Anna ma 38 lat i roczną Amelkę: "Myślę, że macierzyństwo młodszej kobiety jest inne niż dojrzałej". Iza niedawno skończyła 40 lat. Ma ośmiomiesięczną Małgosię i dwoje starszych dzieci: "Młodym kobietom trudno się zdecydować na dziecko, bo świat pędzi coraz szybciej, a one chcą od życia coraz więcej". Agnieszka, mama rocznej Gabrysi, ma 37 lat: "Rodzicielstwo okazało się wielką przygodą".
Anna zaszła w ciążę, mając 37 lat. Nie odkładała tej decyzji, robiąc karierę. Po prostu wcześniej nie spotkała odpowiedniego mężczyzny. – Powoli przyzwyczajałam się do myśli, że nigdy nie będę miała dzieci – mówi. – Nie było mi właściwie smutno. Sądziłam, że tak ułożyło mi się życie – uśmiecha się. – Ale gdy poznałam męża, doszliśmy do wniosku, że chcemy być razem. I mieć dziecko – dodaje.
Agnieszka przewija roczną Gabrysię. Mała gaworzy, a mama przemawia do niej czule, głęboko patrząc w oczy. – Jestem kobietą, która wcześniej nie lubiła dzieci. Nie rozczulałam się maleńkimi rączkami czy nóżkami – śmieje się do córeczki. – Nie czułam instynktu macierzyńskiego – mówi. Ale to, przyznaje, ma zakodowane w genach, bo kobiety z jej rodziny późno zostawały matkami. Babcia Agnieszki urodziła pierwsze dziecko jako trzydziestolatka, mama miała 28 lat. – A ja, mając 35 lat, poczułam, że chcę być mamą. Gabi urodziła się rok później, choć byliśmy z mężem 13 lat po ślubie – dodaje.
W domu Izy poranny rozgardiasz. Piętnastoletni Piotr i jedenastoletnia Ola zjedli śniadanie, tata zaraz odwiezie ich do szkoły. Iza dostaje od każdego buziaka i zostaje tylko z ośmiomiesięczną Małgosią. – Jestem młodą „starą” mamą – śmieje się. – Urodziłam Gosię w wieku 40 lat – mówi. – Nie planowaliśmy kolejnego dziecka, ale od razu je pokochaliśmy – zapewnia. Kiedy spóźniała się jej miesiączka, nie dziwiła się ani specjalnie nie zamartwiała. Nie robiła nawet testu ciążowego. – Gdy miałam około 35 lat, myśleliśmy o kolejnym dziecku. Ale nie staraliśmy się, powiedzieliśmy sobie: co będzie, to będzie – opowiada Iza.
– Po trzech miesiącach starań dwie kreski na teście! Byłam przeszczęśliwa – wspomina Anna. Ale po dwóch dniach euforii pojawiło się plamienie i strach, że radość była przedwczesna. Od początku ciąży, ze względu na wiek i służbowe wyjazdy, była na zwolnieniu. Co dwa tygodnie meldowała się na wizycie kontrolnej. Zdecydowała się też na badania prenatalne: test PAPP-A i badanie przezierności karkowej dziecka na USG. – Chciałam wiedzieć, czy maluch będzie zdrowy – wyjaśnia Anna.
USG wypadło dobrze, ale test kiepsko. Wyniki wskazywały, że dziecko może mieć zespół Downa lub inną chorobę genetyczną. –Przeraziłam się, płakałam. Na szczęście wspierał mnie mąż. Tłumaczył, że badanie można powtórzyć – opowiada. Szukając informacji w internecie, na forach, Anna dowiedziała się o pewnym specjaliście w Łodzi. – Pojechałam tam. Powtórzyliśmy badania. Okazało się, że wcześniej coś zostało źle wpisane i dlatego wyniki nie były prawidłowe – mówi. Od tej pory była spokojniejsza, choć nie miała pewności, że wszystko będzie OK. Ale nie zdecydowała się na amniopunkcję, bo bała się ryzyka poronienia. – Stwierdziliśmy z mężem, że bez względu na wszystko i tak urodzę to dziecko.
Agnieszka zaplanowała swoją ciążę. Wybrała ginekologa, przebadała się, wyleczyła z anemii i udało się. – Przez pierwsze trzy miesiące czułam się świetnie! Potem pojawiły się przedwczesne skurcze – opowiada. Przez pół roku leżała w domu. Ona też zdecydowała się na badania prenatalne, ale tylko na amniopunkcję. Powiedzieli sobie z mężem, że wyniki i tak niczego nie zmienią, bo mocno pragną dziecka. Ale chcą wiedzieć. Konsultowali się z genetykiem. Czekając na wyniki, niepokoili się, ale czuli też, że będzie dobrze. – Po czterech tygodniach okazało się, że wszystko jest w porządku i już do końca ciąży, choć źle się czułam, wyciszyłam się wewnętrznie – mówi Agnieszka.
Trzecią ciążę Iza znosiła doskonale. Ale i ona bała się o zdrowie dziecka. – W pewnym momencie dotarło do mnie, że mam 39 lat, a nie 25 – wyznaje. Jednak nie zdecydowała się na badania prenatalne. Wiedziała, że nawet gdyby coś było nie tak, to przecież chce tego maleństwa. – Po co miałabym się denerwować? – uśmiecha się. – W tej decyzji utwierdził mnie ginekolog, który stwierdził, że skoro i tak chcę urodzić, to takie badania nie mają sensu.
Prawie do porodu chodziła do pracy. Zajmowała się domem, choć przyznaje, że wszyscy jej pomagali. Najstarszy Piotr był opiekuńczy, wypytywał, czy bierze kwas foliowy, dbał, by się nie denerwowała. Ola przytulała się do brzucha i czule do niego mówiła. – Według męża byłam spokojniejsza niż poprzednio. Miałam mniej humorów i zachcianek – mówi Iza. Prosiła, by opowiadano jej o szczęśliwych porodach u kobiet w jej wieku, bo martwiła się o rozwiązanie. Niepotrzebnie, choć trzeci poród był inny. Szybszy, no i razem z mężem. – Szkoda, że kiedyś tak nie było – dodaje. – To zupełnie inne przeżycie.
ZOBACZ TEŻ: Jak przygotować się do ciąży po 40 roku życia
Natasza Urbańska: macierzyństwo zmieniło mnie w lwicę Natasza Urbańska , aktorka i wokalistka, o sobie w roli matki mówi: – Kobieta staje się pełniejsza, będąc matką. Na początku nogami i rękami wzbraniasz się, żeby nie zajść w ciążę , bo to wszystko pokomplikuje, a nagle okazuje się, że można pogodzić te wszystkie rzeczy. Dla Nataszy Urbańskiej dziecko jest priorytetem – odkąd została matką, kariera zeszła na dalszy plan. Ale nie zrezygnowała z niej całkowicie: – Fantastyczne jest to, że mogę, będąc matką, realizować się jako artystka. Mogę też założyć własny biznes i temu poświęcić także dużo czasu. To wszystko można pogodzić. Najważniejsze jest dla mnie tworzyć rodzinę, będę o nią walczyć jak lwica – dodaje aktorka. Zobacz także: On jest na zawsze – wywiad z Beatą Sadowską Anna Głogowska: mam większy dystans Anna Głogowska, tancerka, również przyznaje, że macierzyństwo zmieniło jej sposób myślenia i jej życiowe priorytety. Gwiazda twierdzi, że bycie matką zwiększyło jej dystans do codziennych problemów i uwrażliwiło na problemy drugiego człowieka. Sprawiło także, że jest bardziej dojrzałą artystką. – Te rączki zarzucone na szyi to jest coś, co jest w stanie poprawić humor nawet najbardziej zepsuty ze względów zawodowych czy nawet prywatnych. Macierzyństwo to dla mnie przyjemność. I powoduje również, że w pracy ma się zupełnie inne podejście do tego, co się robi. Nawet do jakichś takich swoich, związanych ze sztuką, z kreowaniem nowych pomysłów rzeczy. Zawsze patrzy się już przez pryzmat troszkę doroślejszej osoby – podkreśla Głogowska. Dorota Gardias: bycie matką to najpiekniejsza historia Dorota Gardias , prezenterka pogody, to aktywna młoda mama – do pracy wróciła miesiąc po porodzie . Z powodzeniem łączy pracę zawodową z opieką nad córeczką Hanią. Od kiedy poznała uroki...
Nie lubi mówić o sobie, że jest samotną matką, woli "samodzielnie wychowującą dziecko". Samotność stygmatyzuje, nie dodaje sił. Samodzielność sprawia, że łatwiej uwierzyć w swoje możliwości. Agnieszka Baaske, mama czteroletniego Stefana, uwierzyła, choć ostatnie lata były najtrudniejsze w jej życiu. Czuje, że wygrała. Najpierw był chaos Zanim Agnieszka zaczęła mocno stąpać po ziemi, miała wrażenie jakby zawieszenia w obłokach. – Wiedziałam, że w Polsce trudno być artystą. Dlatego kończąc studia artystyczne, zakładałam nawet, że to będzie moje hobby – mówi Agnieszka. – Etat? Nie dla mnie! Przecież artystka powinna tworzyć, a nie tkwić za biurkiem! To dlatego nie była w stanie usiedzieć w jednym miejscu. Była niespokojna, ale też niepogodzona z tym, co niosła rzeczywistość. Nie wiedziała, jak połączyć te dwa światy. Gdy zaszła w ciążę, wszystko się zmieniło. Choć na tę zmianę mniejszy wpływ miało to, że Agnieszka będzie mamą. Ogromna odpowiedzialność z tym związana, wyzwoliła złą energię w jej związku. Dzisiaj nie chce do tego wracać, ale wtedy musiała znaleźć nowy dom i przestać chodzić z głową w chmurach. Narodziny matki... Bez własnego domu, stałego wynagrodzenia, w ciąży i ze świadomością, że przyjdzie jej samodzielnie wychowywać dziecko. Agnieszka skończyła wadzić się z życiem. – Pewnego dnia przestałam płakać. Poszłam do urzędu pracy, by się zarejestrować, i dwa dni później miałam pracę. I to w moim zawodzie, jako projektantka! To się przecież nie zdarza! Wynajęła mieszkanie, czuła, że powoli wychodzi na prostą... Nie mogła tylko uwolnić się od traumatycznych wspomnień, ale starała się z całych sił, by synek nie był narażony na negatywne emocje z nimi związane. – Tłumaczyłam sobie, że nie ja pierwsza będę samotną matką, że wiele innych kobiet spotkał podobny los. Szukałam tych...
Co ma w sobie takiego ta mama, że wygrała plebiscyt mamotoja.pl tak zdecydowaną przewagą głosów ? - zadawałam sobie pytanie. Przyznaję, nie oglądałam jej kanału na You Tubie, chociaż moja córka go śledzi i od czasu do czasu o nim opowiada. Przed rozmową trochę nadrobiłam tę zaległość, ale nadal byłam bardzo ciekawa pani Kasi. Ale żeby się tego dowiedzieć musiałam uzbroić się w cierpliwość - nasza supermama jest bardzo zajęta, prowadzenie videobloga pochłania większość jej czasu. Ale w końcu udało się. „Stawiam na szczerość, nigdy jej nie zbywałam” - Zaskoczyła mnie sama nominacja w waszym plebiscycie, a tym bardziej to, że go wygrałam. Cieszę się niezmiernie, bo to jest ogromne wyróżnienie – mówi Katarzyna Błędowska. Jak przyznaje, dobrze zna nasze pismo „Mamo, To Ja”, gdyż czytała je, jak była w ciąży i w pierwszych latach życia córki Pauliny. Jaki jest „przepis na bycie mamą”? - Od najmłodszych lat stawiałam na szczerość z dzieckiem i nigdy jej nie zbywałam, starając się odpowiedzieć na każde pytanie - mówi mama. I kiedy na przykład córka przynosiła z przedszkola różne informacje na temat „tych spraw”, nigdy nie mówiła do niej: „Och Paulinko, powiem ci o tym, jak będziesz starsza”, tylko odpowiednio do jej wieku starała się ciekawość córki zaspokoić. - I chyba tym zaskarbiłam sobie jej zaufanie – mówi. „Jestem naprawdę zainteresowana życiem dziecka” Każda mama kocha swoje dziecko, ale trzeba umieć mu poświęcić czas. Jak mówi supermama, to nie jest tylko przeczytanie bajki na dobranoc i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych czy materialnych dziecka. W byciu rodzicem chodzi o szczere zainteresowanie życiem dziecka. - Jestem naprawdę zainteresowana jej życiem, Paulina to widzi i dlatego przychodzi do mnie ze wszystkim – opowiada pani Kasia. - Wydaje mi się, że nie jestem w tym wyjątkowa, ale dostaję...
