Prawdą jest, że rozwój technologii pomógł nam "zdobywać nowe szczyty", jednak cena, jaką przychodzi nam zapłacić, może być zbyt wielka.
Brandie, matka bliźniąt, postanowiła przeprowadzić eksperyment w swoim domu i uświadomiła sobie smutną, ale dotyczącą nas - rodziców prawdę na temat roli technologii w zakłócania relacji rodzinnych oraz funkcjonowaniu całej rodziny.
Temat wydaje nam się znany i podejmowany przez wiele kampanii społecznych. Kiedy jednak pisze o nim kobieta, która przeprowadziła doświadczenie na własnych dzieciach i pełna emocji opowiada o wnioskach, skłania do przemyśleń.
Przedmiotem badania Brandie były jej bliźnięta Blaine i Rylie. Młoda matka usiadła cicho w kącie pokoju, w którym bawiły się jej dzieci i zapisywała, ile razy spojrzały się nią. Bliźnięta zerkały na mamę z różnych powodów: raz chciały sprawdzić, czy widziała, że zrobiły fajne sztuczki, drugi raz chciały uzyskać aprobatę/dezaprobatę dla tego, co robiły, a jeszcze innym razem po prostu szukały kontaktu wzrokowego z mamą i liczyły na jakąkolwiek reakcję z jej strony.
Ciężkie czasy nastały... Żyjemy w świecie, w którym postrzegamy innych przez pryzmat tego, kim są w sieci. W świecie, w którym liczy się liczba znajomych i polubień, w świecie, w którym czas z ukochanymi osobami jest spychany na dalszy tor i zamiast niego pojawia się izolacja, w świecie, w którym zamiast rozmawiać twarzą w twarz, piszemy do siebie wiadomości z drugiego pokoju... Błagam cię, postępuj inaczej.
Proszę, odłóż telefon i spędź trochę czasu ze swoją rodziną i najbliższymi. Następne pokolenie, nasze dzieci biorą z nas przykład i liczą, że nauczmy je, iż wiecznie bycie online nie jest najważniejsze"
Niech apel Brandie będzie dla nas mocnym przypomnieniem, że warto odłożyć telefon i spędzić więcej czasu z rodziną. Udostępniajcie jej wiadomość, niech dalej idzie w świat!
Zobacz też: Żaden post, sms czy e-mail nie jest wart ludzkiego życia!
Wszystko szło tak gładko. Skończyłam wymarzoną weterynarię, dostałam się na staż do dobrej kliniki, nie mogłam doczekać się, kiedy zacznę pracę. I nagle okazało się, że jestem w ciąży! Wiem, że nie ma idealnego czasu na dziecko, ale ten moment wydawał mi się, hm, szczególnie nietrafiony. Przecież właśnie miałam rozpocząć karierę, chciałam się uczyć, rozwijać. Ze ściśniętym sercem zadzwoniłam do męża, Rafała. „Kochanie, jestem w ciąży”. I choć był blady świt, w słuchawce usłyszałam entuzjazm i słowa, które potem tak często ratowały mnie przed rozpaczą: "Kotku, damy radę! Wszystko będzie dobrze!". Brzuszek pod lekarskim fartuchem Po długiej naradzie ustaliliśmy, że nie zmieniamy planów , wszystko toczy się swoim torem, a brzuszek będzie sobie powoli rósł. Rozpoczęłam więc mój staż w całodobowej klinice weterynaryjnej. Nie mówiłam o ciąży, nie chciałam specjalnego traktowania. Pracowałam, uczyłam się, ale cały czas pamiętałam o tym, że mam w sobie maleńkiego, rozwijającego się człowieka. Dbałam, by zawsze pracować w rękawiczkach, unikałam drapiących kotów, nie dotykałam zwierzaków z chorobami skóry. Ale wreszcie nadszedł dzień, w którym usłyszałam: „Karolina, asystujesz!”. Gdyby nie ciąża, bardzo bym się ucieszyła – wreszcie miałam być dopuszczona do operacji. Ale wiedziałam, że środki stosowane do podawania narkozy są szkodliwe. Początkowo więc, ku zdziwieniu szefa, uciekałam do innych obowiązków lub gdy zbliżała się operacja, wychodziłam na moment do sklepu. W końcu musiałam powiedzieć prawdę. Nie przytyłam w ciąży zbyt wiele, brzucha prawie nie było widać. Kiedy wyjaśniłam, dlaczego nie chcę brać udziału w operacjach, wszyscy się zdziwili. I oczywiście zapewniali mnie, że gdybym powiedziała wcześniej, to nie obciążali by mnie tak obowiązkami. Ale przecież ten staż to było spełnienie marzeń...
