzwoniłam do niej: „Agunia, jak tylko będziesz chciała wrócić, wracasz”. Tak się dzieje, to jest dla mnie naturalne. Ale też rozumiem, co znaczy mieć w zawodzie przerwę. Osiem lat temu skończyłam Akademię Teatralną. Jako wolny strzelec związałam się z warszawskim teatrem Scena...