Mały Leo pierwszy raz widzi mamę: jego reakcja to mistrzostwo świata!

Zbliża się wyjątkowy dzień w roku – Dzień Matki – w którym możemy podziękować naszym mamom za wszystko, co dla nas zrobiły, albo po prostu za to, że są. Bo to dzięki wam, drogie mamy, maluchy czują się bezpieczne, kochane i mogą cieszyć się beztroskim dzieciństwem . I choć macierzyństwo to nie zawsze droga usłana różami, to jest w nim też wiele pięknych i niepowtarzalnych chwil. To ty, mama, możesz towarzyszyć swojemu dziecku w najbardziej wyjątkowych momentach jego życia. W podziękowaniu za wasz codzienny trud przygotowaliśmy dla was wyjątkową laurkę – sprawdź, jakie ważne momenty w rozwoju twojego dziecka masz szansę zobaczyć jako pierwsza. Pierwszy uśmiech Choć większość rodziców twierdzi, że dziecko po raz pierwszy uśmiechnęło się do nich tuż po urodzeniu, to tak naprawdę na pierwszy świadomy uśmiech niemowlaka trzeba zazwyczaj zaczekać do ok. 8 tygodnia. Wcześniej zaczynają uśmiechać się maluchy, które mają bardzo dobry kontakt z rodzicami , czują ich bliskość – zarówno tę emocjonalną, jak i fizyczną. Dlatego im więcej będziesz przytulać brzdąca, sama się do niego uśmiechać, tym większe prawdopodobieństwo, że już w krótce maluszek odwzajemni się tym samym. Masz naprawdę dużą szansę być pierwszą osobą, której niemowlak pokaże swoje bezzębne dziąsełka w pełnym uśmiechu. Pierwszy uśmiech dziecka to naprawdę rozbrajający widok. Z pewnością na długo zapadnie ci w pamięć i będzie motywował w chwilach zwątpienia. Samodzielne trzymanie główki To preludium do samodzielnego siedzenia , a potem chodzenia. Około 4. miesiąca maluch potrafi sam trzymać główkę w pionie , gdy leży na brzuszku lub gdy trzymasz go na rękach. Brzdąc zaczyna też rozglądać się dookoła i bardziej świadomie wodzić wzrokiem za przedmiotami. Ta umiejętność zdecydowanie ułatwia mu znalezienie mamy....

Niechciani sąsiedzi Wracaj! Słyszysz, ty, mały gnoju ! Wróć, mówię ci! – ciszę popołudnia rozdarł męski, podpity głos. Wyjrzałam dyskretnie przez firankę. Z klatki wybiegł dziesięcioletni chłopiec i rzucił się przed siebie. A przez okno na parterze wydzierał się za nim jakiś facet . – Ja ci pokażę gówniarzu, jak tylko wrócisz! – krzyczał mężczyzna. – Jezu, co się tu dzieje – powiedziałam do męża. – Gdzie my kupiliśmy to mieszkanie? – Może to jednorazowy incydent – odezwał się mąż zza gazety. – Pewnie mały coś zbroił i bał się kary. Niestety, tak nie było. Wrzaski i awantury zdarzały się codziennie u sąsiadów z parteru. A tak cieszyliśmy się z tego mieszkania. Wydawało mi się, że to będzie ciche osiedle. I chyba tak było, z wyjątkiem sąsiada z dołu. Widywałam go codziennie pijanego, jak zataczając się, szedł do domu. A potem z mieszkania dochodziły krzyki i płacz chłopca. Czasami widziałam, jak mały siedział i patrzył smutno przed siebie albo nosił puste butelki. Pewnie sprzedać, do sklepu. Czasami ojciec chłopca spraszał do siebie swoich kolesi i wtedy urządzali nocne libacje . Kilka razy interweniowała nawet policja. Gdy któregoś wieczora wracałam z pracy, zobaczyłam chłopca siedzącego na klatce schodowej. Rękami zakrywał twarz, a przez paluszki ciekły mu łzy. – Hej – powiedziałam cicho, kucając przy nim. Chłopczyk wyprostował się gwałtownie. Spojrzał na mnie dużymi brązowymi oczami, w których pojawiło się zdziwienie, przestrach, a przede wszystkim dużo bólu. To nie były oczy małego dziecka. To było spojrzenie skrzywdzonego człowieka. Krzywdy, której się nie zapomina, krzywdy, która zostaje do końca życia i nie pozwala zaufać do końca tak naprawdę już nikomu. – Mogę ci jakoś pomóc? – spytałam. – Nie – usłyszałam. – Zapomniałem kluczy, a taty jeszcze nie ma. Spojrzałam na zegarek. Było...

Kiedy twój ośmioletni już teraz synek, Leo, zaczął uczestniczyć w przyrządzaniu posiłków? – Właściwie bardzo wcześnie, odkąd nauczył się siedzieć. Sadzaliśmy go na kuchennym blacie, aby mógł się przyglądać, obserwować, dotykać, wąchać i próbować tego, co z Agnieszką w kuchni przyrządzamy. Wszystkie zmysły poszły więc od razu w ruch. Pamiętam moment, kiedy dałem mu spróbować najpierw wyfiletowaną słodką pomarańczę – natychmiast uśmiechnął się od ucha do ucha, a potem grejpfruta – po którym pojawił się na jego twarzy grymas... To były jego pionierskie kulinarne cienie i blaski. Pamiętasz, co mu wtedy gotowałeś? – Jeśli pytasz o pierwsze dania, które przygotowałem specjalnie dla niego, to najpierw pojawiło się domowe puree ze słodkich ziemniaków i zupka brokułowa . Bardzo mu to smakowało i tak jest do dziś, choć teraz urozmaicamy już takie potrawy wieloma przyprawami. Wczoraj na przykład robiliśmy zupę brokułową ze szpeclami, ale pojawiła się w niej trawa cytrynowa i galanga. Leo często z wami gotuje? – Raz w tygodniu mamy rytuał wspólnego przyrządzania domowego posiłku , a ja z przyjemnością obserwuję jak on się w to fajnie wkręca, nawet jeśli czeka go obieranie dziesięciu z rzędu marchewek. Widzę w nim tę samą ciekawość, którą miałem jako dziecko – taki szczery zachwyt nad kuchenną chemią i alchemią, nad tym, że włożona do piekarnika zapiekanka po pół godzinie zmienia konsystencję, nad tym, że ciasto rośnie i staje się chlebem. W tym jesteśmy z Leo do siebie bardzo podobni.  A kto pod względem kulinarnym wywarł na tobie największy wpływ, gdy byłeś dzieckiem? – Moja babcia z Lille, z którą spędzałem w kuchni mnóstwo czasu. Robiła najlepsze na świecie ratatouille , przeróżne makarony, pieczeń Orloff. Pamiętam też pierwszy w życiu smak uzbieranych z tatą w lesie grzybów. We Francji nie ma tradycji...