Kiedy 2 lata temu moje dzieci zostały po raz pierwszy same na tydzień u babci, ta nie mogła się ich przez telefon nachwalić. Rozpływała się z zachwytu, jakie to są miłe, takie ułożone, pomocne i do rany przyłóż – aż przyjemnie było tego słuchać. Tylko że, kurczę, miałam wrażenie, jakbym słuchała nie o swoich dzieciach…
Te kłótnice, awanturnice, złośnice – tak się nagle zmieniły? Mazurski klimat tak na nie podziałał? Ktoś mi dzieci podmienił?
Na szczęście, kiedy po tygodniu rozłąki po nie przyjechałam, mogłam się uspokoić.
Nikt ich nie podmienił.
Ledwo stanęłam w progu, a one zaczęły się kłócić (najpierw nieśmiały rozbieg o to, której pierwszej dałam buziaka, a potem już się potoczyło jak z górki). Zaczęły się fochy, obrażanie się, odburkiwanie i patrzenie spode łba (na mnie i na wszystkich wokół) – świetnie mi znane z domowych awanturek!
I tylko babcia nie mogła się nadziwić tej fatalnej przemianie. Patrzyła i kręciła głową: "Póki cię nie było, były takie grzeczne, a teraz jakby diabeł w nie wstąpił".
Moje córki nie są jakieś wyjątkowe: większość dzieci w obecności swojej mamy zachowuje się zupełnie inaczej niż wtedy, gdy jej nie ma. Gorzej albo nawet dużo gorzej. I to bardzo dobrze – bo wiecie, o czym to świadczy?
Że w jej obecności czują się bezpiecznie.
To mama jest tym bezpiecznym miejscem, w którym dziecko może choć na chwilę zdjąć maskę grzeczności i pozwolić sobie na bycie sobą z całym spektrum swoich emocji: od tych łatwych i przyjemnych, aż po te najtrudniejsze do zniesienia.
To mama jest dla swoich dzieci workiem treningowym, na którym mogą wyżyć swoje nerwy, strachy i stres, tłumione w przedszkolu, szkole albo na wakacjach u babci. A takie wyżycie się jest potrzebne każdemu!
Ich kłótnie i fochy przy tobie wcale nie świadczą o tym, że rozpuściłaś dzieci i że pozwalasz, by weszły ci na głowę (nie pozwól, by ktoś ci to wmówił). Te wszystkie płacze i awantury – choć są trudne do zniesienia – są dowodem na to, że nasze dzieci są przy nas naturalne. Przecież powiedzmy sobie szczerze, grzeczność nie jest naturalna: jej zasady trzeba poznać i trzeba się ich nauczyć. I owszem, warto, by dziecko przestrzegało zasad dobrego zachowania także przy tobie – ale jeśli czasem je poluzuje, to nie karć go tak od razu.
Potraktuj jego gorsze zachowanie jako wyraz zaufania do ciebie. Pomyśl sama: przecież twoje dziecko niczym nie różni się od ciebie. Tobie też przecież emocje puszczają dopiero przy najbliższych, którym ufasz i wiesz, że możesz sobie przy nich pozwolić na szczerość, prawda?
Cztery lata temu moje życie wyglądało zupełnie inaczej. Wydawało mi się, że jestem szczęśliwa, bo mam u boku kochającego mężczyznę. Ale prawda była zupełnie inna – od prawie roku miał romans z koleżanką z pracy. Już wcześniej chciał odejść, jednak nie miał odwagi. Teraz musiał ją znaleźć, bo kochanka była w ciąży. Myślę, że długo się nie zastanawiał. Zawsze marzył o dzieciach. Ja jednak nie mogłam mu ich dać. Przeszłam poważną operację, która pozbawiła mnie złudzeń: nigdy nie będę matką. Mogliśmy adoptować dzieci, ale Marek nie chciał o tym słyszeć. Życie bez Tadeusza do tego stopnia mnie przerażało, że myślałam o najgorszym, chciałam ze sobą skończyć. W tych trudnych chwilach pomogła mi moja teściowa. – Dorotko, nigdy nie przestaniesz być dla mnie jak córka. Kocham Tadka, to mój jedyny syn, ale nie potrafię mu wybaczyć, że ciebie zostawił. Potrzebuję czasu, żeby się z tym oswoić. Proszę tylko o jedno – pamiętaj, że rozwiodłaś się z moim synem, a nie ze mną – tłumaczyła. To właśnie u niej w domu poznałam Alicję. Była przesympatyczną młodą kobietą, która samotnie wychowywała czteroletnie bliźniaki, Michała i Zosię. Pomagała mojej teściowej w domu i sklepie, który mama prowadziła. – Mam do niej pełne zaufanie. Wiesz, to bardzo dobra dziewczyna, która wiele w życiu przeszła. Dwa lata temu jej mama zmarła na raka, trzy lata temu jej mąż zaginął bez wieści za granicą. Ala żyje tylko dla dzieci. To niesamowite szkraby. Są dla mnie jak wnuki – przyznała teściowa. Zaprzyjaźniłam się z Alicją, a Michałek i Zosia traktowali mnie jak ukochaną ciocię. Życie bywa jednak naprawdę okrutne. U Alicji wykryto raka piersi. Nowotwór był złośliwy, a guz rósł w zastraszającym tempie. Alicja zdawała sobie sprawę z tego, że umiera. – Dorotko, wiesz, że jesteś dla mnie jak...
Michał Archanioł jako pierwszy wystąpił przed Szatanem, gdy ten buntował innych aniołów, dlatego uważany jest za obrońcę sprawiedliwości. Poznaj modlitwy, które pomogą ci zwrócić się do niego o pomoc w codziennych sprawach. Spis treści: Modlitwy do św. Michała Archanioła Podstawowa modlitwa „Święty Michale Archaniele” Krótka modlitwa Modlitwa za wstawiennictwem św Michała Archanioła – Papieża Leona XIII Modlitwa poranna do św. Michała Archanioła Prośba o pokorę Modlitwa do św. Michała Archanioła o uzdrowienie Potężna modlitwa Modlitwa o dobrą śmierć Akt poświęcenia się św. Michałowi Archaniołowi Modlitwa do św. Michała Archanioła za Kościół i Ojca Świętego Modlitwa do św. Michała Archanioła – egzorcyzmy Obrazki z modlitwą do św. Michała Archanioła – modlitwy dla najmłodszych Modlitwy do św. Michała Archanioła W tej sekcji przygotowaliśmy zbiór modlitw do św. Michała Archanioła, które pomogą Ci przezwyciężyć codzienne trudy. Znajdziesz tu zarówno krótkie poranne modlitwy, jak i dłuższe formy tzw. potężnych modlitw. Podstawowa modlitwa „Święty Michale Archaniele” „Święty Michale Archaniele, Książę i Wodzu zastępów anielskich, przybywaj na pomoc ludziom zagrożonym przez moce ciemności. Zostaliśmy stworzeni na obraz Boga, odkupieni życiem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa, a przez chrzest staliśmy się świątynią Ducha Świętego. Uproś nam łaskę wierności, byśmy tej godności w sobie strzegli, nawet w najcięższych pokusach szatańskich. W Tobie, święty Michale, Kościół ma swego Stróża i Obrońcę. Ty prowadzisz ochrzczonych do niebieskiej szczęśliwości. Błagaj Boga, Dawcę Pokoju, aby zniweczył moc szatana, siewcy zamętu i nie dozwolił mu trzymać ludzi w niewoli grzechu,...
Związanie się z mężczyzną, który już ma dzieci, nie jest proste, bo poza sercem faceta trzeba też zdobyć uznanie w oczach jego pociech. Miałam świadomość, że nigdy nie zastąpię córkom Rafała matki, chciałam jednak, żebyśmy się polubiły. Niestety, nie wzięłam pod uwagę, że mogę mieć przeciw sobie nie tylko byłą żonę Rafała, ale i teściową. Z tej mąki miał być chleb Poznaliśmy się na konferencji. Cały dzień różnych spotkań, wykładów, ale posiłki to był czas wolny, i właśnie podczas kolacji Rafał do mnie zagadał. Podobno od kiedy mnie zobaczył, nie mógł oderwać ode mnie oczu. Banał, ale podziałał… Od razu się przyznał, że jest rozwodnikiem, i że to on zajmuje się dwójką dzieci. Ich matka raz jest w Polsce, raz jej nie ma, raczej nie widuje się z dziećmi. Aha, czyli nie ma się co nastawiać na wolne weekendy tylko we dwoje, choćby co dwa tygodnie. Niemniej doceniłam fakt, że Rafał niczego nie ukrywał. Gdy po konferencji umówiliśmy się na randkę, długo rozmawialiśmy, dochodząc do wniosku, że z tej mąki może być chleb. Szybko rzuciliśmy się więc do prac piekarskich i już wkrótce poznałam jego córki. Bałam się tego spotkania. A jeśli mnie nie polubią? Albo ja ich? Co tu kryć, nie przepadałam za dziećmi, prawdę mówiąc, nie byłam pewna, czy w ogóle chcę mieć własne. Tymczasem wiążąc się z facetem, który jest ojcem, siłą rzeczy wiązałam się też z jego dziećmi, zwłaszcza że ich matki praktycznie nie było. Mimo moich obaw spotkanie przebiegło gładko. Zuzia miała cztery lata i była typową przylepą, która uśmiechała się i lgnęła nawet do obcych ludzi. Siedmioletnia Dominika była bardziej wycofana, ale i ona stopniowo nabierała do mnie zaufania. Jednak co do przeprowadzki… wahałam się. Miałam własne mieszkanie, małe, ale urządzone po mojemu. Ciche, czyste i pastelowo-eleganckie. W...
