Niania przez kilka godzin dziennie „zastępuje” maluchowi mamę i tatę. Od niej w ogromnym stopniu zależy, jak dziecko się rozwija, dlatego równie ważne jest, czy opiekunka przestrzega zasad, które jej wyznaczyłaś. Co z tego, że twoje dziecko będzie ją uwielbiać, jeśli okaże się, że zdobywa jego miłość zakazaną przez ciebie czekoladą…?
Ufaj, ale kontroluj – ta zasada zdecydowanie odnosi się do twojej współpracy z nianią. Jeżeli to możliwe, staraj się od czasu do czasu sprawdzić, jak wypełnia obowiązki. Wyrwij się z pracy na godzinkę i nieoczekiwanie przyjedź do domu w środku dnia. Dzięki temu szybko się zorientujesz, jak niania radzi sobie z obowiązkami i jak zachowuje się, gdy jest z dzieckiem sama. I nie miej wyrzutów sumienia z powodu tych „nalotów” – czasem warto wykazać się nadmierną ostrożnością, niż dopuścić do tego, by maluszkowi działa się krzywda.
Uważnie obserwuj dziecko. Sprawdzaj, czy nie ma zaczerwienionej pupy (gdy niania zbyt rzadko zmienia mu pieluchy), czy jest najedzone (może opiekunka przekarmia je słodyczami), czy potrafi bawić się zabawkami dla dzieci w jego wieku. Ze starszakiem możesz już porozmawiać. Ale i wtedy staraj się czytać między wierszami. Jeśli twoje dziecko zna na przykład na pamięć imiona wszystkich bohaterów telenoweli, wiadomo, jak spędza czas z nianią...
Jak podaje TVN 24, w piątek, w Legnicy na Dolnym Śląsku, opiekunka zostawiła 6-letnią dziewczynkę w autobusie. Kierowca nie zauważył dziewczynki i zamknął autobus. Opiekunka zapomniała o dziecku Opiekunka wracała z basenu z kilkorgiem podopiecznych. Przy wysiadaniu zapomniała o jednej z dziewczynek, która prawdopodobnie zasnęła. Kierowca nie zauważył śpiącej dziewczynki i po dojechaniu na pętlę zamknął autobus. W poszukiwania dziewczynki zaangażowali się rodzice i policja. Po kilku godzinach udało im się dotrzeć do kierowcy autobusu i uwolnić 6-latkę z pojazdu. Dziewczynce nic się nie stało, jednak sprawę bada policja. Funkcjonariusze muszą sprawdzić, czy opiekunka nie naraziła życia lub zdrowia dziewczynki. Jak wybrać dobrą opiekunkę? Rodzice, którzy zostawiają dzieci pod opieką niani, chcą mieć pewność, że ich dzieci są bezpieczne i otoczone troskliwą opieką. Pisaliśmy, że czasem warto zainstalować w domu kamerę i zobaczyć, do czego zdolne są opiekunki . Na szczęście ta historia nie jest tak dramatyczna, bo dziewczynka została odnaleziona i nic jej się nie stało, jednak takie sytuacje zmuszają do zadania pytania, jak wybrać dobrą nianię dla dziecka? Przy wyborze opiekunki kieruj się uczuciami dziecka. Jeśli po dniu próbnym maluch jest markotny lub mówi wprost, że nie lubi nowej niani, zastanów się, czy nie lepiej szukać dalej. Opiekunka powinna interesować się dzieckiem, nie pieniędzmi czy zasadami panującymi w domu. Jeśli podczas rozmowy najpierw padają pytania o wysokość wynagrodzenia i zakres obowiązków, dopiero później o dziecko, być może ta niania nie jest najlepszą kandydatką. Dobra niania powinna interesować się dzieckiem, nie sobą. Warto szukać opiekunki wśród rodziny lub znajomych. Nie zawsze, jednak zatrudnienie z polecenia zaufanej koleżanki czy kuzyna może być lepszym wyborem niż zatrudnienie opiekunki z...
Jest jak członek rodziny, przyszywana ciocia lub babcia. Troskliwa, czuła, pomocna, doradzi w każdej trudnej sprawie. Taką nianię znaleźć niełatwo. Przekonały się o tym nasze bohaterki. Jeszcze w szpitalu, zaraz po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani . Niby miała jeszcze całe pięć miesięcy do powrotu do pracy, ale wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce , którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna... po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i... Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego,...
Która z nas nie słyszała historii o nianiach, które podają dzieciom środki uspokajające, aby szybciej zasnęły, albo o tych, które biją pozostawione pod ich opieką maluchy ? Nie wiem, czy te opowieści są prawdziwe, ale mogę powiedzieć jedno: nie ułatwiają one powrotu do pracy. Być może pod ich wpływem, w każdej kandydatce na nianię dla mojej córki dopatrywałam się wad nie do zaakceptowania: a to upodobanie do papierosów, a to skłonność do ostrego karcenia półrocznego bobasa, a to niechęć do mycia rąk... Tę właściwą nianię znalazłam po pół roku. Nie było łatwo, ale warto pokaprysić, aby potem móc wychodzić do pracy ze spokojnym sercem. O tym, czym kierować się podczas wyboru niani, opowiadają doświadczone mamy: „Niania dla dziecka? Najlepiej ktoś z rodziny!” Na początku byłam pewna, że szybko znajdę opiekunkę dla Majki. Ale po każdej rozmowie z kolejną kandydatką rosła moja desperacja. Wiedziałam, kogo szukam. Energicznej dziewczyny, najlepiej studentki, która miała rodzeństwo. I nie chodziło mi o to, aby umiała przewijać – tego łatwo się nauczyć, ale raczej o to, żeby wiedziała, w co się pakuje. Zamieściłam ogłoszenie na www.niania.pl i rozdzwonił się mój telefon. Najpierw odrzuciłam pielęgniarki: takie, które przez lata pracowały na dziecięcych oddziałach (one często poszukują pracy niani). Wydaje mi się, że te panie przez lata spędzone w szpitalach mogły, chcąc nie chcąc, przyzwyczaić się do płaczu dzieci . Umiem to zrozumieć, ale wolałam, żeby moim jedynym i wyjątkowym maleństwem opiekował się ktoś, dla kogo płacz dziecka nie jest normą. Umówiłam się z kilkoma kandydatkami, ale żadna z nich nie była tą właściwą. Jedna opowiedziała mi z dumą, że kiedyś tak utemperowała „rozwydrzonego” dwulatka, że potem chodził jak w zegarku. Od razu odrzuciłam jej kandydaturę....
