Chcę być jak moja mama!

Pierwsze miesiące życia dziecka to cenny kapitał na przyszłość Kiedy dziecko przychodzi na świat, jest całkowicie uzależnione od mamy i taty. Niepokoi się, że mogłoby nie dostać tego, czego potrzebuje, bo wie, że samo sobie nie poradzi. Troskliwa opieka działa na nie kojąco. Daje mu poczucie bezpieczeństwa, buduje jego zaufanie do świata i ludzi. Niemowlę, które wie, że jest całkowicie zdane na innych, może się czuć albo bardzo bezradne, albo bardzo ważne. Gdy je pieścisz, podziwiasz, rozumiesz i akceptujesz, zaczyna uważać się za osobę godną zainteresowania. Mniej niepokoi się swoją zależnością od rodziców, lepiej radzi sobie ze stresem. W ten sposób także zaszczepiasz w dziecku poczucie wartości i zdrowej miłości do samego siebie. Dajesz mu zastrzyk pozytywnej energii, która pozwala rozwinąć skrzydła: rosnąć, poznawać świat, stawać się samodzielnym, odważnym, pewnym siebie. Gdy we wczesnym dzieciństwie zabraknie akceptacji i bezwarunkowej miłości, dziecko wciąż będzie tego szukać w dalszych latach życia. Mama uczy dziecko ufności Twoje 3-letnie dziecko nie uśmiechałoby się do ciebie tak często, nie podbiegało radośnie do dzieci na spacerze w parku, gdyby nie nauczyło się od ciebie ufności. Naturalną potrzebę bycia z innymi, z jaką przychodzimy na świat, można rozwinąć lub osłabić. Małe dziecko jest bardzo wrażliwe na to, czy mama jest z nim w kontakcie, czy przeciwnie – pozostaje uczuciowo „nieobecna”. Spojrzenia, uśmiechy, grymasy twojego niemowlęcia to emocjonalny odpowiednik wyciągnięcia do ciebie rąk. Często nie chodzi mu o to, żebyś go przytuliła albo karmiła, ale po prostu z nim pobyła. Dziecko szybko uczy się, że kontakt z innymi osobami jest źródłem radości. Ale kiedy jesteś przygnębiona lub zła, trudno jest ci dostroić się emocjonalnie do dziecka. Jeśli taka sytuacja często się powtarza, przestaje cię ono zaczepiać....

Doskonale wie, czego chce, ale potrafi również zaakceptować zdanie innych. Lubi nowe wyzwania, choć jeszcze ciągle najlepszym miejscem pod słońcem są dla niego ramiona rodziców. Tak właśnie wygląda pewny siebie dwulatek . Twoje dziecko także może nim zostać. Jak to zrobić? Oto kilka wskazówek. Kochaj dziecko z całych sił Tak to już jest, że pewność siebie nierozerwalnie jest związana z miłością. Jeśli ją okazujesz dziecku, mówisz tym samym: jesteś kimś bardzo ważnym i wartym kochania. W ten sposób dziecko uczy się kochać siebie , zaczyna lubić swoje cechy i je akceptować. Dzięki temu w tym nowym dla niego świecie czuje się bezpiecznie. A to poczucie pozwala mu nie bać się nowych wyzwań (np. stawiania pierwszych kroczków , jazdy na rowerku itp.). Miłość warto (i trzeba!) okazywać dziecku na różne sposoby. Nie wystarczy tylko mówić, jak bardzo się kocha. Potrzebne są również czułe gesty, przytulanie, wspólne śmiechy i wygłupy podczas zabawy. Potrzebna jest w odpowiednich momentach uwaga, którą rodzice skupiają na dziecku w stu procentach. Dlatego mów, jak bardzo kochasz, przytulaj, baw się z dzieckiem, śmiej i nie zostawiaj go samemu sobie, gdy płacze (nawet gdybyś była na niego zła czy zmęczona jego zachowaniem). Bądź oparciem dla dziecka Dziecko, które może zawsze na ciebie liczyć , czuje się pewniej i bezpieczniej. Łatwiej mu wtedy podejmować się nowych zadań, bo wie, że w razie trudności przyjdziesz mu z pomocą: pokażesz, jak włożyć klocek do pudełka i co zrobić, gdy dokuczają koledzy w piaskownicy. Pamiętaj, że dziecko oparcie znajduje nie tylko w słowach otuchy, ale także w ciepłej atmosferze. Twoje dziecko na pewno bardzo lubi, gdy przytulasz się do swojego męża, bo wtedy czuje, że jest częścią kochającej się rodziny. Łatwiej mu wtedy nabrać pewności siebie , bo dom jest jego ostoją. Pozwól dziecku na eksperymenty...

Drugi i trzeci rok życia to okres, kiedy mały człowiek dorasta do współdziałania w grupie i wspólnej zabawy. Z małego egoisty, wrażliwego tylko na własne potrzeby staje się istotą społeczną, uczy się dzielić i liczyć z innymi. Dorastanie społeczne odbywa się chwilami bardzo burzliwie. Dziecko będzie przyciągać cię i odpychać, płakać, gdy odchodzisz, i złościć się na twój widok, upierać się i stawiać na swoim; zabierać innym klocki i odmawiać pożyczenia łopatki. Ale nie przerażaj się: przed tobą czas trudny, ale i piękny. Doświadczysz wielu przejawów miłości dziecka i dumy, gdy – wbrew swoim oczywistym interesom – poczęstuje kolegę cukierkiem, pożyczy wiaderko, przytuli cię, by cię pocieszyć. Jestem najważniejszy W piętnastym miesiącu życia dziecko potrafi wyrażać radość, okazywać miłość, interesuje się nowymi sytuacjami. Większość dzieci w tym wieku lubi towarzystwo rówieśników . To nie znaczy jednak, że dzieci bawią się razem. W piaskownicy, na placu zabaw każde z nich zajmuje się swymi sprawami, bawią się raczej obok siebie. Ale to nie jest czas stracony – dziecko jednocześnie obserwuje inne dzieci. To wstęp do wspólnego działania! Z czasem dzieci zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Przygotuj się raczej na konflikty . To, że twój skarb zabiera wiaderko sąsiadowi i tłucze koleżankę łopatką, jest naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie dziecka empatii , czyli wczuwania się w doznania innych, to twoje zadanie. Powtarzaj: „Nie zabieraj Marysi piłeczki, będzie jej przykro”, „Pożycz Jasiowi sitko, on się chwilę nim pobawi i odda ci”, „Nie wolno nikogo bić, to boli”. W końcu zaczniesz zauważać...