No, podziel się! No, daj zabawkę koledze! Musisz nauczyć się dzielić! Czemu nie chcesz dać zabawki dziewczynce? Powinniśmy się dzielić. I to uczucie zakłopotania, które się pojawia nie wiadomo skąd, kiedy twoje dziecko nie chce oddać zabawki innemu… Czy na pewno jestem dobrą matką?
Takie i inne hasła słyszymy wciąż dookoła już od najmłodszych lat. Słyszymy je od naszych rodziców, a później sami powtarzamy je jak mantrę i kierujemy do naszych dzieci. Nawet się zbytnio nad nimi nie zastanawiamy, po prostu te słowa są w naszych głowach zakodowane, wypowiadamy je automatycznie, wychodzą z naszych ust niemal bezwiednie.
Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad sensem dzielenia się? Nad koniecznością uczenia dzieci dzielenia się? Czy to jest rzeczywiście tak niezbędne, by nauczyć takiego zachowania w każdej możliwej sytuacji i na okrągło? Podczas każdego wyjścia na plac zabaw, w przedszkolu, na urodzinach, u rodziny, po prostu wszędzie i to niezależnie od sytuacji?
Jedna z mam, Alanya Kolberg, postanowiła to przerwać i zaapelować do rodziców, by odrobinę… pomyśleli i zastanowili się nad sensem tego co robią, co mówią i czego uczą własne dzieci. A wszystko to po jednej z wypraw na plac zabaw, z własnym synem, Carsonem.
Co się tam wydarzyło? Zwyczajna codzienna sytuacja jakich rodzice i dzieci doświadczają po raz milionowy. Chłopiec zabrał ze sobą do parku kilka figurek-zabawek typu "transformers", by pobawić się nimi z przyjaciółmi, z którymi tam był umówiony. Jak tylko weszli do parku, do Carsona podeszła grupa obcych, nie znanych mu, chłopców, która zażądała, by dał im się pobawić swoimi zabawkami... I co się stało dalej?
Chłopiec spojrzał na swoją mamę wymownie z pytaniem w oczach, a ona po prostu wyjaśniła, że nie musi się dzielić. „Możesz im powiedzieć, nie” – podkreśliła. „Po prostu powiedz nie. Nie musisz mówić nic więcej.”
Chłopiec powiedział nie, ale reszta dzieci natychmiast przybiegła do niej poskarżyć, że jej syn nie chce się z nimi podzielić zabawkami. Skąd mieli tę pewność, że to, co on zrobił jest niewłaściwie, że to on się źle zachowuje? To wynika właśnie z wychowania i płynie od rodziców. Więc wyjaśniła także dzieciom: „On nie musi się dzielić z wami. Powiedział nie. Jeśli będzie chciał się podzielić, to się podzieli”. Ta matka powiedziała to na głos, było słychać i się poniosło. Możecie sobie tylko wyobrazić, jakie złowrogie spojrzenia w tym momencie rzucili jej inni rodzice.
Zobacz też: Łam zasady wychowawcze - to dobre dla dziecka!
Dlatego niezrażona mama postanowiła napisać post i wyjaśnić wszystkim rodzicom, którzy to przeczytają, dlaczego tak się zachowała. „MOJE DZIECKO NIE MUSI SIĘ DZIELIĆ TYM, CO JEST JEGO”. Mama chłopca napisała to dużymi literami - krzycząc i są one tutaj jak najbardziej na miejscu. Dlaczego ta mama nie wymaga od własnego dziecka, by dzieliło się swoimi rzeczami z innymi?
Tłumaczy całą sprawę na prostym przykładzie. "Jeśli ja, dorosła osoba, chodzę sobie po parku i jem kanapkę, i nagle ktoś obcy zażąda, bym mu oddała moją kanapkę, co zrobię? To oczywiste – nie oddam mu jej! Czy jakikolwiek obcy dobrze wychowany dorosły człowiek sięgnie po moją kanapkę i obruszy się jeżeli ja cofnę rękę? Oczywiście, że nie! Więc dlaczego, rzucacie mi gromiące spojrzenia, sugerując, że ja i mój syn jesteśmy źle wychowani? Komu tu brakuje dobrych manier? Osobie, która odmawia oddania swoich 3 zabawek, czy 6 obcym, którzy żądają czegoś, tylko dlatego, że chcą i to nie należy do nich?"
Oczywiście musimy nauczyć nasze dzieci dzielenia się, ale przekaz jaki za tym idzie, nie powinien być taki „poświęcaj wszystko, co masz, cały czas”, prawda? Dlaczego taki miałby być? Tego chcemy uczyć nasze dzieci? To tak nie działa przecież nawet w dorosłym życiu. Tylko dlatego, że inne dziecko chce się bawić czymś, co ma nasze dziecko, nie znaczy, że musimy się tej chęci i chceniu poddawać.
Nikt z dorosłych nie oddaje niczego innym dorosłym, tylko dlatego, że tamci tego chcą. Niemal w żadnej sytuacji. To niedorzeczne. Oddajemy nasz telefon obcym, tylko dlatego, że chcą się nim pobawić? Nie! Dlaczego to takie ważne? Dlatego, że jeśli taki przekaz będziemy fundować naszym dzieciom przez cały czas i niemal przez całe dzieciństwo, na każdym kroku, w dorosłym życiu mogą nie potrafić powiedzieć nie, po prostu się tego nie nauczą. Nie będą potrafiły też walczyć o swoje. Nie będą wiedzieć jak stawiać granice i jak dbać o siebie. Nie możemy uczyć dzieci, że ich potrzeby są nieważne i że zawsze powinny być na drugim miejscu. Nie możemy, jako rodzice, zmuszać dzieci do takich poświęceń. Nie zmuszajcie dzieci do dzielenia się, tylko dlatego, że inne dzieci chcą im odebrać zabawkę.
Źródło: scarrymommy.com
Zobacz też:
Dzielenie się z innymi to trudna sztuka. Trzeba się jej nauczyć. Do dzielenia się trzeba dorosnąć Do dzielenia się , podobnie jak do pomagania innym czy współpracy, potrzebna jest zdolność przyjmowania perspektywy innej niż własna („Dam ci ten traktor, bo rozumiem, że bardzo ci zależy, by się nim pobawić”). Roczne czy dwuletnie dziecko jeszcze tego nie potrafi. Jest nastawione na branie, a nie na dawanie. Nie ma w tym nic złego – to normalny etap w jego rozwoju. Nawet jeśli malec umie już okazywać uczucia (np. głaszcze płaczącą koleżankę), skupia się na sobie, a gdy coś idzie nie po jego myśli, nie jest w stanie zapanować nad emocjami. Przyjemność z dzielenia się zabawkami może czerpać dopiero trzy-, czterolatek. Dzieci w tym wieku często pożyczają sobie nawzajem różne przedmioty, potrafią już bawić się razem. Są w stanie zrobić wiele, żeby utrzymać dobre relacje z innymi. Nie zawsze jednak tego chcą (podobnie zresztą jak osoby dorosłe). Polecamy także: Podwórkowy savoir-vivre Nauka dzielenia się z innymi Jeśli chcesz, by twoje dziecko potrafiło się dzielić , staraj się, by miało częsty kontakt z rówieśnikami. Zabieraj je do znajomych z dziećmi, na plac zabaw , wszędzie, gdzie można spotkać inne dzieci. Dzielenia się, podobnie jak współpracy czy bycia miłym, nie da się nauczyć teoretycznie! Nie licz na to, że nauka dzielenia się będzie przebiegała gładko. Dziecko, które raz czy dwa bez protestów oddało swoją łopatkę koledze, może krzyczeć wniebogłosy, gdy ten zapragnie pobawić się jego autkiem. A poza tym: Daj dobry przykład. Pozwól dziecku bawić się np. swoimi kluczami, jeżeli o to grzecznie prosi. Dziel się z nim jabłkiem, proponuj własny szalik. Jeśli nie pozwalasz maluchowi dotykać swoich rzeczy, trudno mu będzie zrozumieć, dlaczego on ma udostępniać innym swoje. Ucz go...
"Moja córka uwielbiała się dzielić, z chęcią pożyczała zabawki innym dzieciakom w grupie. Jak tylko skończyła 2,5 roku, skończyło się dzielenie. Ostatnio, podczas zabawy z innymi maluchami, zepchnęła jedno dziecko z rowerka" – znacie to? Nauka dzielenia Nauka dzielenia wymaga czasu. "Dzielenie jest umiejętnością, której uczymy się całe życie. Możemy zacząć uczyć malucha dzielenia, ale to trudne. Przecież zabawki innych dzieci są zawsze fajniejsze od naszych. Oczekiwanie od dziecka dzielenia się zabawkami zawiera w sobie pewne nieporozumienie. Dzielenie oznacza używanie tej samej zabawki jednocześnie. To, o co często prosisz, to danie zabawki innemu dziecku, chociaż maluch z radością bawi się nią samodzielnie" – mówi Joanne Mallon, autorka książki "Maluchy. Instrukcja obsługi. Przewodnik, jak przetrwać od 1 do 4 roku życia dziecka" (oryg. "Toddlers: An Instruction Manual: A Guide to Surviving the Years One to Four"). Pomyślcie: jak byście się czuły, gdyby do waszych drzwi zapukał sąsiad i zapytał, czy może pożyczyć wasz samochód na jeden dzień? Podobnie czują się dzieci, kiedy prosimy je, aby podzieliły się zabawką z innym dzieckiem . Sarah Ockwell-Smith, autorka książki "Spokojny maluch: Instruktaż, żeby dzieci były spokojne, a rodzice szczęśliwsi" (oryg. "ToddlerCalm: A Guide For Calmer Toddlers And Happier Parents"), zauważa, że wspólna zabawa kilkorga dzieci to często pomysł rodziców, nie maluchów. Umiejętności społeczne dzieci przed 4. rokiem życia nie są na tyle rozwinięte, aby maluchy mogły się bezproblemowo bawić, w tym dzielić się zabawkami z innymi. Wyjście na plac zabaw czy zaproszenie do domu znajomej z dzieckiem to okazja dla mamy do spędzenia czasu z inną mamą i porozmawiania. Oczekiwania względem dziecka, by grzecznie się bawiło i dzieliło zabawkami, mogą przekraczać jego możliwości. Jak zachęcać dziecko do dzielenia? Nie ma...
"Moje dziecko nie lubi się dzielić. Co robić?" – ile razy słyszałyście to zdanie? Jak często same myślicie, że wasze maluchy są samolubne i nie lubią się dzielić z innymi? Może zamiast nauki dzielenia warto... odpuścić? Koniec z nauką dzielenia "Zmuszanie dzieci do dzielenia się nie uczy ich dzielenia, choć tego oczekujemy" – mówi dr Laura Markham, autorka poradnika dla rodziców. "Zgodzimy się wszyscy, że naszym celem jest wychowanie dzieci na hojnych dorosłych, którzy są zdolni dostrzec potrzeby innych. Nie chcemy jednak, żeby nasze dzieci czuły, że muszą dać coś innemu dziecku tylko dlatego, że ono o to prosi" – dodaje Markham. Według niej zmuszanie dzieci do dzielenia się uczy, że: Jeśli będzie się wystarczająco głośno płakać, dostanie się to, co się chce, nawet wtedy, gdy ma to ktoś inny. Rodzina i przyjaciele ciągle walczą o to samo, dlatego nie można ich lubić. To rodzice decydują, kto i co dostaje. Można ich zmusić do podjęcia konkretnej decyzji przez płacz i krzyk. Można być niegrzecznym i nieuprzejmym, żeby dostać to, czego się chce. Trzeba się szybko bawić, bo zaraz ktoś inny może dostać tę zabawkę. Dostanie zabawki to wygrana. Raz można wygrać, ale za chwilę można przegrać. Żeby nie przegrać, trzeba krzyczeć i płakać. Im bardziej zawstydzimy rodzica, tym szybciej dostaniemy to, na czym nam zależy. Czego powinniśmy uczyć dzieci? Według dr Markham, rodzice nie powinni uczyć dzieci dzielenia. Zamiast tego powinni dać im narzędzia, dzięki którym zauważą potrzeby innych. Najlepszym sposobem, aby to osiągnąć, jest pozwolenie dziecku bawić się zabawką przy jednoczesnym zwróceniu uwagi, że być może jego kolega czy koleżanka też chce się nią pobawić. "Dziecko powinno zadecydować, jak długo będzie bawiło się daną zabawką, żeby jak najbardziej się nią nacieszyć. Później może ją przekazać innemu...
