Dziwne natręctwa

Ssanie palca Uspokaja, poprawia nastrój, ułatwia zasypianie, czasem nawet „pomaga” w oglądaniu bajek. Pozwala rozładować napięcie, bo kojarzy się z bliskością mamy, bezpieczeństwem, pełnym brzuszkiem. Ortodonci ostrzegają jednak, że częste ssanie czegokolwiek poza piersią mamy (palca, narożnika poduszki czy kołderki itd.) może prowadzić do powstania wady zgryzu , polegającej na cofnięciu się żuchwy.   Zdarza się, że ssanie staje się nałogiem. Bywa i tak, że maluszek, który ssał palec przestaje w końcu to robić, ale zaczyna np. ogryzać paznokcie.  Ludzie, którzy w dzieciństwie mieli silną potrzebę ssania mogą częściej niż inni sięgać po papierosy, podjadać.    Co robić? Daj zajęcie małym rączkom. Dzieci najczęściej odczuwają potrzebę ssania, gdy są zmęczone, głodne, senne, boją się czegoś,  a także, gdy są czymś zaciekawione. Dlatego staraj się, by w takich sytuacjach maluszek miał zajęte ręce, np. daj mu do przytulenia ukochanego misia. Zaproponuj smoczek. Jeśli dziecko jest małe i nie potrafi obejść się bez pocieszyciela, lepiej, żeby ssało smoczek niż palec. Powinien być dobrej jakości i mieć anatomiczny kształt – część, którą dziecko ma w buzi powinna być spłaszczona.  Tłumacz. Starszemu dziecku wytłumacz, dlaczego nie powinno się ssać palca. Spróbuj je zaangażować w rozwiązanie problemu. Zaproponuj np. że zabandażujecie paluszka na noc, żeby odpoczął. Chwal za każdy sukces. Idź z dzieckiem do ortodonty. Lekarz zaproponuje maluchowi płytkę przedsionkową (wygięty w łuk kawałek plastiku z kółeczkiem jak przy smoczku),  która nie tylko chroni zgryz ale i uniemożliwia odruchowe ssanie. Taką płytkę może nosić już trzylatek.  [CMS_PAGE_BREAK] Ogryzanie paznokci Podobnie jak ssanie palca rozładowuje napięcie.  Niestety nie zawsze mija samo – taki problem ma wielu dorosłych. Może...

Naukowcy są zgodni: samo mówienie o dobroci czy uczciwości nie wystarczy, by dziecko stało się takim właśnie człowiekiem. To doświadczenia z życia, poparte mądrym komentarzem dorosłych sprawiają, że dziecko wie, jak powinno w danej sytuacji postąpić. Dzięki twojemu mądremu wychowaniu w głowie dziecka powstaje schemat danego zachowania. Wtedy dziecko nie zostanie skuszone chęcią okłamania kogoś, by uniknąć kary, doceni twoją pomoc w ułożeniu układanki i samo kiedyś chętnie pomoże. 1. Odpowiedzialność Pomaga dziecku osiągać zamierzone cele. Zjednuje mu przyjaciół, sprawia, że dziecko już jako dorosły nie stresuje się konsekwencjami niewykonanego na czas zadania. Nakładaj na dziecko obowiązki adekwatne do wieku. Kilkulatek może już sam dbać o względny porządek w swoim pokoju. Nie musi oczywiście odkurzać, ale poukładanie zabawek nie powinno stanowić dla niego problemu. Bądź konsekwentna. Nakładanie obowiązków to jedno, a egzekwowanie ich wykonania to drugie. Co z tego, że umówiłaś się z dzieckiem, że będzie sprzątało zabawki codziennie wieczorem, skoro na widok ziewającego malca, ustępujesz i szybko sama wkładasz misie do pudełka. Wymaganie wykonania nie zawsze musi wiązać się z jakąś karą („Nie będziesz sprzątać, to nie obejrzysz bajki"). Czasem wystarczy tylko przetrzymanie dziecka, by samo na własnej skórze mogło sprawdzić, jakie konsekwencje niesie brak odpowiedzialności (przez kilka dni nie sprzątasz zabawek za dziecko, tak że w końcu ono nie może odnaleźć swojego ulubionego pluszaka). Sama dotrzymuj słowa. Jeśli tego chcesz wymagać od dziecka. Gdy coś obiecujesz, bądź pewna, że możesz tego dotrzymać. Jeśli złamiesz obietnicę, dziecko będzie rozczarowane. Przeczytaj dziecku książeczkę "Franklin mały zapominalski". Historyjka pokazuje w bardzo prosty sposób, czym jest odpowiedzialność. Przeczytaj też: Jak...

Pewnie jako kochający rodzic chcesz, by twoje dziecko wyrosło na pogodnego , aktywnego i pełnego wiary w siebie dorosłego. Jak tego dokonać? Na co zwrócić szczególną uwagę i jakie właściwości rozwijać u dziecka, żeby to osiągnąć? Czy być rodzicem zasadniczym i nastawionym zadaniowo, czy pozwolić sobie czasem na „zabawę rzeczywistością” i nie traktować wychowania śmiertelnie poważnie? Pierwszy uśmiech Jak co wieczór położyliśmy córeczkę po kąpieli do łóżeczka. Usiedliśmy z mężem i nagle usłyszeliśmy nasze dziecię. Mała śmiała się do kaczorów na ochraniaczu łóżeczka i rozmawiała z nimi po swojemu. Pierwszy raz coś takiego miało miejsce – mówi mama pięciomiesięcznej Zosi. Prawdziwy uśmiech, który nie jest przypadkowym grymasem, pojawia się ok. 6–7. tygodnia życia. Na tym etapie trudno jeszcze mówić o poczuciu humoru , ale można zaobserwować różnice w usposobieniu dzieci. Jedne śmieją się sporadycznie, inne na wszystko reagują radosnym gulgotem. Prawdziwy śmiech tym różni się od przypadkowego, że dziecko cieszy się „całą buzią”. Warto wiedzieć: Niemowlęta, do których dużo się mówi, z którymi często się bawi i często przytula, wcześniej zaczynają się uśmiechać. Dzieci śmieszy już samo brzmienie niektórych słów, wyraźny rytm, proste rymy, powtórzenia, wyrazy dźwiękonaśladowcze, niektóre zachowania mamy. Możesz dziecko rozbawić, łaskocząc je w piętkę, tańcząc z nim przed lustrem, powtarzając krótkie, rytmiczne wierszyki. Obserwuj, czy woli, jak dmuchasz mu w karczek, czy raczej jak robisz do niego śmieszne miny . Śmiechy podczas zabawy Kiedy bawię się z synkiem w „Zaraz cię złapię”, zaśmiewa się do utraty tchu. Gdy jednak próbował bawić się z nim tak mój kolega, który bardzo wczuł się w rolę, wydając dziwne dźwięki i robiąc miny, Adaś się rozpłakał – mówi tata dziesięciomiesięcznego...