Od początku funkcjonowania okien życia, znaleziono w nich niemal setkę dzieci – ostatnie 10 maja tego roku we Włocławku. Była to trzymiesięczna dziewczynka. Większość to maleństwa, kilkudniowe noworodki, jak porzucony 8 maja w Warszawie chłopiec, lub kilkumiesięczne niemowlęta. Jednak nie zawsze. 26 stycznia tego roku w jednym z okien znalazło się prawie dwuletnie dziecko. Jego rodziców nikt nie szukał, choć za porzucenie małoletniego do 15. roku życia grozi kara więzienia do 5 lat.
Nie był to jedyny przypadek, gdy w oknie życia znalazł się nie noworodek, a dziecko ponad roczne. W 2016 roku we Wrocławiu do okna sióstr boromeuszek trafiła półtoraroczna dziewczynka. W 2017 roku w Olsztynie w ten sposób porzucono rodzeństwo – półtorarocznego chłopca i dwumiesięczną dziewczynkę.
Okno życia jest miejscem, gdzie rodzic może w bezpieczny sposób i bez konsekwencji prawnych zostawić niechciane dziecko, jeśli sytuacja życiowa uniemożliwia mu jego wychowywanie. Policja nie szuka i nie ściga rodziców dzieci, które do okien życia trafiły zdrowe i zadbane. Pozostawienie małoletniego w takim miejscu nie jest porzuceniem w świetle prawa (art. 210 KK).
Choć założenie było takie, aby okna życia służyły do bezpiecznego pozostawienia noworodków, nigdzie nie jest zapisane, że tylko im mają służyć. Chodziło o to, by zdesperowane kobiety mogły bez konsekwencji oddać dziecko, zamiast pozbywać się go z narażeniem jego zdrowia i życia.
Każde okno życia to niewielkie pomieszczenie, umieszczone w ścianie budynku, z drzwiczkami otwierającymi się na zewnątrz. Jest w nim materac dla dziecka, jest ciepło. Mieści się w nim nie tylko noworodek, ale za każdym razem, gdy zakonnice znajdują w nim siedzące już dziecko, są zaskoczone.
Gdy tylko dziecko się w nim znajdzie, uruchamiany jest alarm, który sprawia, że po dziecko natychmiast idzie zakonnica. O sytuacji od razu informowana jest policja, która zawozi dziecko do szpitala, gdzie jest badane. Jeżeli jest zdrowe, trafia do pogotowia opiekuńczego, a następnie do ośrodka adopcyjnego. Gdy zostanie wyrobiony akt urodzenia, a matka nie zgłosi się po dziecko, sąd wydaje zgodę na adopcję. Gdy dziecko osiągnie 16 lat, nie będzie miało możliwości poznać personaliów matki, co powodowało protesty ONZ. Tym różni się pozostawienie dziecka w oknie życia od pozostawienia noworodka w szpitalu (każda matka ma do tego prawo) – tak porzucone dziecko może po 16. urodzinach poznać dane matki.
Źródło: tvn24.pl, polsatnews.pl
O problemach z opieką nad dzieckiem:
Okno życia w Świdnicy funkcjonuje od maja 2010 roku. Znajduje się przy ulicy Piekarskiej, jest pod opieką Caritasu Diecezji Świdnickiej. Przez dziewięć lat stało puste, jednak jak się ostatnio okazało, umiejscowienie go w tym właśnie miejscu miało sens. 27 września charakterystyczny dzwonek oznajmił, że w Oknie znajduje się dziecko. Był to kilkudniowy chłopczyk. Pierwszy noworodek w Oknie życia w Świdnicy Inicjatorem powstania Okna życia w tym mieście był Ignacy Dec, pierwszy biskup nowopowstałej diecezji świdnickiej. Duchowny oficjalnie otworzył je i poświęcił na początku maju 2010 roku. Powiedział wówczas: „Nawet jeśli dzięki tej inicjatywie uda się uratować choć jedno dziecko, to i tak warto” . 27 września, po ponad dziewięciu latach istnienia trafiło do niego pierwsze dziecko. Była godzina 19.41, gdy zakonnice z Przedszkola Publicznego Zgromadzenia Sióstr Prezentek, przy którym znajduje się Okno, usłyszały dzwoneczek sygnalizujący, że nie jest ono puste. Natychmiast udały się na miejsce i zobaczyły, że leży w nim maleńki chłopiec. Miał zaledwie kilka dni. O sprawie poinformowała jedna z sióstr, Bernadetta Żygadło, w rozmowie z „Gościem Świdnickim”. Chłopiec został przewieziony do szpitala Siostry zakonne postąpiły zgodnie z procedurami i wezwały na miejsce pogotowie. Wcześniej jednak nadały chłopcu imię, nazwały go Józef Ignacy. Chłopiec został przewieziony do szpitala w celu wykonania niezbędnych badań. Jego stan zdrowia oceniono jako dobry. W najbliższej przyszłości trafi do ośrodka adopcyjnego , gdzie będzie oczekiwał na znalezienie nowej rodziny i kochającego domu. Trudna decyzja o zostawieniu dziecka Biskup Ignacy Dec otwierając świdnickie Okno życia, przyznał: „Mamy jako kościół obowiązek podejmować konkretne działania ratujące życie zarówno kobiety, jak i dziecka. Jestem przekonany, że decyzja o...
„Znaleziono ciało noworodka…” – co chwila słyszymy tego rodzaju doniesienia w prasie lub telewizji. Sprawa taka, jak ta dotycząca noworodka ze Szczecina pokazuje, że kobiety w ogóle nie mają świadomości tego, że można oddać dziecko w legalny sposób. Sądzą, że jeżeli oddadzą dziecko, zostaną osądzone przez społeczeństwo. W obawie przed konsekwencjami jedne kobiety wpadają w pułapkę własnych decyzji i porzucają maleństwa narażając je na śmierć. Inne wiedzą, że są możliwości, dzięki którym można uniknąć najgorszego. Dlaczego kobiety decydują się na oddanie dziecka do okna życia. Czy naprawdę nie mają innego wyjścia? Lepsze okno życia niż śmietnik Wiele kobiet uważa, że oddanie swojego dziecka to straszny czyn, wręcz nawet przestępstwo. Często te, które urodziły, a nie czują się matkami, decydują się porzucić nowo narodzonego maluszka gdziekolwiek, byleby mieć kłopot z głowy. Niechciane noworodki albo kończą na śmietniku, albo zostają porzucone na ulicy – zdarza się nawet, że trafiają do rzeki. Matki pozbywają się ich w wyjątkowo okrutny sposób, traktując je jak zbędny przedmiot. Dlatego w trosce o dobro nowo narodzonych dzieci powstały „okna życia”, niosące pomoc nowo narodzonym dzieciom. Są to specjalnie przygotowane miejsca, zapewniające anonimowość i umożliwiające matkom bezpieczne pozostawienie dziecka. Pierwsze polskie okno życia otwarto 19 marca 2006 roku u sióstr nazaretanek w Krakowie. Teraz jest ich znacznie więcej, a liczba uratowanych dzieci wzrasta z roku na rok. Jak działa „okno życia” Procedura pozostawienia malucha w „oknie życia” jest niezwykle prosta. Po otwarciu okna uruchamia się automatycznie dyskretny alarm, po czym dziecko przewożone jest do szpitala, gdzie przechodzi niezbędne badania. Jeśli jest zdrowe, trafia do pogotowia rodzinnego. Następnie...
Depresja poporodowa może pojawić się już kilkanaście dni po urodzeniu dziecka. Jeśli szybko uda się rozpoznać towarzyszące jej objawy, leczenie szybciej przyniesie efekty i zaoszczędzi cierpienia całej rodzinie. Nieleczona depresja poporodowa może być groźna i dla mamy, i dla dziecka. Spis treści: Depresja poporodowa – co to? Jak długo trwa depresja poporodowa? Depresja poporodowa po cesarce Przyczyny depresji poporodowej Depresja poporodowa – jak rozpoznać? Depresja poporodowa – czynniki ryzyka Depresja poporodowa: leczenie Jak radzić sobie z depresją poporodową? Depresja poporodowa – co to? Depresja poporodowa to stan chorobowy pojawiający się u kobiet, które niedawno zostały matkami. Dotyczy zarówno sfery psychicznej, jak i fizycznej. Doświadcza go od 13 do 30 proc. kobiet. Zazwyczaj zaczyna się między pierwszym a szóstym miesiącem od urodzenia dziecka. Ale jej objawy mogą też wystąpić dopiero po około roku od porodu. Tak późne pojawienie się depresji sprawia, że trudniej ją rozpoznać (zwykle nie łączymy nagłego pogorszenia samopoczucia z odległymi zdarzeniami z przeszłości). Warto jednak pamiętać, że urodzenie dziecka jest rewolucją w życiu każdej kobiety i może mieć także takie, długofalowe skutki. Ważne jest, by odróżnić depresję poporodową od baby bluesa , czyli smutku poporodowego. Ten drugi stan dotyka nawet 85 proc. kobiet i mija samoistnie. W przypadku depresji potrzebna jest profesjonalna pomoc. Jak długo trwa depresja poporodowa? Depresja poporodowa może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy, a nawet lat. Wiele zależy od profesjonalnej pomocy i opieki, jaką zostanie otoczona kobieta. Nieco inaczej jest w przypadku depresji po poronieniu. W jej przypadku objawy depresyjne zwykle mijają po ok. 4 tygodniach, ale mogą...
