Obejrzyj lampki nocne , dzięki którym dziecko nie musi bać się ciemności.
Małe dzieci, podobnie jak dorośli, dzielą się na skowronki (chronotyp poranny) i sowy (chronotyp wieczorny). Skowronków czyli rannych ptaszków jest wśród dzieci najwięcej. Budzą się o świcie i od razu są na pełnych obrotach. Ich dzień kończy się jednak wyjątkowo szybko. Bywa, że zasypiają już o godzinie osiemnastej albo nawet wcześniej. Sowy jak to sowy: gdyby im na to pozwolić, spałyby nawet do południa. Powoli się rozkręcają, za to wieczorem, gdy ranne ptaszki od dawna śpią, osiągają szczyt formy i trudno przekonać je, że czas położyć się do łóżka. „Jak to? Już? Przecież ja właśnie teraz mam najwięcej energii!” Przeczytaj także: Dlaczego dzieci powinny się wysypiać? Skąd się biorą sowy i skowronki? To, czy twoje dziecko jest sową czy skowronkiem, nie zależy od niego. Wszyscy przychodzimy na świat z wewnętrznym, uwarunkowanym genetycznie zegarem biologicznym , który reguluje nie tylko pory naszych pobudek czy zasypiania, ale i mnóstwo ważnych procesów, jakie zachodzą w organizmie. W grę wchodzą także nawyki , a więc wszystko to, czego sami uczymy nasze dzieci. Kiedy trzeba dziecko „wyregulować”? Jeśli biologiczny rytm dziecka nie utrudnia mu (albo nam, rodzicom) normalnego funkcjonowania, nie ma sensu w niego ingerować: ludzie (mali także) są w końcu różni. Czasem jednak nie ma wyjścia: trzeba działać. Jeżeli dziecko zbyt wczesnymi pobudkami doprowadza cię do rozpaczy (bo np. budzi się o czwartej nad ranem, przez co całymi dniami jesteś półprzytomna ze zmęczenia) i/lub nie może uczestniczyć w życiu rodziny (bo np. zasypia o osiemnastej, zanim tato wróci z pracy, a brat z pływalni), spróbuj coś zmienić. Zrób to także wówczas, jeśli dziecko wstaje z ogromnym trudem, a potem nie chce spać do północy, nie...
Dzięki lękowi unikamy niebezpieczeństw (np. groźnego rottweilera, gorącego żelazka). A jeśli to się nie uda, walczymy lub uciekamy. Lęk jest bardzo „praktyczny” u dzieci. Płaczący ze strachu malec zapewnia sobie pomoc; boi się być sam, więc nie oddala się od mamy. A że przy okazji dzieci czują strach przed niegroźnymi rzeczami? No cóż, nie mają wielkiego doświadczenia. Oto czego mogą się bać. Dziecko boi się nieznanych sobie osób Dzieci zaczynają się bać obcych osób około 8. miesiąca życia . Za żadne skarby nie pozwalają wziąć się na ręce mało znanej cioci, wybuchają płaczem na widok listonosza czy sprzedawczyni. Do tego bardzo boją się rozstawać z mamą i urządzają dantejskie sceny, by zmusić ją do pozostania w domu. To bywa kłopotliwe, ale lęk przed obcymi i rozstaniem z rodzicami jest absolutnie normalny. Świadczy o przywiązaniu do najbliższych i dojrzałości dziecka (potrafi odróżnić obcych od „swoich”). Dziecko boi się domowych zwierzaków Roczne dzieci boją się zwierząt . Nic dziwnego: futrzane stwory wyglądają inaczej niż ludzie i nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Kiedyś ten lęk pomagał nam przetrwać. Nietrudno sobie wyobrazić, jak mogłoby się skończyć głaskanie wilka. Zobacz też: Gdy dziecko boi się psów Dziecko boi się burzy, wiatru i suszarki Dwulatki boją się grzmotów, wycia wiatru itp., bo choć coraz więcej widzą i słyszą, nie rozumieją jeszcze, skąd te dźwięki się biorą. Co im pozostaje? Wiadomo – rozpłakać się i wezwać na pomoc mamę. Współczesnym maluchom przybyło powodów do obaw: przeraża je łoskot tramwaju, warczenie miksera, szum suszarki. Dziecko boi się tajemniczych, strasznych cieni Mniej więcej w tym samym wieku dzieci zaczynają bać się cieni. Dostrzegają je, ale nie mają pojęcia, jak znalazły się na ścianie...
Dzięki temu, że potrafimy odczuwać lęk, możemy uniknąć wielu niebezpieczeństw, a jeśli to się nie uda – walczyć albo uciekać. Przypływ adrenaliny daje nam potężną siłę. Lęk u małych dzieci jest wyjątkowo „praktyczny”. Nie potrafią obronić się same, więc trzymają się kurczowo rodziców albo „włączają alarm” i w ten sposób zwracają na siebie ich uwagę. A że przy okazji boją się rzeczy, które wcale nie są groźne? No cóż, nie mają wielkiego doświadczenia, więc często odczuwają strach trochę tak na wszelki wypadek. Oto lista rzeczy, których najczęściej się boją. Lęk przed obcymi ludźmi Dzieci zaczynają się bać obcych (potencjalnie dla nich groźnych) osób około 8 miesiąca życia. Za żadne skarby nie pozwalają wziąć się na ręce rzadko widzianej cioci, wybuchają płaczem na widok listonosza, trzymają na dystans uśmiechniętą panią z warzywniaka. Do tego odczuwają lęk przed rozstaniem z mamą i urządzają dantejskie sceny (trzymają za nogę, rozpaczliwie płaczą), bo chcą za wszelką cenę zmusić ją do pozostania w domu. To bywa kłopotliwe, ale lęk przed obcymi i rozstaniem z rodzicami jest czymś absolutnie normalnym. Świadczy o przywiązaniu malucha do najbliższych i jego dojrzałości (bo to znaczy, że dziecko potrafi odróżnić obcych od swoich). Lęk przed zwierzętami Roczne dzieci zaczynają bać się różnych (czasem nawet całkiem małych) zwierząt . Nic w tym dziwnego: te dziwaczne, włochate albo pokryte piórami lub łuską stwory wyglądają przecież zupełnie inaczej niż ludzie i kompletnie nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Kiedyś, gdy żyliśmy jeszcze w lasach, ten lęk pomagał nam przetrwać. Nietrudno sobie wyobrazić, jak mogłoby się skończyć głaskanie niedźwiedzia. Przeczytaj także: 4 niewinne zdania, które budzą lęk...
