Maluch zdobywcą

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...

Dwulatka, który wierzy w swoje możliwości, nie trzeba namawiać do nauki samodzielności. Pewny siebie trzylatek łatwo odnajdzie się w grupie rówieśników. Sześciolatek z dużym poczuciem własnej wartości nigdy nie zostanie szkolną ofiarą. Nie pozwoli się krzywdzić i sam nie będzie tego robił – bo nie będzie musiał udowadniać, że jest wart tego, aby go słuchać. Niestety jest też druga strona medalu: dzieci, które nie wierzą w siebie, czują się zagubione w każdej nowej sytuacji. Boją się wyzwań, bo są przekonane, że sobie nie poradzą. Nawet jeśli znają odpowiedź na pytanie zadane przez panią w przedszkolu – na pewno nie ośmielą się podnieść ręki do góry. W efekcie ich zdolności często nie są rozwijane, bo nikt ich nie zauważa. Smutna perspektywa, prawda? Na szczęście możesz do tego nie dopuścić. Dziecko nie rodzi się z poczuciem własnej wartości – nabywa je z biegiem czasu: kiedy słyszy słowa uznania z ust mamy, kiedy czuje się kochane, akceptowane i ważne albo kiedy spływa na nie satysfakcja i duma z dobrze wykonanego zadania. Zobacz, jakie zabawy mogą w tym pomóc. Książka o maluszku Do wykonania tego cudu poligrafii potrzebne będą wam zdjęcia dziecka (albo jego rysunkowe autoportrety), kolorowe ścinki, tasiemki i złotka, np. z czekolady. Najpierw pomyślcie nad tytułem: „Wspaniałe przygody Jasia Nowaka” albo „Historia o super-Ani” to tylko propozycje, ale postarajcie się pójść właśnie tym tropem. Na kolejnych kartkach wklejajcie zdjęcia malca i wyliczajcie jego najnowsze osiągnięcia. Podczas ozdabiania książki kierujcie się zasadą: im więcej tym lepiej! Kokardki, odciski dłoni, całuski z pomalowanych pomadką ust, złote gwiazdki... – barokowy przepych zachwyci każdego kilkulatka. Oprócz wykonanej przez was domowej kroniki dziecku spodoba się także prawdziwa książka, w której bohater...

Gdy zbliżają się pierwsze urodziny, dziecko za wszelką cenę chce już samo dreptać. Ledwie stanie na nóżki, próbuje puszczać się mebli. Boi się, ale chęć nauki jest silniejsza. Więc odrywa rączki od kanapy i… klap. Jeśli nie czekasz obok z otwartymi ramionami, kończy się upadkiem na pupę. Nie szkodzi! To jeden z kolejnych kroczków ku chodzeniu. Ma już ich za sobą kilka. Krok pierwszy - ćwiczę mięśnie od pierwszych dni Tak, tak – gimnastyka trwa od chwili urodzenia. Czasem nie zdajesz sobie sprawy, że jesteś trenerem swojego maluszka. Czy wiesz, że mięśnie szyi i karku dziecka wzmacniają się, gdy unosisz je do karmienia? Pracują też intensywnie, gdy kładziesz malucha na brzuszku. Próbując unieść główkę, dziecko ćwiczy mięśnie obręczy barkowej i rączek, kręgosłupa, klatki piersiowej i brzucha. W szóstym miesiącu podnosi ją już wysoko, bez wysiłku, podobnie na łokciach i rączkach unosi tułów. Rozgląda się przy tym na boki – tak przygotowuje się do raczkowania. Nóżki także nie próżnują. W siódmym miesiącu maluch sprężynuje, czyli prostuje nogi i zgina, gdy podtrzymujesz go pod pachami. Próbuje też dreptać w miejscu, zabawnie uginając kolanka. Po co to robi? By około dziewiątego miesiąca, chwytając cię za ręce, stanąć i utrzymać ciężar ciała. Ale do chodzenia nie wystarczą silne mięśnie... Bez zarzutu musi działać zmysł równowagi, wzrok i nerwy, po których jak po drucikach biegną informacje od mięśni do mózgu. I tu zadanie dla mamy. Jak mu pomóc. Kołysz malca, to stymuluje układ nerwowy. Podsuwaj zabawki, by je chwytał i manewrował nimi. Sprawne rączki to dobry zmysł równowagi. Krok Drugi - pełzam w 7. miesiącu Niektóre dzieci potrafią już siedzieć, choć jeszcze kiwają się na boki. Kiwaczek szybko zmienia się w pełzaczka. Najczęściej najpierw maluch kręci się wokół własnej osi, potem pełza do tyłu,...