Wiecie o czym marzę? Chciałabym zaprosić was, czytelniczki, na rozmowę/pogaduchy/zwierzenia... Usiadłybyśmy naprzeciwko siebie i każda opowiedziałaby o swoim macierzyństwie. O tym, kiedy zaczęła myśleć o dziecku, jak wielka jest jej miłość do niego i jak może ona boleć. Ale także o tym, że czasami tej miłości musiała się nauczyć, a myśl o narodzinach malucha, owszem, doprowadzała do łez, ale ze złości czy gniewu. A może niektóre z was przyznałyby, że instynkt macierzyński omija je szerokim łukiem i że nie chcą mieć dzieci?
Każda z was to inna historia, wzruszenia, szczęście, radość, lęki i obawy... Wszystkie opowieści są bardzo, bardzo ważne.
Instynkt macierzyński chodzi różnymi drogami. Czasami budzi się naprawdę bardzo wcześnie (przynajmniej tak się mówi, że to instynkt). Pewnie każda z was zna takie kobiety, które myślały o dziecku już jako nastolatki. Dla nich bycie mamą to sens życia, o niczym innym nie marzyły. I jeśli los nie pokrzyżował ich planów, bardzo szybko je realizowały. Młoda mama pisze na forum internetowym: „Mam dwuletnią córeczkę. Urodziłam ją, mając 19 lat. I nie żałuję tej decyzji! Macierzyństwo to wspaniała rzecz”.
Instynkt pojawia się też, gdy kogoś mocno kochasz. I całą sobą czujesz, że tak, z TYM człowiekiem chcę żyć, chcę się zestarzeć i chcę mieć dzieci. Bez cienia wątpliwości. Znacie tę oszałamiającą radość, gdy nagle przychodzi ta pewność? To tak, jakby po burzy wpłynąć statkiem do spokojnego i bezpiecznego portu. Wiem, brzmi to pompatycznie, ale jakież to prawdziwe! Oczywiście zanim urodzi się dziecko, może minąć wiele lat, ale myśl o nim została zasiana. I od tej pory w tym domu, w tej rodzinie czeka się na nie bardzo, bardzo mocno.
„Dopadł mnie instynkt macierzyński. Od jakiegoś czasu marzę o tym, by być w ciąży. Wybierać ubranka, czuć ruchy dziecka, szykować pokoik dla niego, trzymać maleństwo na rękach, patrzeć jak się rozwija. Nie przeraża mnie wizja spuchniętych kostek, częstego sikania, dodatkowych kilogramów. Zazdroszczę kobietom z brzuszkami...” – pisze przyszła mama na jednym z forów internetowych.
I dalej: „Póki co jeszcze trzeba poczekać, bo co prawda wiek odpowiedni i mężczyzna ten, ale za krótko się znamy, aby takie poważne decyzje podejmować. No i chcemy się sobą nacieszyć... Ale jak wreszcie usłyszę >>mamusiu<<, to chyba zwariuję!”.
Niekiedy jest zupełnie inaczej. Zaprzątnięte myślami o studiach, pracy, własnym mieszkaniu, podróżach, o pieniądzach, stwierdzamy, że w naszym życiu nie ma miejsca na dziecko. Jeszcze nie teraz, może później.
I co? I jakoś tak się dzieje, że spóźnia się miesiączka, a test ciążowy jest bezlitosny: „Będziesz mamą”. W takiej sytuacji mało która kobieta czuje się tak, jakby wygrała los na loterii. Wstrząs, szok, to koniec, wyrok, więzienie... Mieszanka raczej negatywnych myśli. Instynkt macierzyński? Jaki instynkt?
Aneta Górnicka-Boratyńska, dziennikarka „Wysokich obcasów”, zwierza się w książce „Jestem mamą”: „Na samym początku (ciąży) miałam poczucie katastrofy. Nie myśleliśmy z mężem w ogóle o dzieciach, oboje znajdowaliśmy się w niezwykle ważnych, jeśli chodzi o karierę, momentach życia, poza tym chcieliśmy objechać razem świat, a w dodatku – zaczęłam się okropnie czuć! Z mojej perspektywy mówienie o ciąży jako o stanie błogosławionym jest jakąś mistyfikacją”. Dalej pisze, że z dnia na dzień przestała czuć się atrakcyjną kobietą, a przecież jeszcze nie matką („Staję się... no właśnie kim?”), kipiała ze złości, nie umiała rozmawiać ze swoim brzuchem, a z dzieckiem, które w nim było, nie miała żadnego kontaktu. Uczucie: „Ktoś ukradł moje ciało!” było wszechogarniające.
Poruszające? Nieprawdopodobne? Normalne? A jak jest teraz? Aneta Górnicka-Boratyńska: „Moje dzieci kocham do szaleństwa!”.
Trzydziestoletnia internautka: „Dowiedziałam się, że jestem w ciąży i... dramat. Nic nie czułam, oprócz totalnej złości. Urodziłam i znów ta złość. Opiekowałam się dzieckiem automatycznie i... Mój malec ma teraz trzy lata, a ja go KOCHAM. To przyszło z czasem. Nie wiem, czy to instynkt, czy miłość? Jestem w stanie poświęcić dla niego życie”.
Przeczytaj także: Jestem w ciąży, a on nie skacze z radości
20% zniżki na asortyment znajdujący się z w zakładce Szaleństwo Zakupów na www.sleeplessinwarsaw.com. Szczegóły na stronie.
30% rabatu na cały asortyment przy zakupach za min. 229zł. Rabat nakłada się w koszyku po wpisaniu kodu oferty i spełnieniu warunków oferty. Nie łączy się z innymi ofertami. Nie dotyczy produktów przecenionych, pomadek Almost Lipstick in Black Honey, miniproduktów, zestawów oraz nowości. Oferta dostępna w salonach firmowych i na clinique.com.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat na wszystko dostępny na www.basiclab.shop. Promocje nie łączą się. Szczegóły na stronie.
-20% dodatkowego rabatu na kolekcję SS2024. Oferta dostępna w sklepie stacjonarnym i na www.l37.eu. Rabat dotyczy również przecenionych pozycji. Szczegóły dostępne u Partnera.
Rabat -30% na ofertę kosmetyków marki Bielenda, obowiązuje na bielenda.com. Szczegóły na stronie www.
Dostałyśmy ponad 100 wypowiedzi, z których każda to oddzielna opowieść o życiu po porodzie. Co się zmienia wokół? Co się zmienia w nas samych? Przeczytajcie opowieści trzech mamy i jednego ojca. Edyta Chmura: 1. Nigdy nie czułam w sobie instynktu macierzyńskiego, a po urodzeniu synka okazało się, że doskonale potrafię się nim zająć. 2. Małe dzieci uważałam za hałasujące, egoistyczne, ciągle czegoś potrzebujące szkodniki... teraz w każdym dziecku widzę aniołka. Każdym – nie tylko w swoim. 3. Kolejna zmiana powiązana jest z dwoma poprzednimi, a mianowicie: kiedyś dzieci mnie nie lubiły, bo nie wiedziałam jak się mam wobec nich zachować, co powiedzieć, żeby ich nie wystraszyć... Teraz nie mam obaw i chętnie zabawiam czyjeś dzieci. 4. Marnowałam mnóstwo czasu na siedzenie przed komputerem czy inne niekonstruktywne zajęcia, nieustannie twierdząc, że na nic nie mam czasu... Po urodzeniu dziecka zrozumiałam, czym jest faktyczny brak czasu! 5. Kiedyś najważniejszymi rzeczami w mojej torebce był: puder, błyszczyk, lusterko i szczotka do włosów... teraz w torebce nie może mi zabraknąć: minizabawek, smoczka, ubranka na zmianę i innych dzieciowych akcesoriów Elżbieta Kmiecik: 1. Przekonałam się na własnej skórze jak w ciągu dnia można od euforii przejść do totalnego załamania nerwowego z powodu przepełnionej pralki, braku snu i płaczącego malucha, a z dołka znów wyjść na prostą, gdy słodko zaśnie nasze młode. 2. Wszystkie złote rady koleżanek i kuzynek nie sprawdzają się ani na jotę, a ja zostałam sama na placu boju z domowym pobojowiskiem. Już teraz wiem, że lepiej zaufać sobie i swojej intuicji. 3. Nigdy nie uwierzę w reklamy z zadbanymi i sztucznie uśmiechniętymi mamuśkami i niemowlakami, bo moja rzeczywistość jest zupełnie inna. 4. Dopiero z dzieckiem w domu zdałam sobie sprawę, że na dobry rok wypadam z towarzystwa i...
Na blogu Alternative Mama pojawił się wpis, który jednych doprowadził do łez, innych oburzył i zniesmaczył. Imogen O’Reilly, mama i blogerka, napisała list z perspektywy dziecka, którego rodzice stosują kontrowersyjną metodą usypiania – wypłakiwanie się . Przeczytajcie i oceńcie sami! List od usypianego dziecka Kochana Mamo, jestem zdezorientowana. Byłam przyzwyczajona do tego, że śpię w Twoich ciepłych i delikatnych ramionach. Każdej nocy zasypiałam wystarczająco blisko, aby słyszeć bicie Twojego serca i wystarczająco blisko, aby czuć Twój słodki zapach. Spoglądałam na Twoją piękną twarz i czułam się kochana i mogłam spokojnie usnąć . Kiedy się budziłam, bo miałam pusty brzuszek albo zimne stópki, Ty już byłaś przy mnie i wkrótce zasypiałam ponownie. Ale w tym tygodniu było inaczej. Przykrywałaś mnie w kołysce, dawałaś całusa na dobranoc, wyłączałaś światło i wychodziłaś z pokoju. Na początku byłam zdezorientowana i zastanawiałam się, gdzie jesteś. Wpadłam w panikę i zaczęłam płakać, ale Ty nie przychodziłaś! Byłam taka smutna. Potrzebowałam Cię tak bardzo. Nigdy nie wiedziałam, że mogę tak się czuć. Czemu mnie zostawiłaś? W końcu wróciłaś! Och, jaka szczęśliwa i radosna wtedy byłam! Myślałam, że opuściłaś mnie na zawsze. Wyciągnęłam do Ciebie rączki, ale Ty nie chciałaś mnie podnieść . Nawet nie spojrzałaś mi w oczy. Powiedziałaś tylko: "Cichutko, teraz jest noc" i znów wyszłaś z pokoju. I tak było każdego dnia. Płakałam za Tobą, po jakimś czasie przychodziłaś, ale nie brałaś mnie w ramiona. Nie miałam już siły płakać i bolało mnie z tego wszystkiego gardło. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego do mnie nie przychodzisz. Po kilku dniach, które trwały dla mnie wieczność, jakoś zaczęłam dawać radę. Nie przychodziłaś, gdy płakałam. A gdy jakimś cudem pojawiałaś się w moim pokoju, to nie...
Nie jest łatwo być tatą. Najczęściej musi ciężko pracować, zostawać w pracy po godzinach, a w domu czeka mama i maluszek, bardzo za nim stęsknieni… Dużo pisze się o tym, jak połączyć bycie mamą z pracą zawodową , niewiele – jak to ma zrobić tata. Mamie pod wieloma względami łatwiej. Mnóstwo rzeczy robi instynktownie, bo mądra natura wyposażyła ją w instynkt macierzyński. Tata – jak twierdzili do tej pory naukowcy – w taki instynkt nie został wyposażony. Wszystkiego musi się dopiero nauczyć. Ale czy tak jest naprawdę? Mężczyzna też „jest w ciąży” – wiadomość o ciąży napawa dumą, poczuciem siły . Potem pojawia się niepokój, często o sprawy materialne, i poczucie opuszczenia (wszyscy interesują się przyszłą mamą, a nie tatą). – niepokój się powiększa. By go zagłuszyć, tata rzuca się w wir pracy zawodowej albo np. remontu mieszkania . Zobaczenie dziecka podczas USG to chwile wielkiej radości. Uwaga! Przyszły tata często w tym okresie tyje! – mężczyzna staje się bardziej opiekuńczy w stosunku do żony, ale silniej odczuwa niepokoje (przed porodem, przed tym, „jak to będzie”). Może mu doskwierać poczucie utraty wolności (niektórzy „uciekają” z domu). Ojciec działa zadaniowo Niejedna mama zauważa przecież, że jej mąż też ma coś w rodzaju instynktu, tyle że „działa” on inaczej. Bywa, że ujawnia się już podczas ciąży i wtedy objawia się przede wszystkim jako dążenie do otoczenia partnerki i dziecka jak najlepszą opieką. Mężczyźni, jak utrzymują naukowcy, postrzegają życie zadaniowo . Będę ojcem – więc jakie zadania teraz przede mną stoją? Zawieźć żonę na badania. Kupić ogórki kiszone, bo może znów będzie miała na nie ochotę. Wybrać bezpieczny fotelik samochodowy. Pomalować sypialnię. Nawet uczucia, które wywołuje myśl o dziecku: wzruszenie, radość, przywiązanie mają przede wszystkim wyzwalać...
