Mamo, chcę czołg!

Jaki wpływ na psychikę dziecka mają zabawy wojenne? Zabawy wojenne pozwalają dziecku na identyfikację z negatywnymi bohaterami, których widzi np. w telewizji czy na podwórku. Dziecko wciela się w złą postać i uczy rozwiązywania konfliktów przez drastyczne unicestwienie wroga. Zabawy te są częścią życia społecznego dziecka, którego jednak nie powinniśmy ograniczać. Jednak możemy się do nich włączyć i skierować je w lepszą, bardziej rozwojową stronę (strategia, próby negocjacji z wrogiem, budowanie zespołów) niż walka fizyczna. Sprawdź, skąd się bierze agresja u dziecka   Co zrobić, by skierować energię dziecka w lepszą stronę? Dziecięce zabawy odzwierciedlają świat, w którym żyje dziecko. Jednak to ty, a nie wasze otoczenie, możesz mądrze sterować rozwojem malucha. Dlatego: 1. Kontroluj, co dziecko ogląda w telewizji. Zachowania agresywne bywają naśladownictwem bajek lub filmów. Wybieraj gry komputerowe , które są wolne od przemocy. 2. Nie kupuj zabawkowych pistoletów, które czymś strzelają. Nawet plastikowa kulka może wybić oko. A zabawki-wskaźniki z laserowym światłem są niebezpieczne dla wzroku. 3. Jeżeli zauważysz nadmierną agresję w zabawach dziecka, naucz je innych sposobów wyładowania złości. Może na przykład rzucać poduszką, rysować kredkami uczucia. Rozmawiaj z dzieckiem o emocjach. 5. Nie pozwalaj na celowanie z „broni” do ludzi i zwierząt. Ustal jasne granice i konsekwentnie reaguj na ich przekraczanie. Zobacz też, 8 sposobów na atak histerii u dziecka Konsultacja: Małgorzata Ohme, psycholog dziecięcy, wykładowca w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie  

Marzysz, by Twoje maleństwo jak najlepiej się rozwijało. Poświęcasz mu każdą wolną chwilę, wciąż wymyślasz nowe zajęcia. Łatwo możesz jednak „przedobrzyć” i sprawić, że wspólne zabawy zamiast sprawić radość – zmęczą. Po ciężkim dniu pracy wpadasz do domu. Dawniej wyciągnęłabyś się na kanapie z gazetą w ręku, ale teraz nie możesz sobie na to pozwolić. Przecież czeka stęsknione dziecko! Najpierw kwadrans z zabawką edukacyjną, potem parę minut z piankową książeczką, teraz klocki, a na koniec piłeczka. Jesteś zmęczona, ale dumna z siebie. Tylko dlaczego Twój maluch zamiast cieszyć się z zabawy, coraz więcej płacze? Uwaga, pułapka! Nie ma wątpliwości, że rozwój maluszka zależy od sposobu, w jaki stymulują go rodzice. Dzieci, którym mama i tata poświęcają wiele uwagi, są zdolniejsze, ciekawsze świata, bardziej otwarte na ludzi. Ale powinnaś wiedzieć, że możesz przesadzić z liczbą bodźców, którymi zasypujesz swojego malucha. Niemowlę nie korzysta wtedy z tych atrakcji, czuje się za to zmęczone i rozdrażnione. Z czasem możesz dostrzec u niego sygnały alarmowe: Niepokój – gdy wokół malca jest głośno lub dużo ruchu. Obojętność – kiedy przynosisz mu nową zabawkę, dziecko tylko patrzy się na nią. Nie cieszy się z prezentu, nie bawi się nim. Brak koncentracji – zbyt wiele bodźców sprawi, że malec na niczym się nie skupi. Przy takiej ciągłej stymulacji maluch w końcu „wyłącza się”. Zamiast rozwijać się, przestaje reagować na Twoje coraz bardziej oryginalne pomysły. „Idź” za dzieckiem Jak więc spędzać wspólne popołudnia z niemowlakiem, by były przyjemne i rozwijające? To zależy od wieku dziecka. Prof. Remo Largo, pediatra z dziecięcego szpitala w Zurichu, przekonuje w książce „Wiek niemowlęcy”, że maluch, który nie skończył trzech miesięcy, często nie...

  Maluch gwałtownie protestuje przeciw wkładaniu go do wózka, a gdy już w nim siedzi, próbuje wypiąć się z pasów bezpieczeństwa, stawać na siedzeniu lub wisi bezwładnie tak, że nóżkami blokuje kółka. Te zachowania to naturalna próba manifestowania niezależności. Podobnie jak bunt przeciw ubieraniu, spaniu, jedzeniu. Niechęć do wózka to tylko część etapu rozwojowego, który zaczyna się po pierwszych urodzinach, a jego finałem jest głośny i męczący dla obu stron bunt dwulatka. Kilkunastomiesięczne dziecko odkrywa, że jest odrębną osobą niż mama i chętnie to manifestuje. Najczęściej buntem. Prawdopodobnie zauważyłaś, że ulubionym słowem twojego malucha jest ostatnio „nie”. W ten sposób daje ci do zrozumienia, że chce być niezależny i... sprawdza, na ile mu pozwolisz. Twoim zadaniem jest takie ustawienie granic, by nie przeszkodzić w poznawaniu świata, ale też dać dziecku poczucie bezpieczeństwa. Pamiętaj o tym, aby spacer nie zamienił się w „próbę sił”. Z dwulatkiem nie wygrasz – jednak nie chodzi o to, żeby udowodnić kto rządzi, ale by spacer nadal był przyjemny, tak jak kilka miesięcy wcześniej. Jeżeli wybierasz się tylko do parku czy na plac zabaw, pozwól dziecku biegać. Nawet jeśli piętnastominutowa wyprawa potrwa dwie godziny z przystankami przy każdym kamieniu i w efekcie nie zdążycie dojść do celu – nie będzie to czas zmarnowany, bo poznawać świat można wszędzie. Gdy macie konkretny cel podróży i musicie dotrzeć tam w ustalonym czasie (np. wizyta u lekarza, odbiór starszego rodzeństwa ze szkoły), musisz być konsekwentna. Logiczne tłumaczenie (pani doktor pójdzie do domu, Janek będzie czekał) raczej nie wywoła pożądanego efektu. Spróbuj zająć malca czymś innym. Nawet, gdy przez całą drogę buntuje się i krzyczy nie wyjmuj go z wózka. Jeśli zrobisz to raz, przy następnej okazji maluch też będzie się...