Mama jako partner i wychowawca

Urządzanie kącika dla maleństwa to sama przyjemność, zwłaszcza jeśli możesz przeznaczyć dla niego osobny pokoik. Czy wiesz, co powinno się w nim znaleźć? Sypialnia dla niemowlęcia musi być też wygodna dla ciebie. Młodej mamie wszystko wydaje się niezbędne. Zastanów się, co naprawdę jest Ci potrzebne i nie daj się ponieść pokusie urządzenia „najsłodszego pokoiku na świecie”. Sprzęty dla malucha muszą być praktyczne, łatwe do utrzymania w czystości i bezpieczne. Najlepiej na początek wybierz tylko te niezbędne. Z czasem dokupisz kolejne, odpowiednie do potrzeb rosnącego dziecka. Podpowiemy, co na pewno Ci się przyda. Łóżeczko Jest konieczne – to w nim będzie się koncentrować życie dziecka przez pierwszych kilka miesięcy. Łóżeczka produkowane są w dwóch wymiarach: 120x60 oraz 140x70 cm. W większym malec będzie spał do trzecich urodzin. Są modele, które rosną wraz z właścicielem – po rozmontowaniu boków zrobisz z nich tapczanik, powiększając nawet długość spania. Wybierz łóżeczko z szufladami lub pojemnikiem na pościel i trzystopniową regulacją wysokości materaca – w miarę rozwoju malucha dno będziesz opuszczać. Przydadzą się wyjmowane szczebelki lub opuszczana boczna ścianka – kiedy pociecha zacznie chodzić, sama wydostanie się z łóżeczka. Dobra rada: zastanów się, czy warto kupować kołyskę (to ok. 200 zł). Łatwo ululać w niej maleństwo, ale szybko będzie mu ciasno i niebezpiecznie, gdy zacznie się przekręcać na boki. Może poszukasz łóżeczka z biegunami (które można rozmontować)? To model bez szuflad. Materac i pościel Materacyk powinien być dość twardy. Może mieć wypełnienie naturalne (z trawy morskiej lub włókna kokosowego), lecz mniej alergizująca jest pianka poliuretanowa. Najważniejsze, by był nowy. W używanym są roztocza i kurz. Jeśli nie ma zdejmowanego pokrowca, który...

Niektóre kilkulatki, kiedy widzą, że przegrywają, próbują wycofać się z gry, inne zaś płaczą i denerwują się. Są także spryciarze, którzy oszukują. Jak postępować z malcem? Zabawy z elementami konkurencji pokazują, jak radzić sobie z frustracją wywołaną porażką. Uczą przegrywać, ale też wygrywać z klasą i szanować przeciwnika. Nasze rady, jak nauczyć dziecko przegrywać • Ucz, jak wygląda pokojowe przegrywanie. Gdy Ty przegrywasz, pogratuluj wygranej zwycięzcy. Uściśnij rękę, pochwal. Tłumacz w prostych słowach, że raz się przegrywa, raz wygrywa. Zobaczysz, że w końcu dziecko to sobie uświadomi. Co nie znaczy, że spokojnie zaakceptuje! • Maluchowi, który z powodu przegranej kopie planszę do gry, trzeba tego zakazać. Postaw sprawę jasno: „Jeśli tak robisz, nie możesz z nami grać.” Jeżeli będziesz konsekwentna, dziecko zrozumie, że takie nerwy tylko pogarszają sprawę. • Nie dawaj wygrywać za każdym razem – dla świętego spokoju. Doraźnie co prawda unikniesz łez, ale takim postępowaniem skrzywdzisz swoją pociechę. Stworzysz nierealny obraz rzeczywistości, gdzie krzykiem można wymusić zwycięstwo. No i nie nauczysz, jak radzić sobie z porażkami. A one są częścią życia i dziecko musi poznać ich smak. • Nie pozwalaj też oszukiwać. Po to są reguły gry, by ich przestrzegać, a wygrana oparta na oszustwie jest nic nie warta. Oszukujące dziecko powinno zawsze to usłyszeć. • Gdy malec w połowie rezygnuje, bo mu nie idzie, wyjaśnij, że tak się nie robi. Powiedz: „Następnym razem, jeśli zaczniemy grę, to trzeba ją dokończyć. Takie są zasady”. • Nie zapominaj przy tym, że uczucie porażki jest rzeczywiście okropne! Ale z Twoją mądrą pomocą dziecko w końcu opanuje tę trudną sztukę. Pozwól okazywać złość Wściekłość i płacz to naturalna reakcja kilkulatka na...

Wyrywanie zabawek, awantury przy każdej próbie sprzeciwu, wymuszanie... Znasz to? Masz wrażenie, jakby Twój maluch myślał tylko o sobie? Niepokoisz się, co z niego wyrośnie? Niezależnie od wieku malucha, pamiętaj, że: - Nikt nie rodzi się egoistą – kimś bezwzględnie walczącym o swoje, myślącym wyłącznie o sobie. - Malec chce być troskliwy. Takie zachowanie jest bliskie naszej naturze, bo w ten sposób zapewniamy sobie opiekę. Trzeba tylko pokazać mu, jak to robić. - Dziecko uczy się od innych. Jeśli w Twoim odczuciu zachowuje się jak król, to dlatego, że musiało się przekonać, że taka postawa się opłaca (bo wtedy jest się w centrum uwagi). - Zdolny i zaborczy to nie to samo. Osoby inteligentne bywają niecierpliwe, skupione na sobie, roszczeniowe, ale naprawdę nie warto tego wzmacniać. - Współpraca rodzi się powoli. Aby się jej nauczyć, potrzeba wielu prób i popełniania błędów. Nim malec będzie umiał dogadywać się z innymi dziećmi, najpierw musi poznać sam siebie, rozumieć emocje, znać poczucie własności. Oto kolejne etapy na tej drodze. To moje i tamto też Niemal do końca pierwszego roku życia maluch powinien być pępkiem świata, czuć, że może liczyć na bliskie mu osoby, że świat jest przyjazny i przewidywalny. W ten sposób poczuje się bezpiecznie. To da mu odwagę, by zrobić następny krok. Powoli zacznie zdawać sobie sprawę z własnych możliwości: będzie sprawdzał, jaki skutek przyniosą różne działania, eksperymentował. Jednocześnie powoli odczuwa rozmaite ograniczenia i zakazy. Nie rozumie jeszcze, że rzeczy mają właścicieli. Chce dostać wszystko, co go zainteresuje, także dlatego, że lubi gromadzić przedmioty. W tym czasie dochodzi do pierwszych konfliktów, bo półtoraroczny maluch jest bardzo skupiony na sobie i nastawiony niemal całkowicie na branie. Wszystko musi mieć natychmiast, nie wie, co to znaczy dzielić się...