Cudownie być z noworodkiem w domu, ale co z zarwanymi nocami, płaczem i lękiem o zdrowie maleństwa?
Z pomocą zaprzyjaźnionych mam oraz położnej, Anny Kieżyńskiej, podpowiadamy jak sobie z tym wszystkim radzić.
Młode mamy najczęściej boją się „przełamania” dziecka i dotykania ciemiączka. Niepotrzebnie.
– Nie zrobisz noworodkowi krzywdy delikatnie biorąc go na ręce (pamiętaj o podtrzymywaniu główki), ubierając (zmieniając pieluszkę nie podnoś mu pupy trzymając go za nóżki) czy myjąc główkę (ciemiączko pokryte jest bardzo mocną i elastyczną skórą) – uspokaja położna.
Mnóstwa rzeczy nauczyłaś się w szkole rodzenia, z książek i w szpitalu. Nawet jeśli nie robisz ich (jeszcze!) doskonale, na pewno sobie poradzisz.
– Nie wpadaj w panikę, jeśli czujesz w głowie pustkę. To normalne. Usiądź z maluszkiem w ramionach, pooddychaj spokojnie, na pewno sobie przypomnisz – radzi Alicja, mama Szymka. Ma rację. Poza tym, nawet jeśli nie zdołasz sobie niczego przypomnieć, zawsze możesz zajrzeć do podręcznika, notatek albo na babyonline.pl.
Takich mam po prostu nie ma.
Przeczytaj: Idealne matki nie istnieją!
Zanim zabierzesz się za kąpanie czy przewijanie dziecka, zgromadź wszystko, co ci będzie potrzebne. Dzięki temu nie będziesz szukać rozpaczliwie pieluszek, mydełka, kremu do pupy itd.
Zanim zanim zaczniesz karmić, przygotuj sobie coś do picia (będziesz czuła pragnienie).
Wycisz telefon. Nie będziesz się denerwować, że obudzi dziecko albo że dzwoni, gdy jesteś zajęta.
Już niedługo przestaną cię boleć piersi (karmienie stanie się przyjemnością, a ty nie będziesz musiała wyparzać smoczków i butelek), ręce nie będą się trzęsły podczas przewijania (nabierzesz takiej wprawy, że będziesz mogła zmieniać pieluchy nawet w trzęsącym się autobusie), a ty lepiej poznasz swoje maleństwo. To wszystko nie stanie się jednak w ciągu dnia, ani nawet tygodnia.
Przeczytaj: Trudne początki karmienia piersią
Cierpliwość jest bardzo ... praktyczna. – Np. jeśli spokojnie poczekasz, aż się dziecku odbije po karmieniu, nie będzie ulewało, a ty unikniesz niepotrzebnych nerwów i dodatkowego prania – podpowiada położna.
Strach o dziecko znają chyba wszystkie młode mamy.
– Martwiłam się o Marysię bez ustanku. Że śpi za krótko albo za długo. Że kichnęła, więc pewnie się rozchoruje. Że płacze, a ja nie wiem dlaczego. Ciągle biegałam z nią do lekarza. Pediatra śmiał się, że w ciągu miesiąca wyrobiłam roczną normę – opowiada Marta.
Nie unikniesz lęku o dziecko, jednak nie daj mu się sparaliżować. – Gdy mój syn miał bardzo wysoką gorączkę, wpadłam w panikę i zaczęłam rozpaczliwie płakać. Szybko jednak dotarło do mnie, że to on jest teraz najważniejszy, a moje łzy mu w niczym nie pomogą. Ta myśl mnie otrzeźwiła – wspomina Beata, mama Kubusia.
Żaden poradnik dla młodych mam nie zawiera odpowiedzi na każde pytanie, które może cię dręczyć. Dlatego warto mieć kogoś, do kogo można zwrócić się z wątpliwościami. Na przykład położną ze szkoły rodzenia. – Młode mamy dzwonią do mnie z najróżniejszymi problemami. Czasem wystarczy krótkie „Proszę się tym nie martwić, to normalne”, by były spokojniejsze – mówi położna Anna Kieżyńska.
– Od samego początku zapisywałam kiedy moje dzieci jadły, robiły kupę, o której podałam im witaminę D. To bardzo ułatwiło i życie, bo gdy człowiek jest zmęczony, nie jest w stanie wszystkiego pamiętać – opowiada Magda, mama bliźniaków, Ani i Tymoteusza. Warto pójść w jej ślady nawet przy jednym dziecku.
W ciągu pierwszych dni na pewno przyda ci się pomoc albo chociaż czyjaś obecność. Byłoby cudownie, gdyby tato twojego dziecka mógł wziąć urlop i przez cały czas być przy was. Niestety nie zawsze to możliwe. Jeśli masz taką możliwość, poproś o pomoc mamę, teściową, siostrę.
– Z moimi bliźniakami nie poradziłabym sobie bez babć. Gdy jedno zasypiało, drugie się budziło, a czasem słychać było dwie arie jednocześnie – opowiada Magda.
Także przy jednym dziecku przydaje się dodatkowa para rąk.
Są mamy, które czują się pewniej mając przez 24 godziny na dobę kogoś do pomocy, i takie, którym to nie służy.
– Moja mama wyręczała mnie we wszystkim: kąpała małą, przewijała ją, nosiła na rękach, kładła do łóżeczka. Była kochana, ale przez to, że robiła wszystko za mnie, czułam się coraz bardziej zagubiona i coraz mniej wierzyłam w swoje siły. Denerwowałam się, gdy była ze mną, ale gdy wychodziła, żeby coś załatwić, bałam się wziąć na ręce własne dziecko (o kąpieli nie było nawet mowy) – opowiada Ewa, mama Szymka.
Jeśli czujesz, że zbyt duża pomoc cię przytłacza, poproś pomocnika o coś konkretnego: zrobienie zakupów, przyniesienie zupy w słoiku czy wyprowadzenie psa na porządny, długi spacer.
Młodym mamom najbardziej daje się we znaki zmęczenie i bark snu. – Szybko się nauczyłam spać wtedy, gdy zasypiały moje dzieci (niestety, rzadko robiły to w tym samym czasie). O dziwo nawet krótka drzemka stawiała mnie na nogi – wspomina Magda.
Nie każdej mamie udaje się odpocząć, nawet jeśli może liczyć na czyjąś pomoc.
– Czułam się, jakby mnie ktoś nakręcił – opowiada Marta – Po powrocie ze szpitala zaczęłam prać i sprzątać, chociaż wcale nie musiałam. Ciągle myłam podłogę pod łóżeczkiem, żeby nie było tam kurzu. Choć byłam zmęczona, nie potrafiłam spać, bo nawet jeśli udawało mi się zasnąć budziłam się po kwadransie i sprawdzałam, czy z Marysią wszystko jest w porządku.
Wielu młodym mamom pomaga spanie w pobliżu dziecka. – Można np. ustawić jego łóżeczko przy łóżku tak, by można było włożyć do niego rękę nie wstając – radzi położna.
Jednym mamom dobrze robi wyjście z domu, innym ... pozostanie w nim.
– Gdy mąż wracał z pracy, wciągałam na grzbiet byle co i wychodziłam na skwerek w pobliżu domu. Na kwadrans, pół godziny. Był listopad, lało, szczękałam zębami z zimna, ale za żadne skarby nie pozwoliłabym sobie odebrać tego spaceru. Musiałam pobyć trochę sama – opowiada Beata, mama Kuby.
Zupełnie inaczej było z Martą.
– Nie było takiej siły, która mogłaby mnie z niego wygonić z mieszkania. Nic by mi to nie dało: martwiłabym się o córeczkę. Najlepiej wypoczywałam, gdy mąż był w domu a mała spała – opowiada.
Umyj głowę, przebierz się w coś, co lubisz, przejrzyj gazetę. Nie żałuj na to czasu. Bez zapewnienia sobie minimum komfortu trudno zająć się czymś innym poza własną frustracją.
Denerwujesz się, że płacz maleństwa przeszkadza sąsiadom? Staraj się uspokoić dziecko, by było mu dobrze, a nie ze względu na innych. – Dzieci płaczą, a sąsiedzi to słyszą. Tak to już jest i nie da się tego przeskoczyć. Powiedz sobie: „Trudno. Pan spod ósemki także dawał kiedyś w kość innym” – radzi Beata.
– Jeszcze w szpitalu odwiedziła mnie zakatarzona przyjaciółka. W efekcie moje dziecko spędziło tam dwa tygodnie, żeby wyleczyć zapalenie ucha. Potem w moim domu drzwi się nie zamykały. Z jednej strony cieszyło mnie to zainteresowanie, z drugiej byłam zmęczona, bałam się o dziecko (zwłaszcza, że nie wszyscy wpadali na pomysł by umyć ręce) i krępowało mnie karmienie w obecności wujków – wspomina Beata.
Umów się z bliskimi, by przychodzili po kolei, tylko wówczas, gdy są całkowicie zdrowi i wtedy, gdy ty także pragniesz tej wizyty. Zawsze możesz powiedzieć "Kochani, zapraszam za 3 tygodnie".
Polecamy: Moje dziecko mogło umrzeć przez całusa! – ostrzega mama małej Brooke
Trwające kilka dni obniżenie nastroju (baby blues) jest zupełnie normalne i przytrafia się wielu mamom. Powód? Jest ich wiele: szalejące hormony, zmęczenie, niewyspanie... Już wkrótce wszystko się ułoży, a ty nie będziesz mogła oderwać oczu od swojego maluszka. Póki co postaraj się odpocząć, wygadać, a nawet wypłakać w czyjeś ramię.
Jeśli jednak czujesz, że sytuacja cię przerasta, dręczą cię okropne myśli twoje przygnębienie i rozdrażnienie nie mija, a staje się coraz większe, nie wahaj się prosić o pomoc fachowca. W grę może wchodzić depresja poporodowa.
Polecamy także: O tym trzeba mówić - gwiazdy o depresji poporodowej
– Gdy kiedyś o czwartej nad ranem nasz synek zaczął czkać tak głośno, że obudził psa, dostaliśmy z mężem ataku śmiechu – opowiada Beata. I dobrze, lepiej się śmiać, niż denerwować!
Beata Turska
Konsultacja: Anna Kieżyńska, położna, I Klinika Ginekologii i Położnictwa we Wrocławiu.
Przeczytaj także: 10 rzeczy, które pomagają noworodkowi przystosować się do życia po drugiej stronie brzucha
Doświadczenia wyniesione z dzieciństwa mają ogromny wpływ na to, jaką jesteś mamą i czy w ogóle potrafisz cieszyć się z macierzyństwa. Warto je przywołać i choć na chwilę znów poczuć się dzieckiem. Skoro zostałaś matką albo wkrótce nią będziesz, czas pożegnać się z własnym dzieciństwem – to naturalna kolej rzeczy. Ale jednak narodziny dziecka to czas, kiedy możesz sama poczuć się jak dziecko. W tym właśnie okresie wiele kobiet przeżywa swoisty powrót do przeszłości – ożywają wspomnienia dotyczące relacji z własnymi rodzicami i związane z tym dawne pragnienia. To bardzo ważne doświadczenia, dlatego przyjrzyj im się uważnie. Zgodnie z tym, co twierdzi Bertrand Cramer, wybitny psychoanalityk i psychiatra dziecięcy, początki Twojego życia mają ogromny wpływ na to, co wydarzy się między Tobą a Twoją pociechą w ciągu najbliższych kilku, a nawet kilkunastu lat! Warto więc zrozumieć własne dzieciństwo - pozwala to uniknąć poważnych błędów i powtórzenia negatywnych doświadczeń ze swojej przeszłości. Wspomnienia uczą... Agnieszka była zdziwiona, że gdy zaszła w ciążę, zaczęła śnić, że sama jest dzieckiem. Potem, gdy jej maleństwo było już na świecie, często przypominały jej się wydarzenia do tej pory ukryte gdzieś głęboko w zakamarkach pamięci. „Nagle przed oczami stawała mi scena, kiedy wtulam się w mamy spódnicę, gdy przychodzą goście – wspomina. – Czułam wyraźnie zapach i miękkość materiału. Albo ni z tego ni z owego przypominało mi się wrażenie, kiedy leżę w łóżeczku owinięta w ciasny kocyk i bardzo razi mnie światło”. Takie fragmentaryczne wspomnienia nie są pozbawione znaczenia. Przygotowują kobietę do macierzyństwa – pomagają zrozumieć, co czuje dziecko i wyczulają na jego potrzeby. Być może nieraz dziwisz się, dlaczego Twój partner nie dostrzega, iż muzyka gra zbyt głośno,...
My, mamy , boimy się mnóstwa rzeczy: pierwszej kąpieli, drgawek gorączkowych, tego, że daleko nam do ideału... Zastanawiamy się, czy nasze dzieci nie mają przypadkiem grypy, ADHD, czy czy w przyszłości będą się dobrze uczyć. Czasem mamy powody do niepokoju, a czasem obawiamy się na wszelki wypadek. Co jeszcze spędza nam sen z powiek? Jak sobie z tym radzimy? Kiedy warto iść do psychologa? Polecamy także: Burza, cienie, odpływ w wannie. Czego jeszcze boją się dzieci? Długa lista straszydeł Gdy mój syn był mały, wpadałam w panikę przy byle kichnięciu. Nie ja jedna. - Gdy Maciek miał dwa tygodnie zrobił wielką, zieloną kupę . Pobiegłam pieluchą do przychodni. Pani doktor pokiwała głową, powiedziała „Oj, niedobrze” a ja byłam przekonana, że dziecko ma uczulenie na moje mleko. Odetchnęłam, gdy dotarło do mnie, że kupa zawdzięcza swój kolor temu co zjadałam na obiad (ogórek popity kefirem) – śmieje się Kinga. Takie lęki (zupełnie normalne!) na szczęście mijają szybko, za to…natychmiast pojawiają się nowe. Choćbyśmy stawali na rzęsach nie unikniemy rzeczy, które budzą przerażenie. Każde dziecko prędzej czy później spada z huśtawki albo dostaje 40 stopniowej gorączki. Każde w końcu rusza w wielki świat bez nas u boku. - Najbardziej się bałam, gdy Kacper poszedł do przedszkola, bo pierwszy raz w życiu nie mogłam sprawdzić, co się z nim dzieje – opowiada Magda. Nasze mamy też się bały Lęk o dzieci nie jest wymysłem naszych czasów. Nasze mamy, babcie i prababcie także się bały, choć często musiały dzielić uwagę pomiędzy kilkoro pociech, więc nie było czasu na zajmowanie drobiazgami. - Urodziłam się jako 1,5 kilogramowy wcześniak i zawsze byłam mniejsza od rówieśników. Moja mama panicznie się bała, że nie urosnę. Mierzyła mnie 2 razy dziennie. Co...
Niewyspana, choć do południa chodzisz w piżamie? Zmęczona, mimo że SIEDZISZ z dzieckiem w domu? Zestresowana, smutna, niepewna? Wyluzuj, odpuść, proś o pomoc. I zapomnij o ideałach – one nie istnieją! Obiecywałam sobie, że będę mamą idealną: cierpliwą, zadbaną, fajną, taką, co to nigdy nie krzyczy, z przyjemnością biega z dzieckiem po drabinkach i zna odpowiedź na każde pytanie. I co? I guzik! Wcale taka nie jestem i mam z tego powodu potworne wyrzuty sumienia – mówi Kasia. Wy też to znacie? Bo ja tak... Zastanawiam się, co najczęściej podkopuje naszą wiarę w siebie i utrudnia nam cieszenie się macierzyństwem? I co można z tym zrobić? Zapytaliśmy o to młode mamy oraz Beatę Płażewską, psycholożkę. 1. Dążenie do bycia idealną mamą Wszystkie mamy jakąś wizję matki doskonałej. Budujemy ją z naszych wspomnień, pragnień i fragmentów tego, co widzimy w piaskownicy (wyspana sąsiadka, świetnie radząca sobie z dwójką dzieci), w gazetach czy w telewizji (świeżo upieczone znane mamy, które dwa miesiące po porodzie wyglądają jak modelki i bez problemu łączą opiekę nad maleństwem z graniem w filmach). Co robić? Będzie ci łatwiej, jeśli zrozumiesz, że matki doskonałe... nie istnieją. Dziecku wystarcza mama „wystarczająco dobra” – taka, która dostrzega jego potrzeby, stara się je zaspokajać, ale nie zapomina o sobie i jest po prostu człowiekiem (a więc czasem popełnia błędy). – Róbmy wszystko najlepiej, jak potrafimy i jak się da w konkretnej sytuacji. I uważajmy z porównaniami – radzi Beata Płażewska. – Kiedyś ludzie porównywali się do sąsiadów, rodziny. Dziś porównujemy się także do tych, których nie znamy i którzy żyją w zupełnie innych warunkach niż my. Warto pamiętać, że widzimy tylko fragmencik ich życia. Zobacz też: Jak matki rujnują swoje życie seksualne >> 2....
