Jedz grzecznie

Każdy maluszek musi się z nią kiedyś z rozstać. Pytanie tylko kiedy, a także, co zrobić, by obyło się bez łez? Z nami znajdziesz odpowiedź. Sprawa wydaje się prosta: wystarczy wlać maluszkowi mleko do kubeczka, zaś kaszkę zrobić nieco gęściejszą, wyłożyć do miseczki i podać łyżeczką. Niektóre szkraby szybko się na to godzą: chętnie wypijają mleczko z kubka. Niestety, są też dzieci, które wcale nie zamierzają rozstać się z butelką i smoczkiem. Oto rady, dzięki którym nie przegapisz najlepszego momentu na podanie malcowi kubka, a nauka picia z niego pójdzie jak po maśle. Wybierz odpowiedni moment Już półrocznemu malcowi możesz podać picie w kubeczku. Szkrab w tym wieku łatwiej znosi zmiany niż dwulatek. Poza tym, butelkowy nałóg nie jest jeszcze w nim tak silnie ugruntowany, jak w przypadku starszego malucha, któremu z butlą trudniej się rozstać. Odzwyczajaj stopniowo Picie z butelki daje maluszkowi poczucie bezpieczeństwa: kojarzy mu się ze ssaniem, mlekiem i mamą. Dlatego nie dziw się protestom i łzom malca, gdy nagle będziesz chciała pozbawić go tej przyjemności. Jeśli smyk jest mocno przywiązany do ssania z butli, nie zabieraj mu jej z dnia na dzień. Stopniowo ograniczaj liczbę posiłków z butelki. Możesz zostawić wieczorne karmienie, bo malec często jest już zbyt zmęczony, by kolację zjeść łyżeczką. Potem umyj mu ząbki. Kup dobry niekapek Dzieci mają różne upodobania: niektóre lubią kubki z uchem, inne bez. Być może będziesz musiała wypróbować kilka modeli, nim smyk jakiś zaakceptuje. Na początek wybierz niekapek z dzióbkiem. Umożliwi on łagodne przejście od ssania do korzystania z dorosłego kubeczka. Z niekapka płyn wypływa powoli, więc smyk się nie zakrztusi. Nie przedłużaj sztucznie fazy picia z „dzióbka”, bo maluch do tego przywyknie, a ma nauczyć się pić ze zwykłego kubka. Pokaż, jak pić z kubka Wlej...

Skąd mam wiedzieć, że to, co daję dziecku, jest zdrowe? Kupując produkty w opakowaniach, trzeba zwracać uwagę nie tylko na datę przydatności do spożycia, ale przede wszystkim na skład. Im więcej różnych E i tajemniczo brzmiących nazw (takich jak np. E621 – glutaminian sodu – wzmacniacz smaku), tym więcej chemii. Warto uważać: wiele produktów kusi „zdrowo” kojarzącymi się nazwami, ale po bliższych oględzinach okazuje się, że to chwyt reklamowy. Lepiej także nie liczyć na to, że najtańsza mielonka jest dobrą wędliną, bo nie jest. Warto kupować produkty z certyfikatami IMiD i CZD – są przebadane. Z niektórych reklam produktów dla dzieci wynika, że czekoladka może zastąpić mleko, a sok – owoce. Można im wierzyć? Nie zawsze. Jaskraworóżowy czy jadowicie zielony soczek musi mieć sztuczne dodatki, bo takich owoców po prostu nie ma. Zresztą owoc to owoc, jest w nim więcej witamin i błonnika niż w soku. Podobnie jest z mlekiem (lepiej je pić, niż jeść batony z mlecznym nadzieniem) i innymi produktami. Czy „dobre” musi oznaczać „drogie”? W większości przypadków niestety tak, bo za jakość trzeba płacić. I warto, bo jest ważniejsza niż ilość. Lepiej np. kupić dziecku mały kawałek piersi indyka, upiec ją i podać na zimno na kanapce, niż wydać pieniądze na kilogram najtańszych parówek, w których jest mnóstwo tłuszczu, odpadów mięsnych i wypełniaczy. Zresztą bez przesady: podstawowe produkty (mleko, mąka, jajka itd.), z których można przyrządzić zdrowe potrawy, są tańsze niż niezdrowe „gotowce”. Poza tym zestawy witamin, które mają uzupełniać niedobory, też przecież kosztują. Nie każdy ma gdzie kupować ekologiczne warzywa? Co wtedy? W ogóle z nich zrezygnować? Oczywiście, że nie. W każdym mieście jest jakiś targ, na którym sprzedają rolnicy, można...

Jedzenie to często czynność, która zajmuje odległe miejsce na liście zainteresowań ruchliwego dziecka . Buszowanie po mieszkaniu i odkrywanie ciągle czegoś nowego wydaje się mu o wiele bardziej interesujące, niż spokojne siedzenie przy stole. Ale czy to znaczy, że powinnaś stawać na głowie, aby skłonić dziecko do zjedzenia obiadu? Nie!  Z dzieckiem jedzcie tylko przy stole To ważne, by w domu było jedno stałe miejsce, przy którym wszyscy domownicy jedzą posiłki. Dziecko to bystry obserwator i uczy się przede wszystkim przez naśladownictwo. Jeśli będzie widziało, że najbliżsi pojadają w biegu, gdzie popadnie – przy komputerze, przed telewizorem, na stojąco w kuchni itp. – trudno je będzie przekonać, by samo jadło, grzecznie siedząc przy stoliku. Pamiętaj też, że smyk chętniej wysiedzi przy talerzu z zupką, jeśli będziesz jeść razem z nim. Stworzysz wtedy atmosferę wspólnego posiłku, a nie jednostronnego wmuszania pokarmu. Nie stosuj wobec dziecka sztuczek Zatroskane mamy i babcie często imają się różnych sposobów, by nakarmić ruchliwego malca: bawią się z nim w samolocik – „leci, leci łyżeczka do buzi”, nakłaniają do zjedzenia za mamusię, tatusia i całą dalszą rodzinę, puszczają ulubione bajki, telewizyjne reklamy itd. Wszystkie te metody opierają się na myśleniu, że trzeba zająć dziecko czymś na tyle interesującym, żeby nawet się nie zorientowało, kiedy zje cały obiadek. To straszna pomyłka! Odwracanie uwagi dziecka od jedzenia jest największym błędem. Trudno się potem dziwić, że jedzenie kojarzy mu się z zabawą i o spokojnym siedzeniu przy stole nie ma mowy. Z czasem dotychczasowe sposoby zabawiania smyka nie skutkują i trzeba wciąż wymyślać nowe, żeby nie nudził się i nie niecierpliwił przy kolejnej łyżce zupki. Tak powstaje prawdziwe błędne koło. Przestrzegaj pór posiłków Organizm bardzo szybko...