Mamo, dodaj mi skrzydeł

Czy rzeczywiście pielęgnujemy w nich dziewczynkach cechy, które uczynią z nich nowoczesne, potrafiące stawić czoła rzeczywistości kobiety? Wydaje się, że nie ma nic bardziej oczywistego niż pragnienie, by dziewczynka wyrosła na mądrą i niezależną osobę. A jednak przestaje to być oczywiste, gdy zastanowimy się, jak wychowujemy córki. Czy rzeczywiście pielęgnujemy w nich cechy, które uczynią z nich nowoczesne, potrafiące stawić czoła rzeczywistości kobiety? Niezależna, więc… Często zdarza się, że małe dziewczynki, które od pierwszych lat życia wyraziście demonstrują swoje zdanie, które upierają się przy własnych decyzjach (nawet jeśli chodzi tylko o włożenie czerwonej bluzki zamiast kłującego swetra), które bronią swojej własności, które przejawiają niezależność i upór – są określane mianem niegrzecznych. A niegrzeczna znaczy zła, trudna, krnąbrna. Wciąż pokutuje pewien ideał wychowawczy, z którego trudno wyzwolić się nawet mądrym rodzicom: mała dziewczynka powinna być posłuszna i milutka. A przecież kiedy nasza córka stanie się nastolatką, a potem wkroczy w dorosłość, będziemy chcieli, by odważnie podejmowała decyzje dotyczące nauki, pracy, by osiągała sukcesy zawodowe, radziła sobie w rywalizacji z mężczyznami, nie czuła się od nich gorsza czy słabsza. Tylko jak ma się to udać komuś, kogo od pierwszych lat życia chwali się za grzeczność i posłuszeństwo? Z uległej panienki nie wyrośnie niezależna kobieta! Co powiedzą inni Od chłopca większość z nas, czasem nieświadomie, bardziej oczekuje buntu i jest skłonna pobłażliwiej traktować jego nieposłuszeństwo. Bo to przecież chłopak! Dziewczynkę nakłaniamy do uległości (żeby nie była taką buntowniczą chłopaczarą) – często w imię niesprawiania innym przykrości. „Zjedz jeszcze jedną łyżeczkę, inaczej mamusi będzie przykro”,...

Marzysz, by Twoje maleństwo jak najlepiej się rozwijało. Poświęcasz mu każdą wolną chwilę, wciąż wymyślasz nowe zajęcia. Łatwo możesz jednak „przedobrzyć” i sprawić, że wspólne zabawy zamiast sprawić radość – zmęczą. Po ciężkim dniu pracy wpadasz do domu. Dawniej wyciągnęłabyś się na kanapie z gazetą w ręku, ale teraz nie możesz sobie na to pozwolić. Przecież czeka stęsknione dziecko! Najpierw kwadrans z zabawką edukacyjną, potem parę minut z piankową książeczką, teraz klocki, a na koniec piłeczka. Jesteś zmęczona, ale dumna z siebie. Tylko dlaczego Twój maluch zamiast cieszyć się z zabawy, coraz więcej płacze? Uwaga, pułapka! Nie ma wątpliwości, że rozwój maluszka zależy od sposobu, w jaki stymulują go rodzice. Dzieci, którym mama i tata poświęcają wiele uwagi, są zdolniejsze, ciekawsze świata, bardziej otwarte na ludzi. Ale powinnaś wiedzieć, że możesz przesadzić z liczbą bodźców, którymi zasypujesz swojego malucha. Niemowlę nie korzysta wtedy z tych atrakcji, czuje się za to zmęczone i rozdrażnione. Z czasem możesz dostrzec u niego sygnały alarmowe: Niepokój – gdy wokół malca jest głośno lub dużo ruchu. Obojętność – kiedy przynosisz mu nową zabawkę, dziecko tylko patrzy się na nią. Nie cieszy się z prezentu, nie bawi się nim. Brak koncentracji – zbyt wiele bodźców sprawi, że malec na niczym się nie skupi. Przy takiej ciągłej stymulacji maluch w końcu „wyłącza się”. Zamiast rozwijać się, przestaje reagować na Twoje coraz bardziej oryginalne pomysły. „Idź” za dzieckiem Jak więc spędzać wspólne popołudnia z niemowlakiem, by były przyjemne i rozwijające? To zależy od wieku dziecka. Prof. Remo Largo, pediatra z dziecięcego szpitala w Zurichu, przekonuje w książce „Wiek niemowlęcy”, że maluch, który nie skończył trzech miesięcy, często nie...

  Bo chce (lub nie) pić, bo kolega zabrał mu samochód, bo... Nie chce być niegrzeczny. Po prostu jest baaardzo wrażliwy. Zastanawiasz się, dlaczego maluch płacze teraz częściej, niż wtedy gdy był niemowlakiem? Nie martw się. Wszystko jest w porządku. Co prawda, powodem krzyku nie jest już głód – przecież potrafi poprosić o jedzenie lub wziąć sobie chrupkę czy bułeczkę. Nadal jednak nie zna lepszego sposobu, by wyrazić swoje uczucia i emocje. Gdyby potrafił, wytłumaczyłby ci, że akurat się boi, złości albo nie wie, co robić. Ale tego nie umie. Ubieranie uczuć w słowa to na razie twoje zadanie jako mamy. Sprawdź więc, o co chce cię prosić, gdy z jego oczek znowu płynie rzeka łez. PROŚBA PIERWSZA: Nie gniewaj się na mnie Masz taką srogą minę, kiedy płaczę. I każesz mi natychmiast przestać. Ale ja nie umiem uspokoić się „natychmiast”. A gdy mówisz do mnie podniesionym głosem, boję się jeszcze bardziej. Dlaczego nie rozumiesz, że czuję się okropnie, kiedy wszystko idzie mi na opak, tak jak wtedy, gdy jakiś chłopiec zabrał mi w samochód i zgubiłem piłkę. Jest mi wtedy tak źle, że zaczynam szlochać. Płaczę, gdy się przewrócę, pośliznę w kuchni, rozleję sok, bo jak już sobie popłaczę – to czuję się o wiele, wiele lepiej. PROŚBA DRUGA: Pozwól mi być samodzielnym Chcę zrobić coś po swojemu, ale nie rozumiem, że coś może być niebezpieczne. Dlatego płaczę, gdy nie pozwalasz mi wbiec na ulicę albo dotknąć piekarnika. Wyprzedzaj moje pomysły, żebyśmy oboje nie musieli się na siebie denerwować. Schowaj rzeczy, których nie wolno mi dotykać, np. noże. Omijaj z daleka wysokie schody, na które na pewno będę chciał wejść bez niczyjej pomocy. Gdy chcę zrobić coś, co może być niebezpieczne, nie negocjuj ze mną. Choćbym nie wiadomo jak protestował, nie zamieniaj „nie” w „tak” czy „tak ale...