Dysleksja - sprawdź, czy grozi twojemu dziecku

Osoby leworęczne stanowią od 8 do 15 procent całej populacji. Leworęczność kiedyś była uznawana za wadę, jednak według obecnego stanu wiedzy jest cechą, która niesie za sobą wiele korzyści, a wręcz może świadczyć o nieprzeciętnych zdolnościach. Leworęczność dziecka nie powinna więc być powodem do zmartwień dla rodziców. Leworęczność – przyczyny Co do przyczyny leworęczności zdania są podzielone – niektórzy uważają, że jest zakodowana genetycznie, inni, że dziedziczy się ją po rodzicach, jeszcze inni dowodzą, że mogą ją powodować stres okołoporodowy lub minimalne uszkodzenia w mózgu, do których doszło podczas ciąży.   Badania z 2019 roku przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Oksfordzie sugerują, że przyczyną leworęczności może być także karmienie dziecka butelką w okresie niemowlęcym. Według badań większą skłonność do tej cechy mają dzieci karmione sztucznym mlekiem. Wnioski takie zostały wysnute na podstawie analizy sposobów karmienia u 60 tys. kobiet i ich dzieci. Wiadomo, że tendencja do leworęczności pojawia się już w okresie niemowlęcym, natomiast utrwala się około drugiego roku życia. Osoby leworęczne – cechy U osób leworęcznych lepiej rozwinięta jest prawa półkula mózgu, w związku z czym sprawniej funkcjonuje ich lewa strona ciała. Leworęczni zatem większość czynności wykonują lewą ręką. Leworęczność ma wiele cech, które śmiało możemy nazwać zaletami.  Zalety leworęczności: większa kreatywność, lepiej rozwinięta wyobraźnia, większa skłonność do nieszablonowego myślenia, uzdolnienia manualne, plastyczne i muzyczne, mocniej rozwinięte zdolności matematyczne, szczególne uzdolnienia w zakresie językowym. Leworęczność a inteligencja Mózg leworęcznych różni się od mózgu osób posługujących się prawą ręką. Poza lepiej rozwiniętą prawą półkulą...

Chcemy, żeby nasze pociechy nie miały z nauką żadnych problemów. Liczymy na pochwały, nagrody, a w szkole na piątki i szóstki, marzymy o świadectwach z czerwonym paskiem. Gdy coś idzie nie tak, mówimy dziecku, by wzięło się do roboty. Ale to nie zawsze wystarcza. Bo na to, jak malec radzi sobie z nauką, składa się wiele rzeczy.   Wrodzone zdolności dziecka Każdy z nas przychodzi na świat z określonym potencjałem umysłowym. Wśród cech, które dziedziczymy (badacze spierają się, w jakim stopniu), jest poziom inteligencji. Definiuje się ją na wiele sposobów, jednak generalnie to sprawność umysłu, szybkość myślenia, zdolność kojarzenia faktów, wyciągania wniosków, rozwiązywania problemów. Profesor Edward Nęcka, psycholog, który zajmuje się tą dziedziną, ujmuje to tak: mózgi ludzi inteligentnych „działają szybciej, sprawniej przewodzą impulsy, pracują dokładniej, są bardziej odporne na zakłócenia i bardziej energooszczędne” (cyt. za: „Charaktery”). Tym ludziom nauka przychodzi łatwiej, bo mają do dyspozycji sprawne „narzędzie” pracy. Współcześni psychologowie wyróżniają wiele rodzajów inteligencji, np. matematyczną, słowną, twórczą. Można więc mieć kłopoty z podstawowymi działaniami matematycznymi, za to świetnie radzić sobie z ubieraniem myśli w słowa czy mieć zdolności do języków. Coraz więcej mówi się także o znaczeniu inteligencji emocjonalnej. Jak się okazuje, życiowy sukces w dużej mierze zależy właśnie od niej. Człowiek obdarzony wysokim poziomem tej inteligencji lepiej rozumie siebie i innych, więc łatwiej mu zdobywać sympatię i autorytet, radzić sobie ze złością, tremą, zniechęceniem.     Cechy charakteru dziecka Z nauką najlepiej radzą sobie dzieci zrównoważone, spokojne i pogodne. Są chętne do pracy i sprawiają miej kłopotów niż ich ekspansywni, ciekawscy...

Czym właściwie jest dysleksja? W szerszym rozumieniu są to specyficzne trudności w nauce czytania i pisania u dzieci o normalnym poziomie rozwoju umysłowego. Dysleksję ma co dziesiąty uczeń (ciężką stwierdza się u 2% dzieci, średnią u 10- 15%). Pięciokrotnie częściej przydarza się ona chłopcom. Nie do końca wiadomo, dlaczego.   Zdolne, ale z kłopotami – Problemy dyslektyków nie mają nic wspólnego z ich inteligencją i zdolnościami. Są wynikiem zakłóceń spostrzegania wzrokowego, słuchowego, koncentracji, uwagi, pamięci – tłumaczy Anna Marczewska Stręk, psycholog z Poradni Psychologiczno-Padagogicznej nr 5 we Wrocławiu. – Można być więc bardzo bystrym, twórczym, mieć bogatą wyobraźnię i mimo to nie radzić sobie z rzeczami, które innym przychodzą bez trudu. Dysleksja nie jest chorobą ani kalectwem. Nie ma też nic wspólnego z lenistwem. To po prostu coś, nad czym trzeba popracować. Problem może mieć podłoże genetyczne (czyli być dziedziczny), ale mają nań wpływ także inne czynniki, np. przebieg ciąży i porodu. Jego przyczyny nie są jednak do końca znane. Czytaj też: Rozwój trzylatka - 5 dowodów, że przebiega prawidłowo     Dysleksja, dysgrafia, dysortografia? Terminu „dysleksja” używa się też w węższym znaczeniu, określając nim wyłącznie kłopoty z nauką czytania. Dziecko nie może zapamiętać liter lub, gdy je już pozna, ma problemy ze złożeniem ich w słowa (czyta, głoskując). Gdy już składa słowa, czyta wolniej, nie robi tego płynnie i popełnia dużo błędów. Gdy wreszcie czyta, słabo rozumie tekst, co mu przeszkadza w nauce i w tym, żeby czytanie polubić. Są jeszcze i inne „dys”: ► DYSGRAFIA – trudności z pisaniem. Malec robi to brzydko i z trudem (litery są niekształtne, mało czytelne, nie mieszczą się w linijkach), więc pisze powoli i nie nadąża za kolegami z klasy. ► DYSORTOGRAFIA –...