Karać czy nagradzać?

Gdyby dzieci zawsze robiły to, czego oczekują rodzice, temat kar i nagród pewnie by nie istniał. Nie istniałyby też wątpliwości, czy kary nie unieszczęśliwiają, a nagrody nie rozpuszczają i czy stosując jedne i drugie, zasługujemy na miano dobrego rodzica, a może raczej tresera. O tym, czy karać i nagradzać , a jeśli tak, to w jaki sposób, rozmawiamy z psychologiem, dr Aleksandrą Jasielską.  Przed Gwiazdką wiele dzieci słyszy słynne zdanie: „Jak będziesz się źle zachowywać, Mikołaj przyniesie ci rózgę". Co o tym sądzi psycholog?  Należy sobie zadać pytanie, co chcemy uzyskać, mówiąc do dziecka w ten sposób. Jeśli zmianę zachowania, to straszenie rózgą nie jest dobrym pomysłem. Bo zarówno kary, jak i nagrody powinny pojawić się od razu, gdy dziecko zrobi coś źle lub dobrze. Opowiadanie o tym, co będzie za miesiąc czy dwa tygodnie, to dla malucha abstrakcja. Lepiej powiedzieć, że Mikołaj czy Gwiazdor, jak mówimy w Wielkopolsce, zastanawia się, jaki prezent dziecko może dostać, gdy np. nie będzie biło młodszej siostry albo pozwoli mamie dokończyć rozmowę telefoniczną. Rodzice straszą rózgą, ponieważ najczęściej nie mają żadnego repertuaru kar ani nagród. (sprawdź też: Jak zapobiec kłótniom między rodzeństwem ). A może dałoby się wychowywać dzieci bez ich stosowania? Nasze pociechy nie zawsze zachowują się tak, jakbyśmy chcieli, jak jest to akceptowane społecznie. Małe dziecko jest z natury ruchliwe, żywiołowe, głośne i niektóre jego zachowania są niewłaściwe  w pewnych okolicznościach, np. kiedy rozrywa opakowania prezentów na imprezie urodzinowej kolegi lub niszczy przygotowane tam dekoracje. Jeśli chcemy, by tak nie postępowało, możemy pokazywać dobry wzorzec, ale niekiedy nie da się tego zrobić i potrzebna jest kara. Na przykład jaka? Wymyślenie kary odpowiedniej dla swojej pociechy to największy problem dla każdego...

Chociaż każda mama kocha swoje dziecko najbardziej na świecie, czasem je krzywdzi, zupełnie nieświadomie. Ile z tych rzeczy tobie zdarza się robić? W jaki sposób krzywdzisz dziecko, być może nawet o tym nie wiedząc? 1. Kiedy mówisz "nie płacz" Pozwól dziecku wyrażać uczucia. Stwórz mu dom, w którym będzie mogło być sobą, ze wszystkimi radościami, ale również lękami . Płacz nie jest niczym złym. Sama dobrze wiesz, że płacz ma czasem oczyszczającą moc. Nie powielaj stereotypów, każdy może płakać, zarówno chłopcy, jak i dziewczynki! 2. Kiedy nie słuchasz Maluch potrzebuje uwagi i pełnego zaangażowania rodzica. Jeśli udajesz, że słuchasz, a myślisz o tym, co ugotować na obiad, czy zapłaciłaś już rachunki i że zapomniałaś wysłać ważnego maila, nie dajesz dziecku komfortu, którego oczekuje. Tylko skupiając uwagę na dziecku, możesz je lepiej poznać. Im lepszy kontakt zbudujesz z dzieckiem w pierwszych latach życia, tym łatwiej będzie się wam rozmawiało w przyszłości. 3. Kiedy krytykujesz Wymagania rodziców rzadko pokrywają się z rzeczywistymi umiejętnościami i zdolnościami dziecka. Twoje dziecko naprawdę się stara i robi wszystko, żeby cię zadowolić. Nie pozwól mu pomyśleć ani przez chwilę, że nie jest wystarczająco dobre. Nikt nie jest doskonały, ty też nie. Nie musisz stosować systemu nagród i kar , po prostu bądź przy dziecku i wspieraj je w nauce nowych rzeczy i odkrywaniu indywidualności. 4. Kiedy mówisz, co jest dla dziewczynek, a co dla chłopców Dzieci są o wiele bardziej tolerancyjne i otwarte niż dorośli. To rodzice wymuszają na maluchach podążanie wobec utartych schematów, dziewczynkom kupują różowe sukienki i lalki, chłopcom samochody i zestawy małego chemika. Pozwól dziecku odkryć, kim jest. To my, dorośli, wymyśliliśmy, że są rzeczy, których "nie wypada" lub "nie wolno". 5. Kiedy wymuszasz okazywanie uczuć...

Dla małej  dziewczynki, która niepewnie, ale ufnie rozpoczyna naukę w szkole, wszystko jest nowe i trochę przerażające. Nowe miejsce, nieznajome twarze... takie maleństwo wymaga wsparcia i zachęty , a może to zrobić dobry i przyjazny nauczyciel. Nauczycielka o której chcemy Wam opowiedzieć, niestety zapomniała chyba gdzie pracuje, z kim przebywa na co dzień i jak powinna się zachować.  6-letnia dziewczynka opowiedziała mamie o tym co stało się w czasie lekcji. Była ogromnie poruszona i przerażona zarazem. "Kręciłam się w ławce, bo uwierał mnie pasek w bucie. Nauczycielka poprosiła mnie kilka razy, bym siedziała spokojnie, ale ja nie mogłam, bo było mi bardzo niewygodnie. Ona pomyślała, że jej nie słucham i bawię się obuwiem. Podeszła do mnie, kazała zdjąć sandały i wyrzuciła je do kosza . Potem nie pozwoliła wyjąć ich z kosza i musiałam iść przez całą szkołę boso." – opowiada uczennica  1.klasy.  Jej mama była w szoku , gdy się o tym dowiedziała. Jak można było zawstydzić tak bardzo przed klasą i szkołą tak małe dziecko? Czy to odpowiedni rodzaj kary, by bez zapytania o powód kręcenia się dziecka w ławce, wyrzucić czyjeś buty? Gdzie troska o dziecko, zwłaszcza tak małe i pozostawione w nowym środowisku? Gdzie empatia? Kary dla dzieci -jak karać dziecko? Nauczycielka, która miała za zadanie zająć się 6- latkami, zdecydowanie nie przeszła testu cierpliwości . Czy nadaje się by nauczać  dzieci i dawać im dobre lekcje wychowania? Można bronić jej postawy składając ją na karb trudów utrzymania w ryzach grupki kilkunastu dzieciaków, niemniej jednak, powinna ona przemyśleć inny zestaw kar dla dzieci, oraz zacząć z nimi po prostu rozmawiać! Czy wasze dziecko spotkała kiedyś jakaś przykrość ze strony nauczyciela? Jak karać i nagradzać dzieci - wyjaśnia psycholog źródło: scarymommy