6 metod wychowawczych, które nie działają

Gdyby dzieci zawsze robiły to, czego oczekują rodzice, temat kar i nagród pewnie by nie istniał. Nie istniałyby też wątpliwości, czy kary nie unieszczęśliwiają, a nagrody nie rozpuszczają i czy stosując jedne i drugie, zasługujemy na miano dobrego rodzica, a może raczej tresera. O tym, czy karać i nagradzać , a jeśli tak, to w jaki sposób, rozmawiamy z psychologiem, dr Aleksandrą Jasielską.  Przed Gwiazdką wiele dzieci słyszy słynne zdanie: „Jak będziesz się źle zachowywać, Mikołaj przyniesie ci rózgę". Co o tym sądzi psycholog?  Należy sobie zadać pytanie, co chcemy uzyskać, mówiąc do dziecka w ten sposób. Jeśli zmianę zachowania, to straszenie rózgą nie jest dobrym pomysłem. Bo zarówno kary, jak i nagrody powinny pojawić się od razu, gdy dziecko zrobi coś źle lub dobrze. Opowiadanie o tym, co będzie za miesiąc czy dwa tygodnie, to dla malucha abstrakcja. Lepiej powiedzieć, że Mikołaj czy Gwiazdor, jak mówimy w Wielkopolsce, zastanawia się, jaki prezent dziecko może dostać, gdy np. nie będzie biło młodszej siostry albo pozwoli mamie dokończyć rozmowę telefoniczną. Rodzice straszą rózgą, ponieważ najczęściej nie mają żadnego repertuaru kar ani nagród. (sprawdź też: Jak zapobiec kłótniom między rodzeństwem ). A może dałoby się wychowywać dzieci bez ich stosowania? Nasze pociechy nie zawsze zachowują się tak, jakbyśmy chcieli, jak jest to akceptowane społecznie. Małe dziecko jest z natury ruchliwe, żywiołowe, głośne i niektóre jego zachowania są niewłaściwe  w pewnych okolicznościach, np. kiedy rozrywa opakowania prezentów na imprezie urodzinowej kolegi lub niszczy przygotowane tam dekoracje. Jeśli chcemy, by tak nie postępowało, możemy pokazywać dobry wzorzec, ale niekiedy nie da się tego zrobić i potrzebna jest kara. Na przykład jaka? Wymyślenie kary odpowiedniej dla swojej pociechy to...

Z ręką na sercu musisz przyznać, że na pewno choć raz zdarzyło ci się zwrócić do dziecka w podobny sposób. Dlaczego? Dlatego że większość podanych niżej zdań wygłaszanych jest pod wpływem emocji, a te, jak wiadomo, nie zawsze sprzyjają trafnej ocenie sytuacji. Gdy spokojnie przemyślisz treść każdego z nich, dojdziesz do wniosku, że kompletnie nie mają sensu i może następnym razem trzy razy pomyślisz, zanim je wypowiesz. Każde z nich zamiast pomagać w rozwiązaniu problemu, krzywdzi dziecko. Czasem bardzo mocno.  1. Nie wchodź tam, bo spadniesz Czy wiesz, że takie stwierdzenie miewa sprawczą moc? Słyszącemu je dziecku rzeczywiście może powinąć się noga. Maluch po twojej uwadze zamiast skupiać się np. na fascynującej przechadzce po murku, sztywnieje i może się potknąć. Jak zatem mówić do dziecka? Może np. tak: „Trzymaj się mocno mojej ręki i patrz pod nogi’’. Dzięki precyzyjnym wskazówkom nauczysz je radzić sobie w nowej sytuacji i uniknąć kłopotów. 2. Zobacz, jak ty wyglądasz Dbanie o czystość ma jedną zasadniczą wadę: przeszkadza w dobrej zabawie. Niby to wiesz, ale denerwuje cię ten niekończący się stos ubranek do prania. Jeśli chcesz, by dziecko dobrze się bawiło, staraj się nie zwracać uwagi na to, jak wygląda. Ubłocone buty są ceną za wspaniałą grę w piłkę, a przemoczone spodnie i rękawice efektem cudownej wojny na śnieżki. Nie musisz maluchowi pozwalać na wszystko – np. gdy po radosnym malowaniu farbami, którego ślady widać na bluzce, musicie wyjść z domu, przypomnij o konieczności umycia się i zmiany ubranka na czyste (czytaj też: 9 błędów zbyt troskliwych rodziców ). 3. Przyjdzie pan i cię zabierze To zwykłe straszenie dziecka, wykorzystywane przez niektórych rodziców z bezsilności, braku pomysłu, jak przekonać kilkulatka, by postąpił tak, jak chcemy. Jaki przynosi...

Badania pokazują, że spada akceptacja dla bicia dzieci, jednak nadal gros rodziców uważa, że dzieci można bić i co więcej - trzeba. Nie brakuje zwolenników zarówno „niewinnych klapsów”, jak i „porządnego wychowawczego lania”. Jednocześnie mało kto widzi, by takie metody pomagały . O co w tym wszystkim chodzi? Nie zawsze większość ma rację Ostatnio opublikowałyśmy wyniki badań dotyczące stosowania kar cielesnych wobec dzieci. Umieściłyśmy także na naszej stronie sondę, by poznać wasze zdanie. Wyniki bardzo nas zaskoczyły . Aż 45 proc. z was uważa, że klaps nie jest przemocą wobec dziecka, a 14 proc. uważa, że czasem to jedyna metoda. Czy jeśli większość rodziców tak uważa, to mają rację? Czy naprawdę bez takiego stresu nie da się wychować dziecka? Nic bardziej mylnego! Oznacza to jednak, że rodziców nadal trzeba edukować i uświadamiać, że nie ma czegoś takiego jak „wychowawczy klaps.” Choć do tej pory żadne badania nie udowodniły dobroczynnego wpływu kar cielesnych i ich wychowawczej efektywności, rodzice nadal są święcie przekonani, że to najlepsza metoda. Niejednokrotnie słyszałam opinie, że bez bicia nie da się wychować dziecka, a bezstresowe wychowanie do niczego nie prowadzi. Tyle że stres, jaki funduje bijący rodzic, szkodzi dziecku i to akurat dowiedziono już niejednokrotnie. Dziecko karane w ten sposób jest bardziej nerwowe, samolubne, częściej się buntuje i się nie słucha. Co więcej, klapsy mogą prowadzić do zaburzeń psychicznych i niespołecznych zachowań. Dlaczego? Kara fizyczna nie wyjaśnia dziecku, co źle zrobiło i jak może poprawić swoje zachowanie . Za to uczy się, że agresja jest jedynym sposobem na rozwiązanie problemów. To nie działa! Niektórzy zwolennicy bicia mówią, że przecież dziecko jest grzeczniejsze, więc chyba działa. Tyle że ono unika kary i uczy się, jak nie dać się...