Noworodka na brzuchu

Układ kostny pod lupą  W pierwszych trzech latach życia układ kostny dziecka ma do wykonania nie lada zadanie. Tempo jego rozwoju jest ogromne – kość udowa trzylatka prawie nie zawiera już materiału, z którego była zbudowana, gdy dziecko było noworodkiem. Poza tym już w pierwszym roku życia dziecko potraja swoją masę. Kości muszą ją nie tylko utrzymać, ale na bieżąco przystosowywać się do zmiennych obciążeń, kiedy dziecko raczkuje , siada i, oczywiście, gdy stawia pierwsze kroki. Wczesne dzieciństwo ma największy wpływ na stan kości w dorosłym życiu. Aby kościec rozwijał się prawidłowo, dziecku potrzebny jest ruch, dieta bogata w wapń i wystarczająca ilość światła słonecznego, które stymuluje skórę do produkcji witaminy D odgrywającej kluczową rolę w metabolizmie tkanki kostnej. Niemałe znaczenie przy unikaniu w przyszłości wad postawy i osteoporozy mają też nawyki i wiedza rodziców.  Warto wiedzieć:   Dlaczego należy kłaść niemowlaka na brzuchu? Jak podnosić noworodka? Noworodek kojarzy się nam z kruchą laleczką z porcelany. Świeżo upieczeni rodzice nie wiedzą, jak go nosić czy przytulać, żeby nie zrobić mu krzywdy. Najważniejsza zasada: główka i tułów noworodka powinny być ułożone w jednej osi. Przez pierwsze cztery miesiące mięśnie dziecka są jeszcze za słabe, by unieść ciężar ciała w pionie. Trzymając noworodka w ten sposób, nadmiernie obciążamy jego kręgosłup i biodra. Zanim podniesiesz dziecko , pokaż mu się lub delikatnie je dotknij. Możesz też cicho się odezwać. Nikt nie lubi być zaskakiwany. Nie przestrasz się odruchu Moro . Noworodki w odpowiedzi na niespodziewaną zmianę pozycji raptownie wyprężają ciałko i rozkładają rączki, a potem przyciągają je do siebie. To całkowicie naturalne. Jeśli dziecko leży na brzuszku , spokojnie obróć go na plecy lub na boczek. Potem wsuń...

Głowa kości udowej u zdrowego noworodka pasuje do panewki (czyli zagłębienia miednicy) niczym pięść do obejmującej ją dłoni. Dzięki temu może się swobodnie obracać. Gdy panewka jest zbyt płytka lub ustawiona pod złym kątem, a torebka stawowa nadmiernie wiotka, staw biodrowy nie może pracować jak należy. Takie problemy (tzw. dysplazję) ma sześcioro dzieci na sto noworodków. Im maluch starszy, tym panewka bardziej się deformuje, głowa kości udowej przemieszcza się i czasem częściowo albo całkowicie opuszcza swoje miejsce (to tzw. zwichnięcie stawu biodrowego). Skąd kłopoty? Przyczyny dysplazji stawów biodrowych nie są do końca znane. Jedno jest pewne: wada ta powstaje jeszcze w okresie życia płodowego i w dużym stopniu odpowiedzialne są za nią geny. Dlatego trzeba koniecznie badać dzieci z rodzin, w których ten problem już się wcześniej pojawił. Na dysplazję częściej cierpią również te maluchy, które w brzuchu mamy były ułożone nieprawidłowo (tzn. pośladkowo). To da się wyleczyć Wcześnie zdiagnozowana i fachowo leczona dysplazja jest prawie w stu procentach  wyleczalna. Im szybciej rozpocznie się kurację, tym jest ona łatwiejsza i krócej trwa. Ortopedzi mówią, że leczenie dwumiesięcznego brzdąca zajmie tylko dwa miesiące, a sześciomiesięcznego – sześć. Niestety, starsze dzieci często muszą mieć operację. Jeśli sprawę się zaniedba, całkowity powrót do zdrowia może być trudny. Diagnoza Każdemu noworodkowi jeszcze w szpitalu ogląda się bioderka. To jednak nie zawsze wystarcza. Pewniejszą metodą jest kontrola stawów biodrowych za pomocą USG. Badaniu powinny być poddane wszystkie noworodki, niestety, w Polsce tak nie jest. Jeśli nie masz skierowania, za bada-nie możesz zapłacić. Warto to zrobić, bo choć nie jest tanie (kosztuje kilkadziesiąt złotych), pozwala uniknąć problemów. Badanie jest bezbolesne i powinno się odbyć w XX...

Kiedy tylko dziecko pojawi się na świecie, musi znaleźć się na brzuchu mamy i leżeć na nim przynajmniej godzinę. Wiesz dlaczego. Co czuje dziecko, które po trudach porodu pojawia się na świecie? Chłodne powietrze owiewa jego mokre ciałko, więc jest mu zimno. Musi nauczyć się samodzielnie oddychać, gdyż tlen nie dociera już do niego przez pępowinę. Jasne światło razi, odgłosy docierające ze świata są całkiem inne niż przytłumione dźwięki i rytmiczny odgłos bicia serca mamy, które słyszało, będąc w jej łonie... Zmysły noworodka nastawione są tylko na poznawanie mamy, jej ciała, źródła pokarmu, jej ciepła i zapachu. „Gdzie jest moja mama, niech mnie otuli, pocieszy, ukołysze...!”. Noworodek na brzuchu mamy Małgorzata Gierada-Radoń, doświadczona położna ze szpitala św. Zofii w Warszawie, jest przekonana, że nie powinno się zaburzać kontaktu między mamą a dzieckiem w pierwszych godzinach po przyjściu na świat. – Zaraz po porodzie kładę noworodka na brzuchu mamy, tak by jego buzia znajdowała się blisko brodawki. W takiej pozycji osuszam go ręcznikiem, a potem razem z tatą okrywamy dziecko pieluszkami. Między tymi czynnościami udaje mi się dokonać oceny w skali Apgar. Kontakt między mamą a dzieckiem jest w pełni satysfakcjonujący, jeśli nikt od razu nie zabiera noworodka, nie waży go, nie mierzy, nie odśluzowuje. Mogę wtedy wspólnie z rodzicami od samego początku obserwować zachowanie dziecka, a jeśli wykazuje gotowość do ssania, pomagam w przystawieniu do piersi. Podziwiam, co potrafi taki mały człowiek, jeśli tylko mu się nie przeszkadza. Takie postępowanie nie wymaga wielkiego trudu ze strony personelu medycznego, a daje dziecku tak wiele. Delikatne głaskanie, bicie serca mamy, jej łagodny głos uspokajają maluszka. Przytulony, ogrzany ciepłem jej ciała nabiera chęci do ssania i czasem nawet instynktownie pełznie w kierunku piersi. Może...