Na początku roku w Mamotoja.pl przeczytałam list Moniki (Zarabiam 4000 zł na rękę, mąż drugie tyle. Po spotkaniu z przyjaciółkami poczułam się jak BIEDAK – red.) i chciałabym się do niego odnieść. Bo my w wakacje na pewno nie pojedziemy ani na Zanzibar, ani do Grecji, ani nad Bałtyk. Nigdzie nie pojedziemy. I to pewnie nie będzie jedyne z wyrzeczeń, do których zmusi nas drożyzna w sklepach i podwyżki w rachunkach za prąd, gaz, wywóz śmieci…
Równo rok temu mąż rzucił palenie. Cieszę się, że mu się udało. Przede wszystkim ze względu na jego zdrowie. Nie ukrywam jednak, że oboje liczyliśmy na to, że odczujemy tę zmianę w naszym domowym budżecie. I wiecie co? Nic z tego. Ceny poszły tak w górę, że chyba i tak nie byłoby go stać na te papierosy…
Najbardziej boję się podwyżek w rachunkach.
Planując i robiąc zakupy, już oglądamy każdą przysłowiową złotówkę z dwóch stron. To czy kupię banany lub awokado już zależy od tego, czy są akurat w promocji… Musieliśmy zrezygnować z jazd konnych dzieci z powodu kosztów związanych z wizytami u dentysty.
Mąż Moniki, która popłakała się, że nie stać ją na wczasy na Zanzibarze, powiedział mądrą rzecz: że najważniejsze, że mają zdrowie i siebie. My też mamy siebie i zdrowie, ale… powoli coraz bardziej frustruje mnie to, że musimy tak zaciskać pasa. Że choć oboje pracujemy – nie będziemy mieli za co wyjechać na wakacje. Już w ubiegłe lato byłoby z tym krucho, gdyby nie bony turystyczne…
Coś tu jest nie tak?
Monika poczuła się jak biedak, bo jej koleżanki planowały wakacje na Zanzibarze. Wiecie co? Mnie wcale nie pociesza fakt, że moje koleżanki bibliotekarki nie planują wczasów na Zanzibarze. Rozmawiałyśmy o tym, próbując żartować, ale jakoś wcale nie było nam do śmiechu.
Podobnie jak w sylwestra, kiedy mąż z kolegą próbowali liczyć, czy opłaca się im wziąć kredyt na własny gabinet rehabilitacyjny. To są tak ogromne koszty, a czasy tak niepewne, że pomysł spłonął na panewce…
Od lat, w okolicach lutego planowałam nasze wakacje. Uwielbiałam to. Wybieranie miejscowości, domku, przegląd okolicznych atrakcji dla dzieci, restauracji… Teraz nie mogę nic zaplanować. Pocieszam się, że na szczęście mamy ogród i las blisko. Będziemy chodzić na jagody, grzyby… I mimo wszystko postaramy się nie czuć jak „biedaki”.
Staram się myśleć pozytywnie, że będziemy mieć taką swoją wersję wczasów pod gruszą (choć na naszym podwórku akurat rośnie stara jabłoń, a nie grusza). Całkiem jak wtedy, kiedy sama byłam mała, w czasach PRL...
Ania
Zobacz także:
Zawsze chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę. Dlatego już rok po ślubie zaszłam w ciążę. Kiedy nosiłam pod sercem naszą córeczkę Anię, sądziliśmy, że nie pozostanie ona długo jedynaczką. Niestety, los postanowił inaczej… Ogromne problemy, które wystąpiły podczas porodu spowodowały, że straciłam bezpowrotnie szansę na kolejną ciążę. – Bardzo mi przykro… – w oczach lekarza widziałam współczucie. Płakałam, ale łzy nie koiły mojego bólu Pokochałam moją córkę od pierwszego wejrzenia, ale zawsze, ilekroć na nią patrzyłam, myślałam też o tych wszystkich nienarodzonych dzieciach, które – tego byłam pewna – gdzieś tam na mnie czekają. Co się z nimi teraz stanie? Czy Pan Bóg podaruje je jakiejś innej mamie? Ta myśl, że inna kobieta będzie wychowywała moje dzieci , których nie zdołałam urodzić, zaczęła mnie prześladować, stała się wręcz moją obsesją. Kiedy mijałam na spacerze jakąś matkę prowadzącą wózek, nie mogłam się powstrzymać, aby do niego nie zajrzeć, nie sprawdzić, czy dziecko, które w nim leży, nie ma przypadkiem rysów moich albo Sławka, mojego męża. Mijały lata, nasza córeczka rosła jak na drożdżach, zaczęła przyprowadzać do domu koleżanki. To było nieuchronne, że w końcu zada pytanie: dlaczego nie ma brata albo siostry? No i zadała... – Bo mamusia już nie może urodzić dzidziusia, kochanie – powiedziałam jej zgodnie z prawdą. – A to trzeba go urodzić, żeby mieć? – zapytała naiwnie. Miała wtedy zaledwie 6 lat i nie wiedziała nic o prokreacji. Na jej pytanie w pierwszym momencie tylko się uśmiechnęłam. Pewnie ktoś jej powiedział, że dzieci przynosi bocian, albo kupuje się je w specjalnym sklepie. Ale potem w mojej głowie zaczęła kiełkować pewna myśl: „A może pytanie Ani wcale nie było takie bezsensowne?”. Faktycznie, czy musiałam urodzić dziecko, aby je mieć?...
Zawsze uważałam, że Marcin będzie ojcem doskonałym. Chętnie bawił się ze swoimi bratankami, a żona Piotra, młodszego brata mojego męża, śmiała się nawet, że chyba wyszła nie za tego brata, co powinna. Bo Piotr przy dzieciach nic nie robił… Na Marikę zdecydowaliśmy się jednak dopiero po 6 latach małżeństwa. Najpierw chcieliśmy się trochę ustawić w życiu. Znaleźć pracę, urządzić własny kąt. No i nacieszyć się sobą. To był chyba najszczęśliwszy okres w naszym małżeństwie. Wychodziliśmy z pracy i robiliśmy, co chcieliśmy. Szliśmy na imprezę, do restauracji, znajomych. Miałam wtedy wielu przyjaciół… Wakacje spędzaliśmy zawsze za granicą, a zimą wyjeżdżaliśmy na narty do Zakopanego. Właściwie nigdy się wtedy nie kłóciliśmy. Ciążę znosiłam doskonale. Żadnych nudności, zawrotów głowy Przytyłam tylko osiem kilogramów, więc nawet nogi mi nie puchły. Pracowałam do samego końca. W międzyczasie kupowałam ubranka i studiowałam poradniki. Marcin przygotowywał się do ojcostwa po swojemu. Przetrząsał internet i szukał gadżetów ułatwiających życie młodym rodzicom, testował wózki. Na początku siódmego miesiąca już wiedzieliśmy na pewno, że na świat przyjdzie dziewczynka. Mój mąż, najstarszy z czterech braci, wprost oszalał ze szczęścia. Wytapetował pokój na blady róż, kupił śliczne białe mebelki i łóżeczko z baldachimem. – To wszystko dla mojej księżniczki! Zawsze będzie miała to, co najlepsze – mówił podekscytowany. Oboje nie mogliśmy doczekać się rozwiązania. Byliśmy przekonani, że nasze życie we troje będzie tak samo piękne i szczęśliwe jak we dwoje. A może piękniejsze i szczęśliwsze. Bo będzie z nami nasza córeczka… Ale już pierwsze dni po narodzinach Mariki sprowadziły mnie na ziemię. Okazało się, że macierzyństwo nie jest tak piękne,...
Spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. Ciąża. Nie miałam domu. Nie miałam pracy. Ani rodziców, ani faceta. Tylko dziecko w brzuchu. I wcale go nie chciałam! W domu nigdy się nie przelewało. Nosiłam łachy od sąsiadek albo z pomocy społecznej. Boże, jak ja zazdrościłam koleżankom, które miały bajeczne ciuchy z najmodniejszych sklepów. Niesprane dżinsy, nowiutkie trampki, nierozciągnięte koszulki. – Mamo, zobacz, jak wyglądają moje koleżanki. Ja czuję się obok nich jak śmieciara! Kup mi choć jeden dres do szkoły. Nie musi być markowy, byle nowy, świeży… – prosiłam matkę. Ale ona patrzyła tylko na mnie bezradnie i bełkotała: – Nie mam za co. Dobrze, że na jedzenie starcza… Znowu była pijana. Jak co dzień. Siedziała na wytartej kanapie w pokoju i piła gorzałę z kubka, udając, że to herbata. I paliła te śmierdzące pety. Nie kojarzyła, co się wokół dzieje. Nie obchodziło jej nic, poza kolejną porcją wódy. I kolejnym papierosem. A gdy te się kończyły, z pasków pociętej gazety i resztek tytoniu z niedopałków robiła skręty. – Twoja córeczka chce mieć nowe ciuchy – mówiła do ojca gdy tylko wchodził do domu. – No, dalej, idź z nią do sklepu i kup jej! Ja nie mam ani grosza. – A ty co, znowu piłaś?! – denerwował się ojciec. Wybuchała awantura. O nic i o wszystko. Uciekałam do swojego pokoju albo wychodziłam z domu. Mróz, deszcz, upał – nieważne. Czasem spraszali znajomych i urządzali pijackie libacje. Alkohol lał się strumieniami, dom stawał się szary od papierosowego dymu. Jak ja ich nienawidziłam! I tych obcych, i moich rodziców. W wieku 18 lat wyprowadziłam się Ale to matki i ojca nienawidziłam najbardziej. Bo nieraz po ich balandze dostawałam od nich lanie. Za to, że źle spojrzałam. Że nie zrobiłam herbaty. Że nie starczyło na kolejną flaszkę....
