Moje dziecko ma kłopoty? Powiedz mi o tym!

Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko . Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią? Czy mamy jedynaków to złe matki? "Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko?  Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców . Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów. Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa. Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty , pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki. To nie jest coś, co wspaniałomyślnie...

Dzieci zmieniają nasze życie. Bez względu na to, jak sobie radzimy po ich narodzinach, to jednak robią one rewolucję w funkcjonowaniu rodziny. Najwięcej zmian zachodzi jednak w życiu kobiety, która musi podporządkować swój rytm do ich potrzeb. Czasem przychodzi smutek i nostalgia za dawnym życiem, zwłaszcza w chwilach skrajnego wyczerpania. W takich właśnie chwilach potrzebna jest pomoc partnera. Posłuchajcie tej mamy: "Po całym dniu opieki nad 5-letnimi bliźniętami i 13-latkiem, czuję się wieczorem jak worek treningowy. Dzieci potrafią złościć się o wszystko , dziś o to, że posprzątałam budowlę z klocków, której absolutnie nie powinnam była dotykać.  O to,  że praca domowa jest mniej ważna niż telewizja.  W takich chwilach myślę o moim mężu, który jest dla mnie ostoją, daje  mi poczucie bezpieczeństwa, wiarę,  że to co robię ma sens. Dlatego tak bardzo chcę, by nie pozwolił mi zapomnieć, jaką byłam kobietą, gdy się we mnie zakochał.  Proszę, pomóż mi. Jestem mamą już tak długo, że nie pamiętam już kim byłam przed urodzeniem dzieci.  Nie pamiętam już jak to jest nie musieć martwić się o kogoś i nie być odpowiedzialnym. Jak to jest być  kobietą, a nie tylko mamą. Jak możesz mi pomóc? Powiedz cześć kochanie i pocałuj mnie, nawet jeżeli dzieci od progu rzucą się na ciebie. Poświęć mi chwilę i patrząc w oczy zapytaj jak minął mi dzień. Nie patrz na mnie z wyrzutem, gdy wrócisz do domu w którym panuje chaos i bałagan, a obiad nie czeka gotowy na stole. Zabierz dzieci i daj mi chwilkę, bym mogła to ogarnąć. Powiedz mi, że doceniasz moją pracę , że jesteś ze mnie dumny. Pozwól mi się wygadać, poużalać jak przyjacielowi. Potrzebuję tego bardzo. Zabierz mnie czasem z domu, bym choć przez chwilę zapomniała o problemach wychowawczych.   Powiedz mi czasem dlaczego mnie kochasz i dlaczego jesteś nadal ze mną szczęśliwy. Zrób...

Nauczyłam się cieszyć tym, co mam, a nie dążyć ciągle do nowej, lepszej wersji mojej rzeczywistości – mówi Malwina Bakalarz, autorka słynnego bloga parentingowego Bakusiowo.pl. Podobno do założenia bloga zachęcił cię mąż?   Tak. Byłam wtedy świeżo upieczoną mamą i nie miałam pojęcia o istnieniu blogów, choć przecież jestem po studiach dziennikarskich i teoretycznie powinnam znać ten typ działalności. Byłam totalnie antyinternetowa, ale coś kazało mi spróbować. Z jednej strony moje myśli naturalnie krążyły wokół dziecka i rodziny, ale z drugiej – brakowało mi jakiegoś dodatkowego celu, czegoś, co mogłabym tworzyć pomiędzy kupkami i zupkami . Blog był idealnym rozwiązaniem. Nie wyobrażałam sobie wtedy „tylko” zajmowania się dzieckiem. Zabawne, bo teraz, kiedy urodziłam drugie dziecko , Milenkę, marzę właśnie o tym, by móc poświęcić się macierzyństwu w 100 procentach. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma! Jeden z wpisów na twoim blogu jest zatytułowany „Więcej nie potrzebuję...”.  Tak, bo Milenka jest największym marzeniem, które usiłowałam z Maćkiem bezskutecznie spełnić od lat. W międzyczasie spełniałam wszystkie inne: od pracy po wymarzony dom. Szłam jak burza, osiągałam wszystko, co zależało ode mnie. Jednak rodzeństwa dla mojego synka już w ten sposób załatwić się nie dało. To była dla mnie wielka lekcja pokory, którą musiałam przejść, żeby zmienić myślenie. Zobacz też: Nie uwierzysz, że w tym wieku możemy mieć problem z zajściem w ciążę! A narodziny Milenki sprawiły, że poczułaś się wreszcie szczęśliwa?  To nie tak. Milenka jest wisienką na torcie. Ale szczęśliwa stałam się jeszcze przed ciążą. Bo nauczyłam się cieszyć tym, co mam, a nie dążyć ciągle do nowej, lepszej wersji mojej rzeczywistości. I kiedy zaczęłam odnajdywać szczęście w codzienności , która nie była idealnie spasowana...