Nie chcę grzecznego dziecka! Grzecznym dzieciom grozi niebezpieczeństwo

Po co dziecku granice: zasady, reguły, zakazy? Maria Rotkiel, psycholożka, terapeutka par, terapeutka rodzinna, trenerka rozwoju zawodowego i osobistego, trenerka motywacyjna, autorka książki "O rety, dziecko!": Dziecko jest jak turysta w kraju o nieznanej mu kulturze i zwyczajach. By poczuć się bezpiecznie i odnaleźć przyjemność w poznawaniu nowego miejsca, musi poznać obowiązujące w nim zasady: wiedzieć co wolno, a czego nie, co jest dobre, a co niebezpieczne. Bez tej wiedzy będzie zagubione. Granice są więc drogowskazami , które pomagają mu uczyć się świata, siebie i ludzi – z radością, bez lęku. Sprawiają, że to, co je otacza, staje się bezpieczniejsze, bardziej zrozumiałe i przewidywalne. Gdybyśmy ich nie stawiali, pozostawilibyśmy naszego „turystę” bez pomocy. To tak, jakbyśmy mówili: „Radź sobie sam”. Jak stawiać granice, by nie zmienić domu w koszary? W rodzicielstwie ważna jest empatia i szacunek . Jeśli szanujemy dziecko i jego potrzeby, jeśli dajemy mu prawo do własnego zdania i jesteśmy wrażliwi na to, co czuje i jak to wyraża, nie przesadzimy w kwestii stawiania granic. Zabraniając czy wymagając czegoś, uzasadniajmy swoją decyzję. Pozostawiajmy maluchowi wybór w niektórych sprawach. Np. egzekwując to, aby jadł zdrowo i regularnie, pytajmy: „Na co masz ochotę: na rosół czy zupę pomidorową?”. Nie zgadzajmy się jednak, by dla świętego spokoju zamiast obiadu jadał lody. Jeżeli ma na nie wielką ochotę, dajmy mu je na deser. Zobacz także: Mów "Stop!" zamiast "Nie!" O czym trzeba pamiętać, ucząc dziecko reguł? Przede wszystkim tłumaczmy dziecku, czemu te reguły służą . Róbmy to tak, by było to dla niego zrozumiałe. Odwołujmy się do przykładów. Mówmy na przykład tak: „Nie wolno nikogo bić. Mama cię nie bije, bo bicie jest niedobre. Gdyby mama cię uderzyła, byłoby ci bardzo smutno, prawda? Gdy ty uderzyłeś...

Ewa Jarosz, doradczyni Rzecznika Praw Dziecka, przedstawiła szokujące dane. Według przeprowadzonych badań, aż 58 procen t rodziców zgadza się ze stwierdzeniem, że "Są sytuacje, kiedy dziecku trzeba dać klapsa ". W 2011 roku taki pogląd zadeklarowało prawie 80 procent Polaków. Cieszymy się, że ta liczba spada, ale wciąż jest za wysoka! Społeczeństwo akceptuje przemoc Na przemoc w rodzinie (tak, klapsy to przemoc! ) wpływa wiele czynników, w tym temperament i charakter rodziców, ich doświadczenia z własnego dzieciństwa czy nieumiejętność radzenia sobie ze stresem. Niestety, brak reakcji ze strony społeczeństwa jest dodatkowym czynnikiem wspierającym przemoc. Choć pewnie słyszeliście to wielokrotnie, apelujemy po raz kolejny – nie bądźcie obojętni i reagujcie, jeśli widzicie dorosłych agresywnie zachowujących się w stosunku do dziecka. W tym wypadku, brak reakcji jest wspieraniem przemocy! Dzieci się nie bije! Rodzic nigdy, niezależnie od sytuacji, nie powinien uderzyć dziecka. Mówiła o tym wielokrotnie Dorota Zawadzka , mówili inni psychologowie i lekarze: dzieci bić nie wolno , koniec i kropka! Mamy tracą cierpliwość, mamy krzyczą , mamy płaczą, rzucają talerzami (albo chociaż maskotkami). To samo robią tatusiowie. Jednak rozlane mleko, bójka w przedszkolu czy bałagan to nie powody, aby uderzyć dziecko. Nie ma powodu, który byłby dobry! Zasmuca nas, że wciąż tak wielu rodzicom wydaje się, że klapsy są skuteczną metodą wychowawczą... Was to nie przeraża? Czytaj także: Pijący rodzice biją dzieci! Apel Rzecznika Praw Dziecka

Wielu rodziców sądzi, że podnosząc rękę na swoje dziecko, czegoś je w ten sposób nauczą. Mają rację – czegoś je nauczą. Ale na pewno nie tego, czego by chcieli. „Wychowawczy” klaps wcale nie jest wychowawczy. „Inaczej do niego nie dociera...” – przekonuje wielu rodziców broniąc (nie-)„wychowawczych” klapsów. I choć bywa, że żałują zbyt pochopnie podniesionej ręki, doprowadzeni do ostateczności znów dają się ponieść nerwom. Nieskuteczna kara Być może sama też masz wiele takich doświadczeń. Maluch, niezadowolony, że nie kupiłaś mu batona szybko przestaje pluć i kopać, gdy „dostanie w tyłek”. Może się wydawać, że to działa. Ale to tylko pozory. Bite dziecko niewątpliwie boi się bólu oraz związanego z biciem upokorzenia i z lęku często unika zachowań, za które zostało ukarane. Ale w tym samym czasie narasta w nim bunt i chęć zrobienia na złość dorosłemu, który tak je upokorzył. Na dłuższą metę bicie się nie sprawdza, może być co najwyżej narzędziem tresury. Gdy maluch coś spsoci, najlepiej jeśli musi ponieść konsekwencje swojego czynu – wytrzeć rozlane ze złości mleko, oddać skrzywdzonej siostrze swój kawałek ciasta, by przestało być jej przykro lub bawić się samotnie, gdy sypie innym dzieciom piach w oczy. Inna kara jest tak naprawdę niepotrzebna. Jeśli bijesz dziecko, nie nauczysz go w ten sposób, że nie wolno dotykać żelazka, tłuc szklanek, pluć jedzeniem. Wpoisz mu za to przerażające zasady. Czego uczą klapsy To właśnie w domu rodzinnym większość ludzi po raz pierwszy styka się z przemocą. Lanie, które dziecko dostaje od rodziców, gdy nie spełnia ich oczekiwań, uczy go, że można bić słabszych, jeśli nie podoba nam się ich zachowanie. Że można bić nawet tych, których się kocha. Pokazuje też, że silny może innym narzucać swoją wolę, że nie trzeba niczego tłumaczyć ani z nikim się liczyć, bo...