Nadwrażliwość jest problemem wielu dzieci. W towarzystwie czasem takie dzieci są traktowane jako rozkapryszone albo nawet dziwolągi, no bo co to niby znaczy, że „niebieski boli"?
Małe dzieci czasem mają problem z integracją sensoryczną, czyli nie potrafią określonych bodźców odczytywać w prawidłowy sposób (dziecko mówi, np. że niebieski je boli, nadmiernie odczuwa szorstkość materiału, smak potrawy itp.). To nie jest wada, jedynie problem rozwojowy (mózg nie jest jeszcze całkowicie dojrzały), który można trenować, ale najczęściej sam mija wraz z rozwojem dziecka.
Jeśli masz w domu nadwrażliwe dziecko, przede wszystkim staraj się je zrozumieć. Jeśli twierdzi, że jakiś sweterek je gryzie, uwierz mu, a nie zaprzeczaj, że to niemożliwe, bo przecież ciebie nie gryzie. Dzieci wiele bodźców odbierają bardziej intensywnie. Coś, co dla nas nie jest gorące, dla dziecka może już takie być. Pamiętaj, że każdy ma swoją wrażliwość, dziecko też i należy mu na nią pozwolić.
Różnice w odbiorze bodźców często ujawniają się w sferze jedzenia. Są dzieci, które nie tkną np. zielonego ogórka, bo jest zimny i mokry, a te odczucia sprawiają mu przykrość (i nie jest istotne, że za te same cechy my ogórki kochamy). Są dzieci, które uznają jakąś potrawę za niesmaczną, choć nam smakuje, i mają do tego prawo!
Część nadwrażliwych dzieci bardzo nie lubi dotyku. Rodzice często się wtedy martwią, bo dziecko nie lubi się przytulać, nie chce być głaskane. Często w takich przypadkach pomaga nacieranie skóry gąbką czy szorstkim materiałem. Z jednej strony chodzi o to, by dziecko uwrażliwić na różne materiały, a z drugiej, by uniewrażliwić je na mocniejsze bodźce.
Polega on na tym, by angażować różne zmysły dziecka i pozwolić mu na jego własne porządkowanie reakcji na bodźce. Tymczasem rodzice często wręcz ten rozwój utrudniają, bo np. nie pozwalają dziecku na kręcenie się na karuzeli z troski o to, że dziecku zacznie kręcić się w głowie. A przecież taka zabawa to doskonały trening dla błędnika i rozwój zmysłu równowagi.
Trening uważności polega na ćwiczeniu swojego skupienia i umiejętności dostrzegania szczegółów. Sprawia, że musimy zwolnić, przystanąć, zastanowić się, obejrzeć za siebie i przemyśleć. Jednym z ćwiczeń uważności jest trening zmysłu dotyku . Jak ćwiczyć zmysł dotyku z dzieckiem? Twoje dziecko twierdzi, że się nudzi ? Nie wie, czym się zająć? Uważa, że w otoczeniu nie ma niczego interesującego? Przekonaj je, że nie ma racji! Poproś dziecko, by usiadło wygodnie na kanapie, łóżku, podłodze. Poproś dziecko, by zamknęło na chwilę oczy. Za plecami dziecka połóż kilka różnych rzeczy, które dziecko zna i na pewno już kiedyś miało w ręku, np. butelkę wody, książkę, długopis itp. Pozwól dziecku otworzyć oczy, ale poproś je, by nie zaglądając do tyłu, wzięło w ręce jeden z dowolnych przedmiotów. Poproś dziecko, by postarało się jak najdokładniej opisać przedmiot, ale nadal nie patrząc na niego. Gdy dziecko ma kłopot z jego opisaniem, zadawaj mu pytania pomocnicze, np. jaki przedmiot ma kształt, czy jest ciepły, ciężki, gładki, okrągły itd. Poproś dziecko, by spróbowało odgadnąć, jaki przedmiot trzyma w ręce. Prawidłową odpowiedź nagródź brawami (możesz też zagrać z dzieckiem – wygra ten, kto zgadnie więcej przedmiotów). Zobacz też: Gdy maluch się nudzi Co daje trening zmysłu dotyku? Trening zmysłu dotyku wcale nie jest taki banalny, jak się na początku wydaje. Ćwiczy spostrzegawczość. Dziecko musi dostrzec cechy, których w codziennym życiu nie zauważa. Ćwiczy koncentrację. Dziecko musi się skupić, by wymienić jak najwięcej cech przedmiotu. Uświadamia, że nic nie jest nudne. Może tylko komuś brakować uwagi, by dostrzec ciekawe szczegóły. Uspokaja. Skupienie na zadaniu wycisza, relaksuje. Jest się tu i teraz. Zobacz film: Sposób na stres dziecka – ćwiczenie...
