Dziecko krzyczy zamiast mówić

Moja półtoraroczna córeczka ani chwili nie usiedzi spokojnie. Przez cały dzień raczkuje, chodzi, biega, kręci się w kółko, podskakuje, wspina się na meble, ciągle jest w ruchu. Do tego piszczy, krzyczy lub wydaje inne dźwięki. Trudno ją uspokoić. Boję się, czy nie jest nadpobudliwym dzieckiem . Oliwia z Poznania   Dr Joanna Urbańska: Niejeden rodzic, którego dziecko to żywe srebro, chciałby mieć w domu, choć przez dzień, małego flegmatyka. Z kolei niejeden rodzic flegmatyka z nutką zazdrości patrzy na ruchliwe dziecko znajomych – tak szybko się rozwija, tak ciekawi je otoczenie... Rodzice wszędobylskiego malucha często martwią się jego szczególną żywiołowością – jak będzie się dalej rozwijał, czy nauczy się koncentrować uwagę na zadaniach? Czy usiądzie spokojnie w przedszkolu? Jak wytrzyma w szkolnej ławce? Prof. Anna Brzezińska: Obserwując pełne energii dziecko, rzeczywiście trudno oprzeć się wrażeniu, że jest nadpobudliwe . Szczególnie, jeśli nie ma możliwości porównania go z rówieśnikami. Większość mam może jednak spać spokojnie. Maluch, który wreszcie nauczył się chodzić, może, a nawet chce, wszędzie dotrzeć i niemal w każde miejsce zajrzeć. Dr Joanna Urbańska: Raczkuje, wspina się, biega jak szalony. Kiedy na nas spojrzy, zaraz jego wzrok ucieka w inną stronę... Wyniki badań przesiewowych pokazują, że nadpobudliwość jest częstsza u chłopców niż u dziewczynek. Jak ją odróżnić od intensywnego dziecięcego odkrywania świata? Prof. Anna Brzezińska: Jeśli ruchliwość dziecka, jego energia w działaniu niepokoi rodzica, należy porozmawiać o tym z pediatrą, który ewentualnie da skierowanie do neurologa lub psychologa ( Jak wygląda wizyta u psychologa? ). Nie warto diagnozować u dziecka zaburzeń na własną rękę i doszukiwać się patologii tylko dlatego, że dziecko wydaje się inne niż np. my w jego wieku czy dzieci...

Nasz dwuletni syn jest przez większą część dnia ze mną. Mąż w tym czasie pracuje. Mieszkamy wiele kilometrów od dalszej rodziny, a w nowym miejscu zamieszkania nie mamy sąsiadów z dziećmi. Zresztą syn woli spędzać czas ze mną w domu, niż na placu zabaw. Czy wychowamy go na odludka? Mąż twierdzi, że przesadzam. Do czego potrzebni są maluchowi inni ludzie? Marzena z Kościana Dr Joanna Urbańska: Można wymienić kilka powodów, dla których dwulatek potrzebuje innych ludzi – dorośli zapewniają mu bezpieczeństwo i warunki do życia i rozwoju, a rówieśnicy zaspokajają potrzebę przebywania wśród dzieci i ciekawość. Jakie są inne argumenty? Prof. Anna Brzezińska: Dziecko od pierwszych lat życia kształtuje swoją tożsamość indywidualną i społeczną. Zaczyna poznawać siebie i odróżniać się od innych. Przejawia się to najpierw np. w odczuwaniu odrębności własnego ciała. Byłyby to niemożliwe, gdyby nie obecność innych ludzi – ich dotyk, głaskanie, branie na ręce. Znajdując się w różnych sytuacjach społecznych, maluch w ciągu kilku lat zaczyna identyfikować się z określoną płcią, grupą wiekową czy rodzinną. Dr Joanna Urbańska: Przebywając wśród ludzi, uczy się, kim jest, a kim nie jest. Bez obserwacji innych osób w przyszłości trudniej byłoby mu określić: „kim jestem”, „co umiem”, „co jest moim ograniczeniem, a co mocną stroną”? Prof. Anna Brzezińska: Aby proces odróżniania się od jednych i utożsamiania z drugimi przebiegał prawidłowo, dziecko musi mieć szansę gromadzenia doświadczeń, które umożliwią takie porównania. Potrzebne jest też, oczywiście, opanowanie pewnych umiejętności poznawczych i językowych. Maluch uczy się tego przez cały okres przedszkolny. Dr Joanna Urbańska: Gdy życie dwulatka obfituje w okazje sprzyjające poznawaniu świata społecznego, dziecko ma idealne...

W końcu możemy sobie pozwolić finansowo na porządny wyjazd za granicę. Chcemy z tego skorzystać i polecieć z naszą dwuletnią córeczką do Egiptu, żeby pokazać jej miejsca, których dotąd nie widziała. Obaw nabraliśmy, kiedy znajomi i rodzice zaczęli nam odradzać wakacje w Afryce. Mówią, że wrócimy wykończeni oraz że taki wyjazd jest nieodpowiedni dla tak małego dziecka – pytają  Joanna i Mariusz.   Po co jedziemy z dziećmi za granicę Dr Joanna Urbańska: Urlopy zagraniczne z małymi dziećmi, nawet młodszymi niż dwu-, trzyletnie są ostatnio coraz bardziej popularne. Polacy wyjeżdżają nie tylko do Włoch czy Francji, ale też do Egiptu, Tunezji, Maroka. I chyba trochę zapominają, że to inny kontynent. Afryka to określony klimat, pewne zagrożenia, inna kultura, sposób odżywiania, czasem problemy z czystą wodą. Warto rozważyć wady i zalety takiej rodzinnej wyprawy.   Prof. Anna Brzezińska: Zacznijmy od odpowiedzi na kilka ważnych pytań. Po co jedziemy na urlop wszyscy razem – rodzice i dzieci, nawet takie małe? Czy nasze potrzeby można pogodzić z potrzebami – przede wszystkim rozwojowymi – maluchów? Czy miejsce i warunki, które wybieramy, pasują do tego, czego oczekujemy? Dr Joanna Urbańska: Mam wrażenie, że wiele osób wcale nie wie, po co wyjeżdża – i to czasem bardzo daleko. Warto poświęcić chwilę, by pomyśleć, czego od takich zagranicznych wakacji oczekujemy. Czy potrzebujemy silnej stymulacji i dużej aktywności, bo oceniamy swoje życie jako nieustający kierat obowiązków, brakuje nam wrażeń, których tak wiele było, gdy nie mieliśmy jeszcze dzieci, albo mamy monotonną pracę? A może potrzebujemy oderwania się od codzienności, uspokojenia i odpoczynku, bo ostatni rok spędziliśmy „na wariackich papierach” bez chwili wytchnienia, albo pracujemy jako np. przedstawiciele handlowi i dużo podróżujemy na co dzień? Czy wreszcie chcemy...