Najstarsze matki polskiego show-biznesu: zdziwisz się, ile lat miała najstarsza!

Synek aktorki otrzymał imię unisex , czyli takie, które mogą nosić zarówno chłopcy, jak i dziewczynki. Ola Domańska i tata jej dziecka wybrali imię Ariel . Chociaż dla niektórych to imię wciąż typowo „męskie”, wystarczy przypomnieć sobie bajkę „Mała Syrenka”. Niezdrobniałe imię bohaterki – Arielki – to właśnie Ariel. Aleksandra Domańska nazwała syna Ariel „Cześć. Mam na imię Aleksandra. Jestem mamą Ariela. Artystką serca. Kobietą poszukującą, próbującą, doświadczającą, popełniającą błędy. Jestem. Oddycham. Zmieniam się. Mienię się milionem barw” – napisała aktorka na Instagramie. Jej post nawiązuje do pytania, które zadała wcześniej swoim obserwatorkom: dlaczego bezdzietne kobiety dziwią się i oburzają, kiedy matki, opisując, kim są, zaczynają od roli mamy? Pytanie wywołało dyskusję, a jej zwieńczeniem jest post opublikowany przez Olę Domańską. Urodzenie dziecka nie oznacza utraty siebie, umniejszenia pozostałych ról – jednak dla wielu kobiet to właśnie fakt, że zostały mamami, pozwala im na nowo odnaleźć siebie. A imię neutralne płciowo? To żaden wymysł! Skoro nadajemy dzieciom imiona zagraniczne, imiona zaczerpnięte z popkultury czy takie, które nosili nasi przodkowie, dlaczego nie nazwać dziecka w sposób, który nie określa jego płci?         Wyświetl ten post na Instagramie                       Post udostępniony przez Aleksandra Katarzyna Domańska (@domanska_naprawde) Piszemy też o: „Macierzyństwo to samotność”, twierdzi Marta Żmuda-Trzebiatowska Podryw „na dziecko”: polscy mężczyźni...

Piękna pogoda zachęca do spędzania czasu na świeżym powietrzu. Niestety, w niektórych rodzinach czas wolny łączy się z nadmiernym spożyciem alkoholu. Takie przypadki miały miejsce w Sopocie i we Wrocławiu. O włos od tragedii We Wrocławiu pijany w sztok ojciec postanowił zabrać na wycieczkę tramwajową swojego 4-letniego synka. Interweniowała motornicza: obudziła nietrzeźwego mężczyznę i zawiadomiła policję. Mężczyzna miał w wydychanym powietrzu 2,5 promila alkoholu. W Spocie pijana do nieprzytomności matka miała pod opieką 5- dziecko. Chłopiec był przerażony zachowaniem matki, która zaczęła pokładać się na schodach w centrum miasta. Kobieta nie wiedziała, gdzie się znajduje, nie była w stanie się poruszać i zachowywała się agresywnie. Sprawa została zgłoszona na policję, a 5-letniego chłopca z komisariatu odebrał ojciec. W obu przypadkach policja skierowała zgłoszenie do sądu rodzinnego, a rodzicom zgodnie z art. 160 § 2 kodeksu karnego może grozić kara nawet do 5 lat więzienia. Źródło: tvn24, PAP Piszemy też o: Prosto z porodówki: tiktokerka robiła makijaż, mając 10-centymetrowe rozwarcie szyjki macicy Ola przyszła na świat, zanim karetka ruszyła do szpitala. Tej wiosny dziewczynkom bardzo się spieszy! Wstrząsający pamiętnik 8-latka z Mariupola:  „Zmarły moje dwa psy, babcia Halia i ulubione miasto”

Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie. Zapewnił mnie, że odbędzie się tylko...