Zabawki a płeć

Gender to gorący temat, który wywołuje sporo zamieszania w głowach rodziców. Jakie znaczenie ma płeć w wychowaniu dzieci, co sądzić o wychowaniu równościowym i dziecięcych zabawach, uważanych czasem za niepokojące, rozmawiamy z psychologiem rozwojowym. Podobno w Szwecji do drugiego roku życia nie zwraca się uwagi na płeć dziecka? To margines, którym nie należy się przejmować – nie ma szans, by przebił się do normalnej praktyki. Co nie zmienia faktu, że całkowicie akceptuję wyniki badań, z których wiemy, że wcale nie jest tak prosto, jak mówią niektórzy, czyli że matka natura podzieliła nas tylko na dwie płcie . To właśnie matka natura sprawia, że mamy do czynienia ze zjawiskami bardziej złożonymi, jak choćby transpłciowość. Ale to mało liczne przypadki i przeogromna większość z nas nie ma z nimi do czynienia. A z czym mamy do czynienia? Z problemem, jak postrzegamy kobiety i mężczyzn. Kiedyś uważano za rzecz naturalną, że dziewczynki wychowuje się tak, by w przyszłości podejmowały rolę żeńską – kobieta ma być posłuszna, chuchać na domowe ognisko, sprzątać, a mężczyzna jest dostarczycielem białka, które kobieta przyrządzi i poda rodzinie. Dziś te role są inne, a jednak w wielu domach dziewczynki nadal wychowuje się, jakby zmian nie było.  Czyli jak to wygląda na co dzień? Dziewczynka, która za 40 lat może być szefową dużego przedsiębiorstwa, ma brata, ale to ona pomaga mamie w kuchni, sprząta ze stołu czy zmywa. A gdy braciszek wraca ze szkoły, czeka, aż wróci siostrzyczka, która obierze mu ziemniaki i podgrzeje obiad. Dziewczynka to ciepło, serdeczność, opieka, a chłopiec ma zdobywać świat.  Do czego prowadzi ten stereotyp w wychowaniu? Jeśli mu ulegamy, regularnie podcinamy dziewczynce skrzydła. Uniemożliwiamy jej zajmowanie się aktywnościami, w których być może byłaby rewelacyjna . Nie tylko nie sprzyjamy jej...

Obserwując w szpitalu nowo narodzone maluszki, pewnie zauważyłaś, że chłopcy i dziewczynki zachowują się nieco inaczej. Dziewczynki szybciej szukają wzrokiem twarzy mamy, silniej reagują na hałas i ostre światło, są też wrażliwsze na dotyk. Płaczących chłopców zaś trudniej jest uspokoić, choć szybciej zainteresują się grzechotką lub pozytywką nad łóżeczkiem. Czy to możliwe, by płeć miała znaczenie już u tak malutkich dzieci? Psycholodzy podkreślają, że w tej kwestii istotny jest nie tylko temperament. Jak zatem wytłumaczyć fakt, że chłopcy rosną zwykle szybciej, są silniejsi, chętniej niż ich równolatki chwytają różne przedmioty i obracają je w rączkach? A potem budują z klocków wysokie wieże, podczas gdy dziewczynki wolą niższe. Dlaczego jako przedszkolaki zwykle ignorują nowe dziecko w grupie, a ich koleżanki od razu próbują się zaprzyjaźnić? Skąd te różnice Poza cechami fizycznymi i działaniem innych hormonów maluchy odmiennej płci różni też... budowa mózgu. W ostatnich latach wiedza na temat funkcjonowania układu nerwowego rozwinęła się na tyle, że nikt już nie kwestionuje tego, co odkryto. Otóż, choć nie brzmi to najlepiej, mózg chłopca rozwija się inaczej niż dziewczynki. W efekcie najczęściej prawa półkula ma więcej połączeń wewnętrznych, za to mniej połączeń z półkulą lewą. To istotne? Owszem, bo różne części mózgu odpowiadają za odmienne funkcje. Właśnie te różnice mogą wpływać na częstsze występowanie uzdolnień matematycznych i technicznych u chłopców, zaś u dziewczynek – lepsze zdolności językowe. Z drugiej strony, jak wynika z badań, rodzice częściej mówią do córek. Odmienność chłopięcego mózgu ma też zalety. Prawa, sprawniejsza półkula odpowiada za chęć do działania. Możesz więc liczyć na to, że z czasem Twojemu synkowi łatwiej będzie podjąć „męską decyzję”. Niestety,...

Sprawczyniami antyróżowego zamieszania są czterdziestoletnie bliźniaczki z Wielkiej Brytanii, Emma i Abi Moore. Założony przez nie dwa lata temu ruch społeczny Pink Stinks (ang. różowy śmierdzi) już w pierwszych miesiącach działania zdobył tysiące wielbicieli – i tyleż samo przeciwników! Zwolennicy przyklaskują pomysłowi ochrony kilkulatek przed przedwczesną seksualizacją i sprowadzaniem ich wyłącznie do roli ślicznych laleczek. Do ruchu przyłączyła się nawet angielska była minister sprawiedliwości Bridget Prentice, której zdaniem różowe stroje i zabawki zawężają horyzonty myślowe dziewczynek. Przeciwnicy ruchu zaś nie wierzą, że różowa garderoba może wyrządzić aż tyle zła. Do której z tych dwóch grup należysz? Czy wiesz, gdzie jest granica między odpowiadaniem na potrzeby naszych córeczek a kreowaniem małych strojniś? Zobacz: Różnice między płciami Róż? To jest całkiem naturalne Okres różu przechodzi każda dziewczynka, bez względu na to, czy jej rodzice to akceptują czy nie. Uwielbienie dla cukierkowych barw nie jest zwiastunem przyszłych problemów z logicznym myśleniem albo z poczuciem własnej wartości. Ten etap rozwoju jest zresztą uważany przez naukowców za konieczny do prawidłowego kształtowania się dziecięcej osobowości . Warto też zwrócić uwagę na fakt, że każda grupa wiekowa ma swój dress code : dla pięciolatki będzie to spódniczka z falbankami, a dla szesnastolatki wyciągnięte koszulki w wypłowiałej czerni. To zupełnie naturalne: pięciolatka marzy o pałacu i szklanych pantofelkach znanych z bajek o Kopciuszku czy królewnie Śnieżce. A to, że te ich marzenia są nieco kiczowate? Cóż, każdy wiek ma swoje prawa. Czytaj też:  Przedszkolne mody - ulegać im czy nie? Chodzi o stereotyp, a nie o kolor Problem leży trochę gdzie indziej. To nie zakładanie różowych ubrań jest złe, ale raczej wtłaczanie dzieci w role...