Mam wam tyle do opowiedzenia, chcę dzielić się z wami moimi sukcesami, radościami i smutkami. Jeśli obiecujecie, że porozmawiacie ze mną później, zróbcie to! Choć nie wiem, czy później będę jeszcze chciał.
Zabawa jest dla mnie kluczem do nauki, rozwoju, zdobywania doświadczeń. Nie chcę bawić się sam ze sobą. To wy pokazujecie mi świat, nie tylko tłumacząc, ale również bawiąc się ze mną.
Co to za zabawa, gdy ty co chwila zerkasz w telefon. Niby bawisz się ze mną, ale twoje myśli są zupełnie gdzie indziej. Chcę całej twojej uwagi, a nie tylko skrawka.
Sprawdź, co czuje dziecko, gdy używasz przy nim telefonu? Poruszające zdjęcia!
Czekam cały dzień na twój powrót. Skoro jestem dla ciebie ważny, dlaczego poświęcasz mi tak mało uwagi. I nie zasypiaj w fotelu, gdy chce się z tobą bawić.
Na razie nie zamierzam dorosnąć. Bądź tu i teraz, zamiast ciągle martwić się o to, co będzie. To jakim człowiekiem będę i co osiągnę, zależy od tego, jak teraz mnie wychowujesz.
więc poświęć mi czas, zamiast martwić się ciągle o gości. Dlaczego nikt nie pyta mnie, co chcę dostać, tylko ciebie?
Gdy jestem wesoły, to się śmieję. Gdy jest mi źle - płaczę. Nie zabraniaj mi tego. Gdy się uderzę – płaczę, dlaczego to takie dziwne, że ktoś płacze, gdy go boli?
Nie każ mi występować przed ciocią i babcią, gdy nie mam na to ochoty. Nie każ mi chodzić na lekcje tenisa, gdy wolę piłkę nożną. Pozwól robić to, co lubię.
Chcę uczyć się świata na własnych błędach. Pozwól mi wspinać się na drzewa, biegać w deszczu po kałużach, lepić babki z błota. Nie powtarzaj ciągle "nie wolno". Zamiast zakazywać, pokazuj. Zamiast rozkazywać - proś. Zamiast ograniczać, doświadczaj wraz ze mną. To moje dzieciństwo i pozwól mi cieszyć się nim jak najdłużej.
Zobacz też: wychowanie bezstresowe - ślepa uliczka nowoczesności
Czwartek, godzina 10:00 Cztery dni po wyznaczonym terminie porodu wybieram się na rutynową kontrolę. Podłączają mnie do maszyny i niby jest wszystko w porządku, ale w czasie skurczu coś się u ciebie dzieje . Biorą mnie na obserwację, żeby sprawdzić, czy będzie się to powtarzać. Mąż przywozi mi rzeczy. Uspokajam się, bo wszystko jest w normie. Czuję, że niedługo sie zobaczymy. Czwartek, godzina 23:00 Lekarz informuje mnie: "Wywołujemy poród!" . Oczy zrobiłam jak pięć złotych: "Już? Teraz?". Szybki telefon do męża, który zdążył wrócić do domu. Od 5.00 rano biedak był na nogach, a mimo to trwał przy nas. Trzymał mnie za rękę. Przy każdym skurczu, czułam jakbym łamała mu palce. Zaciskałam zęby, żeby pokazać mu, jaka jestem twarda. Mówił: "Krzycz, jak to Ci pomoże!" Nie chciałam. Piątek, godzina 03:15 Odchodzą mi wody płodowe . Przepraszam położną, że musi po mnie sprzątać. Ta głaszcze mnie po głowie, uśmiecha się lekko. Czuję, jak pchasz się na świat, ale ciągle jest coś nie tak. Próbujemy zasnąć. Jest tak spokojnie, słyszmy, jak w sali obok inna kobieta rodzi . Spojrzeliśmy na siebie, a nasze oczy mówiły, że to już niedługo. Piątek, godzina 8:00 Zmiana personelu. Decyzja: "Tniemy". Jestem przerażona i roztrzęsiona . Nieprzygotowana psychicznie i fizycznie. Wszystko dzieje się tak szybko. Między jednym skurczem, a drugim podpisuję zgodę na operacje. Dookoła kręcą się pielęgniarki. Jedna mnie cewnikuje, druga goli jak owce, zero wyczucie i delikatności, ale nie zwracam na to uwagi. Płaczę z nerwów , bo przecież nie tak to miało wyglądać. Zdążyłam jeszcze oddać tacie całą biżuterię, zanim wzięli mnie na salę. Leżę na stole, znieczulona od pasa w dół. Łzy zalewają mi oczy, nie mogę się uspokoić i trzęsę się jak galaretka. Zaczynam śpiewać, aby zapomnieć o tym , co się dzieje. Piątek, godzina...
Byłbyś w stanie sobie wyobrazić, że nie masz dzieci? – Nie! Ale to dla mnie nic nowego. Przypomniałem sobie ostatnio, że gdy w czasach licealnych biskup pytał mnie, czy chcę pójść do seminarium, odpowiedziałem, że wolę, tak jak moi rodzice, mieć dzieci. Nie wiedziałem wtedy tylko, kiedy to miałoby się stać. No ale los uśmiechnął się do mnie podwójnie: zostałem ojcem w młodym wieku i po raz kolejny całkiem niedawno, bo parę lat temu. Widzisz różnicę pomiędzy tymi ojcostwami? – Tak i to wielką. Młodemu człowiekowi wydaje się, że każdy dzień trzeba wypełniać po brzegi, zasuwać, wymyślać, bo jeśli tego nie zrobi, to na pewno coś straci. Moja starsza córka, Anastazja, przeżyła ze mną dzieciństwo dość ekstremalnie. Tym bardziej, że było to na przełomie lat 80 i 90, czyli w czasie, który był tylko zarabianiem na przeżycie. Broń Boże na życie. Jakie życie? Tym bardziej, że byłeś wtedy samotnym ojcem? – Nastka była ciągle ze mną, a ja przeżywałem taki szok, że nie jadłem i prawie nie spałem, bo jedno mrugnięcie córeczki stawiało mnie od razu na równe nogi. I wszystko musiało chodzić jak w zegarku. W szwajcarskim zegarku. Córka była ze mną w teatrze, na próbach, w bufecie, garderobie, ciągle gdzieś pod pachą. Chodziliśmy na spacery, czytałem jej książki, usiłowałem gotować. Pamiętam prane w kółko, gotowane, suszone i prasowane pieluchy tetrowe. I jedyną paczkę jednorazowych, które mój brat Radek przywiózł z Wiednia dla dziecka o wadze 10 kg. A Anastazja dopiero co się urodziła. No, ale kto by to wtedy rozważał. Założyłem. Weszła cała, aż po szyję (śmiech). Skoro mówisz o młodszym od ciebie o 7 lat Radku – czy jego pojawienie się na świecie było dla ciebie próbką ojcostwa? – No jasne. Od 7. roku życia nie rozstawałem się z wózkiem, w którym leżał, a potem siedział mój braciszek. Bywał ze mną wszędzie i nie...
Dzieci zmieniają nasze życie. Bez względu na to, jak sobie radzimy po ich narodzinach, to jednak robią one rewolucję w funkcjonowaniu rodziny. Najwięcej zmian zachodzi jednak w życiu kobiety, która musi podporządkować swój rytm do ich potrzeb. Czasem przychodzi smutek i nostalgia za dawnym życiem, zwłaszcza w chwilach skrajnego wyczerpania. W takich właśnie chwilach potrzebna jest pomoc partnera. Posłuchajcie tej mamy: "Po całym dniu opieki nad 5-letnimi bliźniętami i 13-latkiem, czuję się wieczorem jak worek treningowy. Dzieci potrafią złościć się o wszystko , dziś o to, że posprzątałam budowlę z klocków, której absolutnie nie powinnam była dotykać. O to, że praca domowa jest mniej ważna niż telewizja. W takich chwilach myślę o moim mężu, który jest dla mnie ostoją, daje mi poczucie bezpieczeństwa, wiarę, że to co robię ma sens. Dlatego tak bardzo chcę, by nie pozwolił mi zapomnieć, jaką byłam kobietą, gdy się we mnie zakochał. Proszę, pomóż mi. Jestem mamą już tak długo, że nie pamiętam już kim byłam przed urodzeniem dzieci. Nie pamiętam już jak to jest nie musieć martwić się o kogoś i nie być odpowiedzialnym. Jak to jest być kobietą, a nie tylko mamą. Jak możesz mi pomóc? Powiedz cześć kochanie i pocałuj mnie, nawet jeżeli dzieci od progu rzucą się na ciebie. Poświęć mi chwilę i patrząc w oczy zapytaj jak minął mi dzień. Nie patrz na mnie z wyrzutem, gdy wrócisz do domu w którym panuje chaos i bałagan, a obiad nie czeka gotowy na stole. Zabierz dzieci i daj mi chwilkę, bym mogła to ogarnąć. Powiedz mi, że doceniasz moją pracę , że jesteś ze mnie dumny. Pozwól mi się wygadać, poużalać jak przyjacielowi. Potrzebuję tego bardzo. Zabierz mnie czasem z domu, bym choć przez chwilę zapomniała o problemach wychowawczych. Powiedz mi czasem dlaczego mnie kochasz i dlaczego jesteś nadal ze mną szczęśliwy. Zrób...
