"Mam jedno dziecko, więc jestem lepszą matką!" – ty też tak uważasz?

Amerykański dziennikarz Frank Sommerville podzielił się na swoim profilu na Facebooku historią, która według niego jest "jedną  z najważniejszych lekcji rodzicielstwa ".  Mari Estelle Leavell poszła z synkiem na zakupy po zimowe buty. Była pewna, że chłopiec wybierze parę z Żółwiami Ninja albo Batmanem. Gdy maluch wybrał błękitne, błyszczące buciki z "Krainy lodu", była przerażona. Buty tylko dla dziewczynek? "Tańczy w swoich nowych butach i śpiewa Let it go na środku sklepu. A ja? Ja panikuję. Przez moją głowę przewijają się setki myśli. Co, jeśli ktoś mu będzie dokuczał? Jeśli ktoś pomyśli, że jest gejem?" – napisała Mari. Po 20 minutach usłyszała śmiech obcego mężczyzny. Mężczyzna powiedział, że maluch wygląda na szczęśliwego . Mari podzieliła się swoimi obawami, że nie chce, aby ktoś mu dokuczał . Wtedy nieznajomy powiedział coś, co powinien zapamiętać każdy rodzic: "Co jest ważniejsze: to, co myślą ludzie czy bycie szczęśliwym?".   "Jakim byłabym rodzicem, gdybym wychowała syna w przekonaniu, że musi odłożyć swoje szczęście na bok, żeby spełniać oczekiwania innych? Jakim byłabym rodzicem, gdybym mu powiedziała, że szczęście nie może wykraczać poza pewne granice? Jakim byłabym rodzicem, gdybym nie zachęcała go do odkrywania niewinnych, dziecięcych zainteresowań i własnej wyobraźni? Jakim byłabym rodzicem, gdybym kłamała i chroniła go przed rzeczywistością, przed tym, że ludzie gadają, są okropni, wyśmiewają się z innych? Co z tego, że mój syn może być gejem ?! Mój syn jest moim synem i moja miłość do niego nigdy się nie zmieni" – dodała Mari.  Szczęście dziecka jest najważniejsze Miłość do dziecka nigdy się nie zmieni – o tym wie każda mama. Przykład Mari uczy, że nie można chronić dziecka za wszelką cenę i odbierać mu radości tylko dlatego, że komuś może się to nie spodobać....

Być może zostanę przez niektórych uznana za dziwaczkę, ale zdecydowanie różnię się od innych, znanych mi kobiet. Zastanawiam się, czy w ogóle mam coś takiego, jak instynkt macierzyński ? Chyba jednak nie. Może dlatego, że jestem jedynaczką i zawsze miałam słaby kontakt z rówieśnikami. Nie chodziłam też do przedszkola, ponieważ moi rodzice uznali, że lepiej mi będzie w domu z babcią.   Chciałam być jak moja mama... zadbana, spełniona zawodowo W szkole nie miałam żadnej koleżanki, bo dziewczynki znały się jeszcze z przedszkola, a ja byłam obca. Nigdy nie miałam też przyjaciółki od serca czy chłopaka. Dopiero na studiach poznałam Michała, z którym połączyło mnie coś więcej. Czy to była miłość, nie wiem... W każdym razie Michał wyznawał mi swoje uczucie, a ja też mówiłam, że go kocham. Gdy jednak wszystko się rozpadło, nie tylko nie rozpaczałam, ale nawet specjalnie nie przeżywałam tego rozstania. W każdym razie Michał uczynił mnie kobietą, za co mu jestem wdzięczna, ponieważ chciałam mieć to już za sobą. Nie zamierzałam zbyt szybko zakładać rodziny , a już na pewno mieć dzieci. W formach antykoncepcji byłam doskonale zorientowana, trochę czytałam, trochę podpytałam mamę. Pieniądze nie stanowiły dla mnie problemu, więc ewentualny temat niechcianej ciąży też dla mnie nie istniał. Zdecydowanie nie widziałam siebie w roli matki i żony . Stawiałam na karierę zawodową albo naukową. Chciałam trochę skorzystać z życia, a nie od razu przeistoczyć się w kurę domową. Wzór stanowiła dla mnie mama. W młodości zawsze była kobietą zadbaną, nigdy nie wyszła z domu bez makijażu i odpowiedniej fryzury. Podziwiałam ją za to, a wiele osób zazdrościło mi takiej ładnej mamy. Chciałam pójść w jej ślady.  Czytaj także: Prawdziwe historie: Czasem warto zaufać.   Najpierw luźne związki a potem mąż i dzieci Rozpoczęłam...

Czasami jestem zmęczona. Bardzo zmęczona. Tak, zdarza mi się wtedy krzyknąć na dzieci z byle powodu lub włączyć im bajki jedynie dla świętego spokoju.  Nie, nie jestem z tego dumna. Nie oznacza to jednak, że jestem złą matką. Miewam chwile słabości .  Może gdybyś zauważył, że praca w domu to też praca, może byłoby mi trochę łatwiej i ... byłabym lepszą matką.  Nie oczekuję wiele.  Nie proszę o przewijanie, karmienie i kąpanie dzieci (choć byłoby milo), ale o jedno zdanie doceniające moją pracę, np.: "Widzę, że miałaś ciężki dzień".  Tak miewam trudne dni. Nie wstydzę się ich. Już się nie wstydzę.  Przy pierwszym dziecku bałam się przyznać, że jest mi cholernie ciężko . Chciałam dawać radę jak inne matki. Przy kolejnych zrozumiałam, że większość mam czasem "wysiada". Twoja pomoc jest w tych sytuacjach bezcenna.  Nie chcę słyszeć po twoim powrocie z pracy: "Jaki tu bałagan?!". Wkurza mnie to. Tak chciałabym, żeby było czysto jak u Perfekcyjnej Pani Domu , ale wiesz co, nie będzie tak! Przez najbliższe kilka, a może nawet kilkanaście lat nasz dom będą wypełniały sterty zabawek, dziecięcych książeczek, ubranek, a ja będę miewała gorsze dni, gdy nie będzie mi się chciało ich pozbierać.  Nie jestem leniwa. Jestem matką. Zmęczoną matką. Zrozum to i albo zacznij mi pomagać, albo odczep się ode mnie. Nie potrzebują kolejnego dziecka do obsługi, lecz wparcia. Wiem, że też się starasz. Czasem naskakuję na ciebie bez powodu. Znalezienie kompromisu często bywa niezwykle trudne, zwłaszcza gdy małżeńskim negocjacjom towarzyszą dziecięce krzyki, awantury i płacze. Zrozum jednak, że praca, którą wykonuję, nie przewiduje dni wolnych, urlopów, czy nawet zwolnienia chorobowego. Dzieci są najsurowszymi szefami, jakich miałam, bo każda ich potrzeba musi zostać zaspokojona natychmiast. Mam więc chyba prawo czasem mieć wszystkiego...