Ferie z komputerem

Granie na komputerze kojarzy ci się z mało rozwijającą rozrywką i przesiadywaniem godzinami przed monitorem? A gry planszowe z nudą? Nie musi tak być. Razem z dzieckiem możecie mieć i w komputerze, i w planszy przyjaciół, a nie wrogów. Gry komputerowe mogą wiele nauczyć Operowanie myszką i obsługa klawiatury, rysowanie, kolorowanie na ekranie rozwija koordynację ręka–oko . Będzie ona niebawem niezbędna – gdy dziecko zacznie uczyć się pisać. Klawiatura to wymarzone narzędzie do nauki liter , natomiast klawisze strzałek ułatwiają rozpoznawanie prawej i lewej strony, orientację w przestrzeni. Zabawy przy komputerze pomagają też ćwiczyć sztukę koncentracji , spostrzegawczość i myślenie analityczne . Niektóre rozwiną zdolności plastyczne , inne –  matematyczne . Dają także możliwość zapoznania się ze światem roślin, zwierząt czy innymi krajami. A wiedza, jaką przekazują, bywa bogatsza od tego, co sami potrafimy dziecku opowiedzieć. Właśnie. Nowoczesne zabawy wcale nie muszą być nudne także dla ciebie! Wspólne granie dostarcza wszystkim rozrywki. Może twój autorytet wzrośnie, gdy jako jedyna pokonasz np. groźnego przeciwnika? Wybierz grę dostosowaną do wieku dziecka W Polsce nie istnieje jednolity system oznaczeń wiekowych gier, ale większość producentów podaje zalecenia na opakowaniach – trzymaj się tego. I nie kupuj przedszkolakowi takich, które zawierają sceny przemocy . Kilkulatek nie potrafi oddzielić świata gry i towarzyszących jej emocji od rzeczywistości. Może się zdarzyć, że zacznie naśladować zachowania, które zobaczył w komputerze. Postaw na pewniaki – gry, które dają gwarancję scen bez przemocy. Mogą to być przygody bohaterów znanych dziecku z bajek, takich jak „Reksio” czy „Noddy”. Także ciekawe, bezpieczne serie, np. gry dla przedszkolaków „Pluszaki Rozrabiaki” wydawnictwa Egmont. Bohaterami jest pięć pluszowych...

Wpływ gier komputerowych na młodych przedstawicieli Homo sapiens to ulubiony temat gorących dyskusji prowadzonych przez dojrzałych osobników tego gatunku. Gniewne pomrukiwania i groźne okrzyki wzmagają się zwłaszcza wtedy, gdy kolejny zaniedbany przez rodziców nastolatek wymorduje gdzieś w Stanach grupę dzieciaków ze swojej szkoły. Zazwyczaj przy tej okazji wychodzi na jaw, że zabójca grywał w jedną z „tych” gier – na przykład znienawidzone przez obrońców moralności „Grand Theft Auto”. Wtedy to grupa mądrych głów opowiada o badaniach, które dowiodły, że ludzie grający w gry zawierające elementy przemocy są bardziej skłonni do przejawiania względem innych gwałtownych zachowań. Dziwnym trafem nikt wtedy nie wspomina, że na osławionym GTA jak wół stoi napisane „Mature. 18+” – czyli dozwolone dla dorosłych, od lat 18, a problemem jest nie istnienie takich gier, ale to, że nastolatki swobodnie w nie grają. Nie – CZY, ale w CO grać W tej atmosferze nie wspomina się o wynikach poważnych badań sugerujących, że dzięki grom, odpowiednio dobranym grom, rosną u ludzi zdolności rozwiązywania zadań przestrzennych, koordynacja ruchowa, umiejętności rozpoznawania i grupowania obiektów. Kluczem jest nie to, czy grać, ale w co grać. O ile jednak od dawna prowadzone są badania nad wpływem telewizji na bardzo małe dzieci, o tyle ta grupa użytkowników komputerów była jakoś omijana przez naukowców. Można się obruszyć, że nazywam dwulatka użytkownikiem komputera, ale widok mojej 20-miesięcznej córki radośnie przełączającej kolejne slajdy z zestawu zdjęć ukochanych psów przekonuje mnie, jak wiele zmieniło się w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Nic więc dziwnego, że producenci gier zauważyli, że przed ekranem nie siadają już dziś pięcio- czy sześciolatki ale znacznie młodsze dzieci. Właśnie dla nich zaczęły powstawać specjalnie...