Gdy młodej mamie zaczęły dokuczać duszności i ból w klatce piersiowej, zwróciła się o pomoc do lekarza rodzinnego. Kolejne teleporady nie przyniosły jednak efektu i stan kobiety się pogarszał. Mimo wyraźnych próśb nikt nie pomógł chorej, jeden z lekarzy nazwał ją nawet kłamcą symulującym objawy! Dwudziestolatka zmarła. Osierociła niespełna roczną córeczkę.
Do dramatu doszło w sierpniu ubiegłego roku. Teraz sprawę nagłośniono w programie „Uwaga!” TVN. 20-letnia Oliwia bezskutecznie szukała pomocy, słabła, miała trudności z oddychaniem.
„Zmęczenie i duszności pojawiły się 13 sierpnia. Odbyła się pierwsza teleporada. Lekarka przez telefon stwierdziła astmę i dała córce lek, który nie pomógł. Córka znów zadzwoniła po teleporadę, dostała antybiotyk oraz ten sam lek.” – opowiada zdruzgotana mama dziewczyny.
Kolejni lekarze, którzy rozmawiali z kobietą przez telefon, nie dostrzegli powagi sytuacji, zwiększali jedynie dawki leków przeciwastmatycznych. Z obawy przed zakażeniem koronawirusem nikt nie zlecił kobiecie wizyty w gabinecie, choć brak efektów leczenia powinien skłonić lekarzy do dokładniejszego zbadania pacjentki. Mało tego, jeden z medyków podejrzewał nawet, że Oliwia udaje i nazwał ją kłamcą.
„Następnego dnia, była kolejna teleporada. Inny lekarz nie uwierzył jej w całą sytuację, nazwał ją kłamcą, przepisał inny lek astmatyczny. Wtedy stwierdziliśmy, że dosyć tego i córka prywatnie idzie do lekarza.”
Oliwia nie doczekała jednak tej wizyty. Nagle straciła przytomność i zmarła. Jak się okazało, przyczyną śmierci było zapalenie mięśnia sercowego. W chwili śmierci 20-latki jej córka miała 8 miesięcy – nigdy nie będzie miała szansy, by poznać mamę.
Ani lekarze, którzy udzielali Oliwii teleporad, ani przychodnia, w której pracują, nie poczuwają się do winy. Rzecznik Praw Pacjenta powiadomił o sprawie wojewodę oraz Narodowy Fundusz Zdrowia. Rodzina złożyła także skargę do Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Lekarzy i rozważa zawiadomienie prokuratury.
Zobacz też:
Są takie sytuacje, których człowiek nie zapomni do końca życia i które zawsze będą go prześladować, choćby nie wiem co. Mnie coś takiego właśnie spotkało. Nigdy sobie nie wybaczyłem, chociaż na nowo próbuję budować swój świat. Ale to będzie ze mną zawsze i wszędzie. Kiedy poznałem moją żonę, byłem najszczęśliwszym facetem na świecie Motyle w brzuchu, te sprawy. To było dziwne, bo czasy szczenięce miałem już dawno za sobą. Ania miała dwadzieścia dziewięć lat i wydawała mi się najwspanialszą kobietą pod słońcem. Kiedy się śmiała, śmiał się każdy w jej otoczeniu. Potrafiła poprawić humor kilkoma słowami i jak nikt piekła sernik z ricotty. Nie chciałem długo czekać ze ślubem. Pobraliśmy się w moje trzydzieste szóste urodziny, niecały rok po naszej pierwszej randce. Idylla wcale nie zmieniła się w rutynę codzienności, gdy tylko nałożyliśmy sobie obrączki. To było niesamowite, ale z dnia na dzień czułem się szczęśliwszy. Kiedy znajomi podśmiewali się ze mnie, twierdząc, że w końcu miesiąc miodowy się skończy, wiedziałem swoje. Nigdy nie przestanę kochać Ani, zawsze będzie tą najważniejszą i jedyną. To Ania zaczęła mówić o dziecku Najpierw nieśmiało napomykała, potem toczyliśmy już poważne rozmowy na ten temat. W sumie nie było na co czekać. Mieliśmy mieszkanie, dobrą pracę, ona bardzo pragnęła zostać matką, a ja chciałem ją uszczęśliwiać. No i wzruszała mnie myśl o maleńkiej istocie, łączącej w sobie część mnie i część jej. Nie obyło się bez problemów, bo mimo usilnych starań Ania nie mogła zajść w ciążę. Robiliśmy mnóstwo badań i całe to płodzenie stawało się coraz bardziej męczące, ale czego się nie robi dla ukochanej kobiety. Wreszcie zaskoczyło. Dwie kreski na teście, radość nie z tej ziemi . Byliśmy w ciąży! Jeszcze kilka miesięcy i powitamy na świecie...
Vephy Kudi wyjechała z domu z Brighton do Londynu ze swoim chłopakiem, żeby świętować urodziny. Przez pięć dni imprezowała w różnych miastach Anglii. 9 grudnia 2019 roku, dwa dni przed powrotem do domu, znajdowała się w Coventry (oddalonym od jej miejsca zamieszkania o ponad 240 km). Po powrocie do domu 19-letnia wówczas Vephy Kudi przeżyła szok. Zadzwoniła na numer alarmowy, informując, że jej 20-miesięczna córka „nie może się obudzić”. Dziecko zostało przetransportowane do szpitala, ale nie udało się go uratować. Z wyników sekcji zwłok wynikało, że dziewczynka była niedożywiona i odwodniona. Tuż przed śmiercią chorowała na grypę. Za przyczynę zgonu uznano „zaniedbanie”. Brytyjka usłyszała wyrok Kobieta tłumaczyła śledczym, że ostatecznie wróciła do domu, bo „nie mogła znieść długiej rozłąki z córką” i „bardzo za nią tęskniła”. Z ich ustaleń wynika, że regularnie zostawiała swoją córkę samą w domu. Wielokrotnie na ponad dwa dni. Jej obrońca tłumaczył przed sądem, że doszło do „tragicznej sytuacji”. Opisywał Vephy Kudi jako młodą i wrażliwą osobę, która przechodziła trudne chwile (wraz z córką mieszkała w lokum udostępnionym jej przez fundację, która zajmuje się osobami w trudnej sytuacji życiowej). Verphy Kudi has now been sentenced to nine years imprisonment for manslaughter of 20-month-old daughter Asiah in #Brighton . A tragic case which has deeply affected our officers and everyone else involved. See details of the investigation here👉 https://t.co/g1g88Zvqgu pic.twitter.com/91VRXVGYcR — Sussex Police (@sussex_police) August 6, 2021 Brytyjkę uznano winną nieumyślnego spowodowania śmierci. Milczała, gdy na sali sądowej odczytywano wyrok: dziewięć lat pozbawienia wolności. „Dziecko całkowicie polega na matce, żeby zaspokoić swoje podstawowe potrzeby. Suma cierpień, których doznała w ostatnich...
Ledwie otuliłam się kołdrą i zamknęłam oczy, w pokoju mojego sześcioletniego synka rozległ się płacz. – Mamooo, znowu przyszedł do mnie dziadek. Był taki biały, straszny, boję się! – usłyszałam. Zerwałam się z łóżka jak oparzona. – Zostań. Popłacze chwilę i się uspokoi. Przecież jest już duży. Poradzi sobie . Nie możesz wiecznie go uspokajać – złapał mnie za rękę mąż. – Ani myślę cię słuchać! To twoja wina, że Jasiek tak się zachowuje – wyrwałam rękę z uścisku. – Chyba żartujesz! To ty zrobiłaś aferę. Gdyby nie twoje wrzaski, mały nie miałby dziś żadnych problemów. Wszyscy tak twierdzą… – prychnął. Aż zatrzęsłam się ze złości. – Mam gdzieś, co mówią wszyscy. To nie ja kazałam dziecku całować zmarłego dziadka, tylko ty! – krzyknęłam i zanim zdążył jeszcze coś powiedzieć, poszłam do Jasia. Synek siedział na tapczanie skulony i przerażony – Już dobrze – przytuliłam go. Trzymałam go w ramionach, dopóki nie zasnął. Uważałam, że jestem mu to winna. Za to, że uległam namowom rodziny i zabrałam go na pogrzeb dziadka. Ojciec Piotrka był cudownym człowiekiem. Ciepłym, czułym, opiekuńczym. Kochał Jasia nad życie. Zwykle to babcie szaleją na punkcie wnuków, spełniają każdą ich zachciankę. W naszej rodzinie było inaczej. Teściowa była surowa i wymagająca. Tymczasem teść – chodząca dobroć i łagodność. Poświęcał Jaśkowi każdą wolną chwilę. Zabierał go do zoo, do kina, na plac zabaw . Synek wprost go uwielbiał. Nieraz powtarzał, że ma najlepszego dziadka na świecie. Rok temu teść zachorował. Rak jelita. Dzielnie walczył, ale choroba w końcu go pokonała. Zmarł miesiąc temu. Przez ostatnie tygodnie było z nim tak źle, że nie wiedział, co się wokół niego dzieje. Tylko leżał i majaczył po morfinie. Wtedy zdecydowaliśmy z Piotrem, że synek nie będzie go już...
