Nie umie przegrywać

Gra w grzybobranie, chińczyka czy warcaby powinna zaczynać się i kończyć przyjemnie. Ale jeśli dziecko nie umie przegrywać – radośnie piszczy, tylko gdy zwycięża, a przegraną przyjmuje z płaczem, obrażaniem się, rzucaniem pionkami i deklaracjami, że już więcej grać nie będzie, pora coś zmienić. Gry wywołują silne emocje – podekscytowanie rywalizacją, zadowolenie, że można miło spędzić czas z rodzicami, radość ze zwycięstwa. Ale na rozdzierającą rozpacz i awantury z powodu przegranej nie powinno być miejsca – ani przy planszy, ani w innych podobnych sytuacjach. Zobacz, jak nauczyć dziecko radzić sobie z porażką . Dziecko nie umie przegrywać – co robić? Chowamy planszówki? Wcale nie. Gry przynoszą maluchom mnóstwo korzyści. Dzieci uczą się przegrywać, ale też wygrywać z klasą, szanować przeciwnika, który okazał się słabszy – takie kompetencje mogą bardzo pomóc w przyszłej życiowej karierze. Jeśli umiejętnie i łagodnie wprowadzisz malucha w świat rywalizacji, lepiej poradzi sobie wśród rówieśników, a w przyszłości w pracy. Dzięki grom nauczy się też, jak radzić sobie ze stresem, frustracją, zawodem i złością, którą odczują po przegranej. Które dzieci gorzej znoszą porażki? Przegrywanie może sprawiać większy kłopot tym bardziej wrażliwym i mniej odpornym na stres. Jednak największe problemy z oswojeniem przegranej miewają mali perfekcjoniści. Wszystko chcą robić bezbłędnie, obawiają się niepowodzenia, które obnaża słabości i pokazuje, że nie ze wszystkim sobie radzą. Lęk przed porażką u dziecka może ujawnić się także podczas innych zadań związanych z rywalizacją – zajęć sportowych, konkursów, z którymi zetkną się w przedszkolu, a potem także w szkole. O czym świadczy silny lęk przed przegraną? Są maluchy, które rezygnują z gry od razu, gdy inne pionki wyprzedzają jego. Są też spryciarze, którzy dla...

Jakie dobrze wychowane dziecko! – dzisiaj coraz rzadziej można usłyszeć takie słowa. ostatnio trochę straciły na znaczeniu... nadal jednak warto o nich pamiętać! Dziś grzeczność nie oznacza już pokory i ślepego posłuszeństwa, potakiwania starszym. Są jednak pewne cechy i zachowania, których nadal warto uczyć. Pomóc dziecku wyrosnąć na człowieka asertywnego, pewnego siebie, ale i dobrze wychowanego, to nie lada wyzwanie. Ale jaka satysfakcja, gdy się uda! Co to właściwie znaczy? Podstawa grzeczności to uważne odnoszenie się do innych ludzi. Tylko z pozoru brzmi to prosto. Powinnaś nauczyć malucha umiejętności słuchania innych i okazywania im uwagi, uprzejmości: od „proszę” i „dziękuję”, przez oddawanie przysług tym, którzy ich potrzebują, po gotowość niesienia prawdziwej pomocy. Grzeczność to korzystanie ze swoich praw bez ograniczania praw innych – domaganie się różnych rzeczy w sposób uprzejmy (np. umiejętność dopilnowania swej kolejki na zjeżdżalni bez pchania się i bicia). Kulturalne zachowanie przy stole. Szanowanie dobra wspólnego – śmieci rzucamy do kosza, a nie na chodnik, a stare gazety i czasopisma oddajemy na makulaturę, by ocalić lasy. Każdy z nas obawia się, że dobrze wychowane dziecko nie poradzi sobie we współczesnej dżungli. „Jeśli nie nauczę brzdąca walczyć o swoje, inni odepchną go i nic nie wskóra!” Cóż, sztuką jest wychować malca tak, by potrafił osiągać cele bez przemocy. Grzeczny to nie znaczy pokorny! Raczej – szanujący innych i znający swą wartość, umiejący domagać się respektowania swoich praw. Czyli – zamiast walnąć kolegę wpychającego się przed niego w kolejkę do zjeżdżalni, malec powinien umieć nie dać się odepchnąć i wyrazić w sposób cywilizowany: „Nie zgadzam się na to”. Taka nauka, oczywiście, musi potrwać – trudno tego...

Jeszcze wczoraj chętnie sięgało po łyżeczkę, a dziś za nic nie chce samo jeść. Masz dość starań o jego samodzielność, kiedy ma pusty brzuszek. Zaczynasz już wpadać w panikę – jeśli nie nakarmisz grymaśnika, na pewno się zagłodzi. Podajesz mu więc do buzi trochę zupki, kotlecika... Czy w zaniechaniu samodzielnego jedzenia przez malucha nie ma aby twojej winy? Ile razy zniecierpliwiona odbierałaś mu łyżeczkę, wycierałaś umorusaną twarz i posklejane włosy, mówiąc: „Już wystarczy tej zabawy, teraz mama cię nakarmi”. Dziecko z łyżką (widelcem, talerzykiem) stwarza pewne zagrożenie, szczególnie dla czystości ścian, podłogi, ubranek. Musisz nauczyć się żyć z tym niebezpieczeństwem. „Rozbrojenie” malca ułatwiłoby ci życie, ale nie o to przecież chodzi. Nie rozwiążesz problemu, mówiąc: „A teraz jedz sam”, czy nieustannie nakłaniając do samodzielności. Dziecko w wieku około dwóch lat nie zawsze czuje taką potrzebę. Uważa za naturalne, że się je karmi. To dla niego ważny dowód uwagi i miłości rodziców. Jeśli nagle nie chcą go wyręczać, ranią jego uczucia. Malec może zupełnie przestać jeść na 2–3 dni, dłużej niż rodzice mogą przyglądać się temu bezczynnie. Kiedy ustąpią i zaczną karmić, okaże im niezadowolenie. A gdy ponownie zrezygnują, dziecko będzie już znało ich słabości i swoje silne strony. To częsty element gry o to, „kto tu rządzi”. Dwulatek powinien jak najszybciej zacząć jeść samodzielnie. Osiągnięcie tego wymaga delikatności i cierpliwości, i może potrwać kilka tygodni. Gdy odniesiesz sukces, pamiętaj o konsekwencji. Często rodzice wracają do karmienia, gdy maluch zaczyna tracić apetyt, jest chory albo gdy nie chcą mieć bałaganu lub założą dziecku czystą koszulkę. Wtedy całą pracę trzeba zaczynać od początku. Ekspert odpowiada: Małgorzata Ohme, psycholog,...