To prawda, że najłatwiej jest niemowlę posadzić w foteliku i nakarmić. Wtedy zupka na pewno zostanie zjedzona szybko, więc nie wystygnie. A do tego malec nie wybrudzi się posiłkiem, bo podasz mu je sprawniej niż on zje sam. Tyle tylko, że z dziecka zbyt długo karmionego przez mamę wyrasta potem przedszkolak, który za żadne skarby nie jest zainteresowany jedzeniem i czeka, by go nakarmić. Właśnie dlatego lepiej jednak nie przeoczyć tego ważnego momentu, gdy dziecko zaczyna interesować się samodzielnością. Zobacz, jak z tym problemem poradziły sobie inne mamy, nasze czytelniczki.
Od początku sadzałam ją przy stole
Od kiedy Zosia nauczyła się samodzielnie siedzieć, zawsze podczas posiłku sadzałam ją na jej krzesełeczku i podawałam posiłki na jej własnej zastawie. Zosia szybko się do tego przyzwyczaiła, a swoją zastawę bardzo polubiła. Od początku dawałam jej też do rączki łyżeczkę. Zwykle na początku posiłku była nim bardzo zainteresowana, potem trochę się jej nudziło. Wtedy drugą łyżeczką ja podawałam jej resztę posiłku. Gdy widziałam, że nie jest już zainteresowana jedzeniem, nie zmuszałam jej, by skończyła posiłek na siłę. Efekty są znakomite: dziś Zosia ma dwa latka i wszystko je sama! Dorota, mama dwuletniej Zosi
Gdy synek zaczynał się bawić, zabierałam mu jedzenie
Stasiek jak tylko dostał do ręki łyżeczkę (miał dziewięć miesięcy), nie pozwalał już się karmić. To był horror, bo jak zaspokoił pierwszy głód, bawił się jedzeniem. Próbowałam go trochę podkarmiać, ale zaciskał buzię. Nie było wyjścia: musiałam zdać się na niego. Jadł, ile chciał. Gdy zaczynał się bawić, zabierałam jedzenie. Basia, mama dwuletniego Stasia
Nie jadła papek
Miałam ogromne kłopoty z Dorotką. Nie chciała jeść żadnych papek: ani ze słoiczka, ani takich, które ja robiłam. Próbowałam zabawiać ją przy jedzeniu, czytać książeczki, ale nic pomagało. Była niejadkiem i już. Zdesperowana posadziłam ją kiedyś przy stole, gdy jedliśmy obiad. Postawiłam przed nią jej miseczkę i dałam do rączki łyżeczkę. Dorotka w ogóle nie zainteresowała się zawartością swojej miseczki, za to sięgnęła rączką po ziemniaka, który był na moim talerzu. Bardzo jej się to spodobało. Od tej pory przestałam podawać córeczce zupki papki. Na talerzu zawsze rozdzielałam jej ziemniaczki, ugotowaną jarzynkę i mięso. Dorotka jadła to, co jej smakowało: zwykle wszystkiego po trochu. Zamiast przetartych owoców, których też nie chciała, już w dziesiątym miesiącu zaczęłam dawać jej do rączki obrane ze skórki jabłko, potem brzoskwinię, gruszkę. Córcia była zachwycona, że mogła jeść wszystko sama. Trochę się martwiłam, że porcje, które zjadała, były zbyt duże. Jednak z czasem było lepiej. Dziś Dorotka jest szczupłą dziewczynką, ale wagowo mieści się w normie. I jest zdrowa! Asia, mama półtorarocznej Dorotki
Czy dobrze znasz swoje dziecko? Dlaczego nie można go nazwać małym smakoszem ? Czy zastanawiałaś się kiedyś nad tym, co może powodować u niego niechęć do jedzenia ? Dlaczego dziecko nie lubi jeść? Zanim zaczniesz szukać przyczyny, spróbuj określić zachowanie swojej pociechy, analizując następujące możliwości: prawie nigdy nie jest głodne ; je bardzo mało, a mimo to czuje się syte, nic mu nie smakuje , ciągle grymasi, przeżuwanie pokarmu męczy je i nudzi, nie potrafi usiedzieć spokojnie przy stole , Każde z wymienionych zachowań może przyprawić matkę o ból głowy, a to tylko pogorszy sytuację. Wystarczy, że dziecko dostrzeże u rodziców najmniejsze oznaki słabości, a już potrafi rozwinąć cały wachlarz zachowań, które mają skupić uwagę wszystkich domowników na jego małej osóbce. Jeśli karmisz je zbyt szybko – wymiotuje , jeśli zbyt wolno – męczy się i zamyka buzię na cztery spusty. Zdarza się też, że wypluwa jedzenie lub przewraca talerz. Kłopoty z jedzeniem niekoniecznie muszą wynikać z samej awersji do ziemniaka, mięsa czy marchewki. Najprawdopodobniej zachowanie naszego dziecka jest wyrazem jego postawy wobec innego problemu. Masz w domu niejadka - kto jest winny? Z pewnością przyczyna braku apetytu tkwi nie w samym dziecku, ale w jego otoczeniu, może nawet w postawie nas – rodziców. Nie zawsze potrafimy rozpoznać potrzeby żywieniowe naszych dzieci , a warto się nad tym zastanowić. Teoria to teoria, służy do tego, aby nas ukierunkować, natomiast zastosowanie jej w konkretnych sytuacjach może okazać się zawodne. Trudno jest ustalić sztywne reguły postępowania. Oto kilka wskazówek, które mogą okazać się pomocne. Pamiętaj przy tym, że choć twoje dziecko jest niejadkiem , to jeśli przybiera na wadze, rośnie i rozwija się prawidłowo, nie ma powodu do niepokoju. Dobrze jeść, niekoniecznie znaczy dużo...
Gdy Zosia miała trzy latka, przeszła dość poważną chorobę. Straciła apetyt i karmienie jej odbywało się przy użyciu różnych „zabawiaczy”. Po pewnym czasie apetyt wrócił, ale Zosia podczas jedzenia bawi się, kręci, odchodzi od stołu, a my biegamy za nią z łyżeczką albo opowiadamy zajmujące historie. Wiem, że popełniliśmy błąd, ale nie umiemy znaleźć wyjścia z tej sytuacji. To tym trudniejsze, że babcia, która nam pomaga, uważa, że najważniejsze jest to, by dziecko było prawidłowo odżywione. Jak nakłonić córeczkę, żeby jadła sama, bez pomocy zabawek i bajek? Co zrobić, gdy, jak już czasem bywało, Zosia nie będzie chciała w ogóle jeść? Maria z Wrocławia Warto spróbować jeść, przynajmniej niektóre posiłki, razem z dzieckiem. Kiedy tylko będzie to możliwe, proszę usiąść do stołu całą rodziną. Wtedy Zosia zobaczy, że każdy je sam i nie robi wtedy niczego innego. Jeśli nie będzie chciała jeść tego, co Pani dla niej przygotuje, czekając na zabawę, proszę po prostu sprzątnąć talerzyk, mówiąc: „Chyba nie byłaś dziś głodna, bo ja i tata skończyliśmy już śniadanie”. Proszę się nie martwić, że dziecko (mając tak troskliwych rodziców) zagłodzi się, nie jedząc jednego posiłku. Trudno się dziwić, dziewczynka przyzwyczajona do wesołej zabawy podczas jedzenia sama z niej nie zrezygnuje. To Państwo muszą się uzbroić w cierpliwość, gdy po raz kolejny będzie oczekiwała takich „atrakcji” przy stole oraz postarać się przekonać babcię, że rezygnacja z nich wyjdzie małej na dobre. Prawidłowe odżywianie to nie tylko odpowiednia ilość i jakość posiłków, ale też ich forma. A to oznacza, że jemy w tym czasie, nie czytamy gazety ani nie bawimy się zabawkami. Proszę mi wierzyć, że po jakimś czasie Zosia sama poprosi o jedzenie, gdy poczuje głód. Nie należy jej o tym zbyt natarczywie przypominać ani podawać...
Jeśli twoje dziecko usiłuje złapać łyżeczkę, którą go karmisz, i interesuje się tym, co jest na talerzu, to znak, że może już zacząć uczyć się jeść samo. Nie przegap tej ważnej chwili – zwykle nadchodzi, gdy dziecko skończy pół roku. Posiłki będą co prawda trwały dłużej i maluch może się brudzić, ale zalety wynikające z osiągnięcia tej ważnej umiejętności są ogromne. Mały człowiek, który je samodzielnie, czuje się niezależny, nabiera wiary w siebie – to dla niego ważny bodziec do rozwoju. Zupkę od początku podawaj łyżeczką Choć karmienie butelką jest wygodne, nie ulegaj pokusie, by półrocznemu niemowlakowi podawać zupkę przez smoczek. Jedzenie łyżeczką pozwoli szybciej opanować ruchy ust, które są niezbędne do samodzielnego spożywania posiłków. Wypróbuj 5 przepisów na zupki dla niemowląt. Łyżeczkę wkładaj do buzi dziecka poziomo I tak samo ją wyjmuj. Ten sposób karmienia wymusza na dziecku zamykanie buzi, aby mogło zgarnąć jedzenie, a to rozwija i wzmacnia mięśnie ust. Zapobiega też ślinieniu się. Umiejętność sprawnego otwierania i zamykania buzi ułatwia dziecku wymawianie głosek „m”, „p”, „b” i pomaga w prawidłowym rozwoju mowy. Nie kupuj sztućców o dziwnych kształtach Aby niemowlak uczył się prawidłowo zgarniać jedzenie z łyżeczki, powinna być ona podobna do tych, których używają dorośli, tylko trochę mniejsza. Powinna mieć zaokrąglone brzegi, wygodny uchwyt, który nie może być ustawiony pod nietypowym kątem. Na początku wybieraj łyżeczki z plastiku – są bezpieczniejsze do nauki, bo nie urażą delikatnej buzi dziecka. Wcześnie zacznij naukę picia z kubka Jeśli karmisz piersią, nie podawaj dziecku picia w butelce, ale od razu w kubeczku. 7-miesięczny niemowlak, który ma coraz lepszą kontrolę nad swoim ciałem, a jego ruchy są bardziej...
