Dzieci tyją? Tak! Ale miewają też bulimię i anoreksję

"Nie jest łatwo ignorować to, co ludzie mówią o twoim ciele" Po urodzeniu 3 dzieci, wiem, czego się spodziewać po porodzie. Tydzień albo dwa później zaczynam dostawać komplementy. Mówią mi, że świetnie wyglądam, pytają, co robię, ja dziękuję i mówię, że nic, że tylko karmię piersią na żądanie. Po kilku tygodniach komplementy cichną, bo moja waga już nie spada. Zaczynam dostawać zaproszenia do grup fitness, zachęcają mnie do kupna cudownych kosmetyków odchudzających, żebym odzyskała sylwetkę sprzed ciąży – tymi słowami zaczęła swój wpis Mary Sauer, mama 3 dzieci. Przyznajcie: brzmi choć trochę znajomo? Mary opublikowała w serwisie Romper wpis, pod którym mogłyby się podpisać niemal wszystkie mamy. Prawie każda kobieta po porodzie jest rozdarta pomiędzy dwoma stronami: tą, która każe jej kochać swoje ciało i w pełni je akceptować i tą drugą, dla której powrót do figury sprzed ciąży jest najważniejszym celem. Jak się w tym wszystkim odnaleźć? "Marzę, żeby ludzie w końcu przestali mówić o ciele po ciąży" Urodziłam 2 miesiące temu, nie gadam o zrzuceniu zbędnych kilogramów, nie bronię mojego prawa do bycia szczęśliwą niezależnie od rozmiaru. Zamiast tego, po prostu chcę przestać mówić o moim ciele. Szczerze mówiąc, w życiu pracującej matki 3 dzieci tego typu gadki, o tym, jak wyglądam i czy to dobrze, zaczynają mnie strasznie wkurzać. [...] Jestem wykończona gadaniem o ciałach po porodzie, bo mamy mają wiele ważniejszych spraw na głowie i nie bardzo się przejmują tym, jak wyglądają. Dlaczego nikt nas nie pyta, jak się czujemy? Czy mamy czas dla siebie ? Czy można nam jakoś pomóc? Przez większość dni jestem tak zajęta, że moje ciało to ostatnia rzecz, o której myślę. Chcę wstawać rano i wygodnie się ubierać, nie przejmując się tym, jak wyglądam. Chcę wykonywać wszystkie obowiązki bez zastanawiania się, czy przypadkiem...

Byłbyś w stanie sobie wyobrazić, że nie masz dzieci? – Nie! Ale to dla mnie nic nowego. Przypomniałem sobie ostatnio, że gdy w czasach licealnych biskup pytał mnie, czy chcę pójść do seminarium, odpowiedziałem, że wolę, tak jak moi rodzice, mieć dzieci. Nie wiedziałem wtedy tylko, kiedy to miałoby się stać. No ale los uśmiechnął się do mnie podwójnie: zostałem ojcem w młodym wieku i po raz kolejny całkiem niedawno, bo parę lat temu. Widzisz różnicę pomiędzy tymi ojcostwami? – Tak i to wielką. Młodemu człowiekowi wydaje się, że każdy dzień trzeba wypełniać po brzegi, zasuwać, wymyślać, bo jeśli tego nie zrobi, to na pewno coś straci. Moja starsza córka, Anastazja, przeżyła ze mną dzieciństwo dość ekstremalnie. Tym bardziej, że było to na przełomie lat 80 i 90, czyli w czasie, który był tylko zarabianiem na przeżycie. Broń Boże na życie. Jakie życie? Tym bardziej, że byłeś wtedy samotnym ojcem? – Nastka była ciągle ze mną, a ja przeżywałem taki szok, że nie jadłem i prawie nie spałem, bo jedno mrugnięcie córeczki stawiało mnie od razu na równe nogi. I wszystko musiało chodzić jak w zegarku. W szwajcarskim zegarku. Córka była ze mną w teatrze, na próbach, w bufecie, garderobie, ciągle gdzieś pod pachą. Chodziliśmy na spacery, czytałem jej książki, usiłowałem gotować. Pamiętam prane w kółko, gotowane, suszone i prasowane pieluchy tetrowe. I jedyną paczkę jednorazowych, które mój brat Radek przywiózł z Wiednia dla dziecka o wadze 10 kg. A Anastazja dopiero co się urodziła. No, ale kto by to wtedy rozważał. Założyłem. Weszła cała, aż po szyję (śmiech). Skoro mówisz o młodszym od ciebie o 7 lat Radku – czy jego pojawienie się na świecie było dla ciebie próbką ojcostwa? – No jasne. Od 7. roku życia nie rozstawałem się z wózkiem, w którym leżał, a potem siedział mój braciszek. Bywał ze mną wszędzie i nie...

Czy jesteś piękna, mamo? A wysportowana? Jeśli odpowiedziałaś twierdząco na te pytania – jesteś w mniejszości. A może często się zamartwiasz i reagujesz bardzo emocjonalnie? Jeśli tak, jesteś taka jak większość innych matek. Tak właśnie widzą się mamy – wynika z badania przeprowadzonego przez BabyCenter wśród prawie 5 tys. matek z 7 krajów. Matki są zgodne: ich portret w reklamach jest zakłamany , a reklamodawcy nie mają pojęcia o tym, jak same się widzimy.  Z czysto marketingowego punktu widzenia, może to być problemem, bo twórcy reklam nie trafiają do swojej grupy docelowej. Z psychologicznego również – mamy czują się jeszcze bardziej niezrozumiałe i osamotnione . „Piękna? To nie o mnie! Fit? Dajcie spokój. Jestem kłębkiem nerwów! ” – myśli sobie przeciętna mama i rozgoryczona odwraca wzrok od telewizora.  Macierzyństwo w reklamie jest nieprawdziwe Uśmiechnięta mamusia, która z rozczuleniem przygląda się umorusanym dzieciom przybiegającym po czekoladkę. Zadowolona królowa domowego ogniska serwująca zachwyconej rodzinie obiad z torebki – wszystko w atmosferze błogiego rodzinnego szczęścia . Jak to się ma do rzeczywistości matek, które wiecznie się spieszą, martwią, że o czymś zapomniały, że jeszcze mają tyle do zrobienia, że wszystko robią źle ? Ile mam ma cierpliwy, uroczy uśmiech na twarzy podczas wykonywania najzwyklejszych czynności?  Same matki opisałyby się raczej jako kobiety z obłędem w oczach, zgarniające włosy z czoła i łapiące oddech w ciągłym biegu pomiędzy kuchenką, sklepem, pieluchami i przewijakiem. Tylko 1/5 ciężarnych uważa, że kobieta w reklamie skierowanej do nich jest taka, jak one . To samo może powiedzieć tylko 15 proc. młodych mam .  Matka jest zestresowana i uczuciowa Absolutna większość matek nie myśli o sobie, że są piękne – takiego przymiotnika użyło tylko 30 proc. ankietowanych,...