Mali wychowawcy

Klapsy - to jest metoda wychowawcza Bite dziecko uczy się, że przemoc to sposób na rozwiązywanie konfliktów; że silniejszy ma rację. Potem samo stosuje tę metodę. A na razie zaczyna się bać , spada jego poczucie własnej wartości , może robić na przekór – by zachować resztki godności.   Wychowywanie krzykiem Tak jak bicie są wyrazem twojej bezradności . Poniosło cię – to się zdarza. Gdy czujesz, że wybuchniesz, lepiej pooddychaj głęboko, policz do dziesięciu, wyjdź do drugiego pokoju, żeby się uspokoić.     Kary - sposobem na wychowanie Działają, jeśli są wyraźną konsekwencją winy . I dziecko pojmuje, że to skutek złego zachowania. Roczne czy dwuletnie dziecko jest na to jeszcze za małe. Ale zrozumie, jeśli powiesz: „Prosiłam, byś nie szarpała talerzykiem. Szarpałaś i zupa się wylała. Musimy teraz razem posprzątać”.     Zawiłe tłumaczenia Małe dziecko umie skupić uwagę tylko na chwilę. Wszystko, co następuje po pierwszym zdaniu, nie dociera do niego. Zaczyna traktować twoje wykłady jako coś, co lepiej ignorować . Tłumacz krótko i prosto (góra dwa zdania!): „Nie wolno biegać po ulicy, bo są tam samochody”.     Wzbudzanie poczucia winy „Zjedz, bo inaczej mama będzie smutna” itp. To za duże obciążenie emocjonalne dla dziecka. Nie ma on jeszcze wykształconej w pełni empatii (umiejętności wczuwania się w doznania innych). I powinien raczej jeść dla zaspokojenia głodu , a nie dla zadowolenia mamy.     Przekupywanie dziecka Można je wykorzystać w trudnych sytuacjach (np. u lekarza). Ale dziecko to nie zwierzątko, które trzeba kusić: „Jak ładnie pójdziesz do sklepu, kupię Ci lizaka”. Powiedz raczej: „Jeśli szybko dojdziemy, będzie czas, byś sam wybrał bułeczki i policzymy je”.   Szantaż, straszenie dziecka „Jak nie dasz się ubrać, to zostaniesz sam w...

Dzieci płaczą znacznie częściej, niż potrafimy to dostrzec. Robią to, by zakomunikować nam swoje potrzeby. Jako opiekunowie, koncentrujemy się w dużej mierze na potrzebach fizjologicznych, a naszej uwadze często umykają kwestie związane z budowaniem relacji i bliskości. "Płacz to jeden z elementów  „dziecięcego języka”,  za pomocą którego maluch wyraża swoje potrzeby". – zauważa Sabrina Joy Stevens, autorka artykułu 1 1 Things You're Teaching Your Baby When You Proactively Respond To Their Cries . – "Płacz może nas denerwować, ale musimy nauczyć się go rozszyfrowywać, aby w każdej możliwej sytuacji dać dziecku poczucie bezpieczeństwa". Autorka przedstawia 11 rzeczy, których uczy się dziecko , gdy natychmiast reagujesz na jego płacz.  1. Może ci zaufać Reagowanie na płacz dziecka to kluczowy element budowania relacji i więzi z maluchem. Dzieci uczą się, że my jako rodzice jesteśmy wiarygodni i można na nas polegać. Silne emocje zawsze oznaczają potrzebę bliskości. Warto pozostać przy dziecku tak długo, aż się wypłacze – wówczas dostaje ono informację, że jego troski są dla nas ważne. 2. Może komunikować się, aby zaspokoić swoje potrzeby Niemowlęta nie potrafią porozumiewać się za pomocą słów, więc muszą wyrażać swoje potrzeby za pomocą niewerbalnych komunikatów. W pierwszych miesiącach życia dziecko jest zdolne do wysyłania otoczeniu sygnałów dotyczących jego stanu. Płacz lub grymasy to specyficzna forma komunikacji niezbędna do przetrwania. Szybka reakcja ze strony rodziców jest dla maluszka informacją, że są oni blisko i zawsze można liczyć na ich pomoc. 3. Wie, że jego głos ma znaczenie Natychmiastowa reakcja na płacz lub krzyk dziecka to dla malucha ważna informacja. Dzięki temu dziecko uczy się, że jego głos ma znaczenie. To, w jaki sposób zwracamy się do swojego dziecka, jak je traktujemy, jest...

Dziecko, które jest szanowane przez najbliższych, uczy się szacunku do innych i do samego siebie – mówi Beata Płażewska, psycholog dziecięcy . No dobrze, tylko co to właściwie znaczy? Skąd dziecko wie, że jest szanowane? I jak to pogodzić z wychowywaniem? 1. Szanuj indywidualność dziecka Każdy człowiek od dnia narodzin ma prawo do bycia sobą: kimś o określonym temperamencie , talentach , niedostatkach. Ma prawo rozwijać się we własnym tempie i iść własną drogą. Nie musi spełniać niczyich ambicji. Niby to wszystko wiemy, ale... Tak bardzo chcemy, by nasze dzieci były najwspanialsze, że czasem zupełnie niepotrzebnie je poganiamy: za szybko uczymy siadać, chodzić, denerwujemy się, gdy później niż rówieśnicy zaczynają mówić albo gorzej rysują. Biorąc pod uwagę potrzeby i możliwości dziecka , okazujemy szacunek dla jego odrębności. Gorzej, gdy bez ustanku porównujemy je do innych. Nie można na przykład oczekiwać, że skoro starsza siostra dziecka była „taka spokojna”, ono także takie będzie, bo przecież jest... inną osobą. Czytaj też: Fajnie mieć rodzeństwo – Warto także zdawać sobie sprawę, że dziecko to nie mały dorosły – podkreśla Beata Płażewska. – Inaczej rozumuje, żyje w świecie, w którym fikcja miesza się z rzeczywistością, jest egocentryczne . Ma więc prawo panicznie bać się odpływu w wannie, opowiadać niestworzone historie, niecierpliwić się, wiercić przy stole właśnie dlatego, że jest dzieckiem. To, że jest dzieckiem nie oznacza, że jego sprawy są mniej ważne. – Często jest tak, że gdy mama woła dziecko, oczekuje, że ono zjawi się natychmiast. A przecież dziecko ma prawo zrobić to samo co ona. Czyli powiedzieć: „Za chwilę, muszę dokończyć to czy tamto” – mówi psycholog. 2. Słuchaj dziecka Jednym z najbardziej elementarnych wyrazów szacunku jest uwaga , jaką obdarza się inną osobę. Kto jest bez grzechu...