Natręctwa u dzieci związane z nerwicą mogą występować już w wieku przedszkolnym. Wtedy jednak polegają zazwyczaj na natrętnych zachowaniach (kompulsje), a nie myślach lub wyobrażeniach (obsesje). Aż 40% dzieci, które cierpią na nerwicę natręctw w dzieciństwie, doświadcza jej nawrotu w życiu dorosłym. Natręctwa u dzieci mogą być jednym ze sposobów radzenia sobie z ciągłym napięciem. Nerwicę natręctw u dzieci leczy się za pomocą odpowiedniej terapii, bardzo rzadko wdraża się leczenie farmakologiczne.
Spis treści:
Wiedza, w jaki sposób objawia się nerwica natręctw u dzieci, jest bardzo ważna. Nieumiejętne postępowanie rodziców w tej sytuacji może pogarszać problem. Specjaliści nie zauważyli znaczących różnic w objawach tego zaburzenia u różnych grup wiekowych. U mniejszych dzieci zazwyczaj nerwica natręctw polega na wielokrotnym powtarzaniu jakiejś czynności, w starszym wieku częściej dochodzą do tego natrętne myśli.
Nerwica natręctw u dzieci - przykłady:
U dzieci natręctwa myślowe mogą przybrać formę np. częstego zadawania innym tych samych lub podobnych pytań. Objawy nerwicy w postaci natręctw myślowych występują u starszych dzieci. Jeżeli pojawiają się u młodszych – nie są one ich jeszcze świadome.
Nie istnieje jedna konkretna przyczyna nerwicy natręctw. Jest to zbiór wielu czynników: psychologicznych, biologicznych, społecznych:
- specyficzna budowa oraz funkcjonalność struktur mózgowych (nieprawidłowe wydzielanie niektórych neuroprzekaźników)
- dziedziczenie – możliwe jest, że dziecko odziedziczyło po którymś członku rodziny zaburzone funkcjonowanie neuroprzekaźników w mózgu.
- angina – zaburzenie może być związane z przebyciem tej choroby, ponieważ przebyta w dzieciństwie infekcja wywołana przez paciorkowce sprzyja wystąpieniu nerwicy natręctw - bakteria może atakować m.in. mózg, czasami prowadząc do powstania zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego.
- zbyt surowy opiekun
- stawianie dziecku zbyt wysokich wymagań
- okazywanie mu zbyt mało czułości
- utrata poczucia bezpieczeństwa przez dziecko
- doświadczenia przemocowe
- traumatyczne przeżycia.
- zbyt szybkie tempo życia
- dostarczanie zbyt wielu bodźców, informacji
- wysokie aspiracje.
Konieczne jest jak najszybsze rozpoznanie zaburzenia i rozpoczęcie leczenia. Nerwica natręctw może być także skutkiem fobii szkolnej u dziecka.
Jeśli zachowania dziecka dezorganizują jego życie, a także życie rodziny – rodzice powinni zastanowić się nad tym, czy dziecko nie potrzebuje pomocy. Natrętne myśli mogą powodować u dziecka lęk, niepokój, a to z kolei wpływa na jego codzienne funkcjonowanie, zarówno rodzinne, jak i społeczne. Jak pomóc dziecku z nerwicą? Metody leczenia tego typu zaburzeń to:
W przypadku dzieci raczej nie stosuje się leków, a jedynie bazuje na pomocy psychologa. Jeśli terapia nie przynosi efektów, dopiero wtedy psychiatra dziecięcy może podjąć decyzję o włączeniu leczenia farmakologicznego.
Bardzo istotne jest to, żeby wspierać dziecko. Przede wszystkim rodzic powinien znaleźć „wyzwalacze” zachowań kompulsywnych u dziecka (jeśli takie są). Należy też je obserwować, być czujnym na jego zachowania. Dobrym sposobem, by pomóc dziecku, jest także rozmowa z nim – zrozumienie jego obaw, dodanie dziecku otuchy. Ważna jest troska o samopoczucie malucha, często to właśnie opiekunowie mają duży wpływ na jego poziom stresu. Warto zadbać też o to, by w życiu dziecka było mniej napięć, np. zrezygnować z części zajęć pozalekcyjnych, ustalić stały rytm dnia, itp.
Zobacz także:
Zaburzenia mowy u dzieci mogą wynikać ze spowolnionego rozwoju tej umiejętności lub z nieprawidłowości w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego, które mogą być skutkiem uszkodzenia mózgu w czasie życia płodowego, podczas porodu lub w czasie późniejszego życia dziecka. Rzadziej przyczynami zaburzeń mowy u dzieci są nieprawidłowości powstałe wskutek infekcji, nieprawidłowości hormonalnych czy przyjmowania leków. Spis treści: Zaburzenia rozwoju mowy u dzieci Zaburzenia mowy u dzieci w wieku przedszkolnym Zaburzenia mowy u dzieci z autyzmem Zaburzenia rozwoju mowy u dzieci Aby stwierdzić czy u dziecka występują zaburzenia rozwoju mowy, trzeba znać etapy rozwoju tej umiejętności. Wyróżnia się cztery stadia rozwoju mowy: stadium przedjęzykowe, stadium wypowiedzi jednowyrazowych, stadium wypowiedzi dwuwyrazowych, stadium opanowania podstaw języka. Stadium przedjęzykowe rozwoju mowy Trwa od narodzin do końca 12. miesiąca życia dziecka. W tym czasie występują charakterystyczne etapy tego stadium: krzyk (dominuje w pierwszych 6-8 tygodniach życia), głużenie zwane też gruchaniem (między 6-8 a 16-20 tygodniem życia) – dziecko wydaje dźwięki brzmiące jak samogłoski i spółgłoski, gaworzenie (między 4 a 8 miesiącem życia) – niemowlę wydaje różnorodne dźwięki głosko podobne, a także sylaby. Stadium wypowiedzi jednowyrazowych Trwa od ok. 12. do 18.-20. miesiąca życia dziecka. Początkowo pierwsze wypowiadane słowa pojawiają się obok gaworzenia . Dziecko ok. 1. roku życia potrafi powiedzieć 1-10 słów, rozumie ok. kilkunastu słów i zwrotów. Stadium wypowiedzi dwuwyrazowych Trwa od ok. 18. miesiąca życia do ukończenia drugiego roku życia dziecka. Maluch wypowiada zdania składające się z 2-4 wyrazów . Nie zawierają one przyimków i spójników, są nieprawidłowe gramatycznie. Do 3. roku...
Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej niektórzy postrzegają jako niegrzeczne. Tymczasem ich „złe zachowanie” wynika z niewłaściwej obróbki informacji, w której mózg się... trochę pogubił. Bywa też, że takie dzieci są uważane „dziwne”, ponieważ nie chcą lepić z plasteliny, nie chcą chodzić boso, nie dają się czesać. Również przez to, że unikają kontaktu z niektórymi kształtami, fakturami, przedmiotami, wolniej się rozwijają. Przy zaburzeniach integracji sensorycznej wskazana jest odpowiednia terapia, jednak pierwszym krokiem jest diagnoza takich zaburzeń. Spis treści : Zaburzenia integracji sensorycznej - co to jest? Nadwrażliwość i podwrażliwość sensoryczna Zaburzenia czucia głębokiego Najczęstsze objawy zaburzeń integracji sensorycznej u dziecka Inne objawy zaburzeń integracji sensorycznej Zaburzenia integracji sensorycznej – przyczyny Zaburzenia integracji sensorycznej u dorosłych Zaburzenia integracji sensorycznej - test Zaburzenia integracji sensorycznej - co to? Zaburzenia integracji sensorycznej to nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu nerwowego dziecka lub osoby dorosłej, przejawiają się one reakcją, która jest nieadekwatna do sytuacji, w której się znajduje. Zaburzenia SI nie wynikają z wad narządu słuchu czy wzroku, ale niewłaściwej organizacji bodźców przez układ nerwowy. Te dysfunkcje mogą wystąpić u dzieci zdrowych (w normie intelektualnej), ale też u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną lub ruchową, autyzmem , mózgowym porażeniem dziecięcym. Nasilenie objawów może być różne. Pierwsze objawy zaburzeń integracji sensorycznej można zauważyć już u niemowląt – występuje wtedy płaczliwość u dziecka , niepokój, a także problemy z ssaniem. Gdy takie zaburzenia zostaną...
Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, zapewne nigdy nie zadzwoniłaby do mnie, radośnie dzieląc się swoim nowym odkryciem: „Mam zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Szkoda, że nie wiedziałam o tym, gdy byłam dzieckiem. Zaoszczędziłabym sobie problemów”. Od tego czasu jest zachwycona, że jej „kłopoty z rzeczywistością” wreszcie mają wytłumaczenie. Teraz wie, że jej roztrzepanie, wieczne szukanie kluczy, rachunków, pieniędzy, robienie bałaganu, a nawet poczucie winy lub przekonanie, że nic jej się od życia nie należy, związane jest z ADHD . Ta wiedza o sobie pozwala jej znaleźć sposoby na różne „przywary” wynikające z ADHD. Przykład? „Zawsze miałam problemy z nauką języków obcych . Myślałam, że jestem beztalenciem, a wystarczyło znaleźć metodę zgodną z moimi potrzebami”. Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, na pewno byłaby już po spotkaniu z psychologiem dziecięcym, a jej rodzice wiedzieliby, jak pomóc córce. Nadmiar bodźców szkodzi dziecku Jakie są przedszkolaki (i nie tylko)? Na pewno żywiołowe, tryskające energią, choć także zdarzają się maluchy pełne rezerwy, spokojniejsze. Są i takie, które w ferworze zabawy niechcący popchną kolegę albo same stłuką sobie kolano. Norma? Jak najbardziej. Jednak niektóre maluchy nie działają w jej granicach. Wyrabiają 200 procent! Jeśli energia, to tylko taka, która rozsadza i nie pozwala usiedzieć na miejscu, nawet kiedy dorosły o to poprosi. Rezerwa? Wręcz chorobliwa, bo podszyta bojaźnią, nieśmiałością. Agresja? Trudna do opanowania. Mocne uściski, popchnięcia – niby nic, ale dlaczego ten drugi maluch zanosi się płaczem? I jeszcze dzieciaki, które nie kontrolują swoich ruchów, potykają się o własne nogi, strącają przedmioty, po które sięgną… Takie zachowanie powinno zaniepokoić. Ten nadmiar może oznaczać,...
