15 sposobów na humorki

1. Zaakceptuj je takie, jakie jest Dzieci są różne: spokojne i mniej spokojne. Jedne i drugie potrzebują miłości i bezwarunkowej akceptacji. 2. Spróbuj zachować spokój To czasem bardzo trudne, ale twoja złość tylko pogarsza sytuację.  Jak sobie radzić z emocjami?   3. ...zrozumieć dziecko Twoje dziecko nie płacze po to, by zrobić ci na złość. Po prostu jest na takim etapie, że nie potrafi inaczej powiedzieć „Mamo, potrzebuję twojej pomocy”. Podobnie jest z innymi denerwującymi zachowaniami: są po coś, czemuś służą. To ich brak powinien niepokoić. 7 denerwujących zachowań niemowlaka, które świadczą o nim… dobrze.  4. …i pomóc mu Niemowlę płacze, marudzi albo nie śpi (choć powinno) najczęściej dlatego, że ma jakiś konkretny powód. Spróbuj rozwiązać jego problem.  Jak sobie radzić, gdy niemowlę jest nieznośne?   5. Poczekaj chwilę Maluch nie może uspokoić się na zawołanie. Nie planował płaczu i nie jest w stanie go „od ręki” zakończyć, nawet gdyby bardzo tego chciał.  6. Ułatw sobie życie - zaplanuj dzień Stały rytm wpływa na dzieci kojąco. Drażliwe niemowlęta potrzebują harmonii jeszcze bardziej niż pozostałe. 7. Poznaj swoje dziecko Wiedząc kiedy dziecko jest najbardziej rozdrażnone (np. wtedy, gdy chce mu się spać) będziesz mogła uprzedzać nieprzyjemne sytuacje ( i np. kłaść je spać, zanim stanie się naprawdę nieznośne, bo wtedy ze spania nici). 8. ...i rozśmieszaj je Z wieloma problemami łatwiej sobie poradzić, gdy ze zmagań robi się zabawę. Poczucie humoru i widok roześmianej buzi malucha pomoże także tobie.  Jak rozśmieszyć niemowlę (a przy okazji siebie?)  9. Nie pakuj się w tarapaty Jeśli wiesz, że twoje dziecko nie znosi supermarketów, staraj się go tam nie zabierać. Gdy czekasz z malcem na szczepienie,...

  Zmiana, która pojawia się około drugiego roku życia, może być dla Ciebie szokująca. Ufne i grzeczne dziecko zaczyna z Tobą walczyć. Zobacz co możesz z tym zrobić. Nie wyobrażaj sobie samych trudnych chwil związanych z wychowywaniem swojego malucha. Nieraz będziesz z niego dumna, bo dzieci z charakterkiem, choć bywają trudne, w życiu daleko zachodzą. Dlaczego? Bo są stanowcze, pewne siebie, dociekliwe i zdecydowane. Niestety w dzieciństwie przysparzają sporo kłopotów, bo łatwo wpadają w złość, obrażają się i buntują. Jak sobie wtedy radzić? Nie chcę czapki, nie zjem serka Zmiana, która pojawia się około drugiego roku życia, może być dla Ciebie szokująca. Ufne i grzeczne dziecko zaczyna z Tobą walczyć. Wkładasz mu czapkę, a ono ją zdejmuje, zapinasz guziczki, a ono je rozpina, dajesz ulubiony serek, ono odmawia jedzenia i zrzuca go na podłogę. Nie od razu wiadomo, że to, na czym mu najbardziej zależy, to samodzielność i niezależność. „Ja sam” jest najważniejsze. Takie zachowanie jest typowe dla dwu-, dwuipółlatków. Co możesz zrobić? Przede wszystkim uzbroić się w cierpliwość. Tam, gdzie możesz dziecku pozwolić na podjęcie decyzji – zrób to. Niech wyjdzie na spacer w sweterku z guziczkami na plecach. Jeśli będzie mu niewygodnie, może pozwoli zapiąć je z przodu. Gdy nie chce zjeść serka, nie przejmuj się – w końcu zgłodnieje. Książka ma spać pod poduszką Można sobie wyobrazić zasypianie przy jednej tylko bajce, którą czytasz przez wiele kolejnych tygodni, ale już trudniej zaakceptować fakt, że ulubiona książka ma zawsze leżeć pod poduszką. Dziecko jednak upiera się przy swoim i każde przebudzenie kończy się awanturą, gdy książki nie znajduje. Takich dziwnych zachowań możesz się spodziewać, gdy maluch skończy trzy lata. Co możesz zrobić? Nie tłumacz, nie przekonuj, ale spróbuj wymyślić...

Płaczące (krzyczące, zawodzące, jęczące, kwękające, marudzące) dziecko potrafi doprowadzić na skraj obłędu. Wszystko przez matkę naturę, która zaprogramowała nas w taki sposób, że nie potrafimy słuchać tego obojętnie. Słysząc zawodzącego czy choćby pojękującego niemowlaka, mamy nieodpartą potrzebę, by natychmiast ruszyć na ratunek. Jeśli jednak trwa to zbyt długo i za żadne skarby nie możemy pomóc, zaczynają się w nas budzić także inne uczucia: obezwładniająca bezradność („O rany, i co teraz?”), lęk i rozpacz („A jeśli ono jest chore?”), wreszcie złość („Mam tego dość! Niech ktoś je ode mnie weźmie!!!”). Potem oczywiście pojawiają się wyrzuty sumienia, no bo jak to tak? To jednak nie jesteśmy tak nieskończenie cierpliwymi mamami, jakimi chciałyśmy być? Dlaczego niemowlę jest nieznośne Niemowlę może być nieznośne z tysiąca powodów i nie zawsze łatwo stwierdzić, w czym rzecz. Jednego możesz być pewna: nie robi ci na złość. Nie testuje też twojej wytrzymałości, nie mówi: „Jesteś złą matką” ani nie próbuje skłonić psa sąsiadów, by wczołgał się pod łóżko. Zachowuje się tak, bo nie potrafi jeszcze inaczej powiedzieć: „Jest mi źle i potrzebuję pomocy!”. Gdy dziecko płacze z głodu albo dlatego, że jego pieluszka zamieniła się w piekący kompres, sprawa jest prosta: wystarczy rozwiązać problem (nakarmić, przewinąć) i po sprawie. Jednak nie zawsze jest to takie łatwe. Tracy Hogg, autorka książki „Język niemowląt” radzi, by nie działać automatycznie , tzn. nie przystawiać malca do piersi (nie przewijać itd.), gdy tylko zapłacze albo choćby kwęknie. „Poczekaj chwilę, złotko, i popatrz, czego to dziecko chce od ciebie” – radziła mamie, która gnała do swojego bobasa na złamanie karku, rozpinając w biegu bluzkę. Warto wziąć sobie tę radę do...