Lekcja mówienia „nie”

Każdy maluch potrzebuje reguł i zakazów, bo dzięki nim czuje się bezpieczniej i lepiej radzi sobie w dorosłym życiu. Jeśli więc kochasz swoje dziecko, nie pozwalaj mu na wszystko. Pragniesz, by Twoje dziecko było zawsze szczęśliwe. Obsypujesz je prezentami, organizujesz zabawy i we wszystkim mu ulegasz. Nie chce pójść spać o godzinie 21? Bawisz się z nim aż do północy. Odmawia sprzątnięcia swojego pokoju? Sama zbierasz zabawki i książeczki. Domaga się nowego rowerku? Następnego dnia pojazd stoi przy jego łóżeczku. Mówiąc krótko – wychowujesz dziecko bezstresowo, bo wierzysz, że dzięki temu będzie zawsze radosne i zadowolone. Niestety, w ten sposób wyrządzasz krzywdę nie tylko sobie, ale także maluchowi. Pępek świata „Wynalazcą” bezstresowego wychowania był amerykański pediatra dr Benjamin Spock. W swoich poradnikach zachęcał rodziców, by zawsze zaspokajali potrzeby swoich dzieci. Co to oznacza w praktyce? Zwolennicy bezstresowego wychowania nie stawiają swoim maluchom żadnych granic ani wymagań. Nie ograniczają ich i nie dyscyplinują. Traktują dziecko raczej jak partnera i kumpla niż syna lub córkę. Malec decyduje o tym, co chce robić czy dostać, a rodzice podporządkowują mu się. Wszystko po to, żeby dziecko było w pełni szczęśliwe. – Takie wychowanie nie sprawdza się. Grozi tym, że z malucha wyrośnie „pępek świata”, który nie będzie potrafił dać sobie rady w życiu – przestrzega Krystyna Zielińska, psycholog. – Jeśli mało wymagasz od dziecka, to ono samo stawia sobie później nisko poprzeczkę. Na dodatek przyzwyczaja się, że wszystko dostaje, natomiast nie musi nic z siebie dawać. I oczekuje tego samego od innych w przedszkolu czy szkole. Ma im za złe, że nie skaczą wokół niego tak jak jego bliscy. Zdarza się, że na bezstresowe wychowanie decydują się (często nieświadomie) rodzice, którzy niepewnie...

  Maluch gwałtownie protestuje przeciw wkładaniu go do wózka, a gdy już w nim siedzi, próbuje wypiąć się z pasów bezpieczeństwa, stawać na siedzeniu lub wisi bezwładnie tak, że nóżkami blokuje kółka. Te zachowania to naturalna próba manifestowania niezależności. Podobnie jak bunt przeciw ubieraniu, spaniu, jedzeniu. Niechęć do wózka to tylko część etapu rozwojowego, który zaczyna się po pierwszych urodzinach, a jego finałem jest głośny i męczący dla obu stron bunt dwulatka. Kilkunastomiesięczne dziecko odkrywa, że jest odrębną osobą niż mama i chętnie to manifestuje. Najczęściej buntem. Prawdopodobnie zauważyłaś, że ulubionym słowem twojego malucha jest ostatnio „nie”. W ten sposób daje ci do zrozumienia, że chce być niezależny i... sprawdza, na ile mu pozwolisz. Twoim zadaniem jest takie ustawienie granic, by nie przeszkodzić w poznawaniu świata, ale też dać dziecku poczucie bezpieczeństwa. Pamiętaj o tym, aby spacer nie zamienił się w „próbę sił”. Z dwulatkiem nie wygrasz – jednak nie chodzi o to, żeby udowodnić kto rządzi, ale by spacer nadal był przyjemny, tak jak kilka miesięcy wcześniej. Jeżeli wybierasz się tylko do parku czy na plac zabaw, pozwól dziecku biegać. Nawet jeśli piętnastominutowa wyprawa potrwa dwie godziny z przystankami przy każdym kamieniu i w efekcie nie zdążycie dojść do celu – nie będzie to czas zmarnowany, bo poznawać świat można wszędzie. Gdy macie konkretny cel podróży i musicie dotrzeć tam w ustalonym czasie (np. wizyta u lekarza, odbiór starszego rodzeństwa ze szkoły), musisz być konsekwentna. Logiczne tłumaczenie (pani doktor pójdzie do domu, Janek będzie czekał) raczej nie wywoła pożądanego efektu. Spróbuj zająć malca czymś innym. Nawet, gdy przez całą drogę buntuje się i krzyczy nie wyjmuj go z wózka. Jeśli zrobisz to raz, przy następnej okazji maluch też będzie się...

Maluch w wieku przedszkolnym błyskawicznie uczy się nowych słów, nie dzieląc ich na ładne i brzydkie. Zapamiętuje to, co usłyszy w autobusie lub sklepie. Zajęty rysowaniem albo zabawą wsłuchuje się w dialogi filmowe lub w audycję w radiu. Duży wpływ na jego słownictwo mają też rówieśnicy. Pięciolatek odczuwa silną więź z grupą i chce ją naśladować. Brzydkie słowa zazwyczaj bardzo śmieszą przedszkolaki i dlatego mogą być wypowiadane dla zabawy. Znaczenie nadaje im dopiero reakcja dorosłych. Maluch szybko się orientuje, że w ten sposób natychmiast zwraca na siebie uwagę. Jeśli rodzic rozzłości się, dziecko odkrywa nową metodę skuteczną na wytrącenie mamy lub taty z równowagi. A to daje mu poczucie władzy. Jak więc reagować? Spokojem. Jeśli dziecko przekona się, że brzydkie słowa nie wywołują u Ciebie żadnych emocji, jest szansa, że o nich bardzo szybko zapomni. Dla pięciolatków przekleństwa często są rodzajem agresji słownej, w ten sposób dzieci próbują wyrazić swój gniew, wyładować złość. Niektóre maluchy przeklinają, kiedy jest im smutno lub czują się zdenerwowane. Warto porozmawiać wtedy z dzieckiem, wypytać je o kłopoty w przedszkolu. Warto też znaleźć inne słowa, które opiszą to, co maluch przeżywa, a które pozwolą mu rozładować drzemiące w nim napięcie. Choćbyś bardzo się starała, nie ma sposobu, aby uchronić dzieci przed kontaktem z brzydkimi słowami. Z pewnością prędzej czy później malec gdzieś się z nimi zetknie. Dlatego warto go na takie spotkanie przygotować, wyjaśniając, dlaczego nie powinien tak mówić. Wprowadzanie zakazu używania brzydkich słów nie ma sensu, bo wszystko, co zakazane, jest jeszcze bardziej pociągające i atrakcyjne, szczególnie dla najmłodszych. [CMS_PAGE_BREAK] Jest mi przykro Jak najprościej wytłumaczyć przedszkolakowi, dlaczego nie powinien używać brzydkich słów? Dobrze, by...