Powrót do pracy

Być może zostanę przez niektórych uznana za dziwaczkę, ale zdecydowanie różnię się od innych, znanych mi kobiet. Zastanawiam się, czy w ogóle mam coś takiego, jak instynkt macierzyński ? Chyba jednak nie. Może dlatego, że jestem jedynaczką i zawsze miałam słaby kontakt z rówieśnikami. Nie chodziłam też do przedszkola, ponieważ moi rodzice uznali, że lepiej mi będzie w domu z babcią.   Chciałam być jak moja mama... zadbana, spełniona zawodowo W szkole nie miałam żadnej koleżanki, bo dziewczynki znały się jeszcze z przedszkola, a ja byłam obca. Nigdy nie miałam też przyjaciółki od serca czy chłopaka. Dopiero na studiach poznałam Michała, z którym połączyło mnie coś więcej. Czy to była miłość, nie wiem... W każdym razie Michał wyznawał mi swoje uczucie, a ja też mówiłam, że go kocham. Gdy jednak wszystko się rozpadło, nie tylko nie rozpaczałam, ale nawet specjalnie nie przeżywałam tego rozstania. W każdym razie Michał uczynił mnie kobietą, za co mu jestem wdzięczna, ponieważ chciałam mieć to już za sobą. Nie zamierzałam zbyt szybko zakładać rodziny , a już na pewno mieć dzieci. W formach antykoncepcji byłam doskonale zorientowana, trochę czytałam, trochę podpytałam mamę. Pieniądze nie stanowiły dla mnie problemu, więc ewentualny temat niechcianej ciąży też dla mnie nie istniał. Zdecydowanie nie widziałam siebie w roli matki i żony . Stawiałam na karierę zawodową albo naukową. Chciałam trochę skorzystać z życia, a nie od razu przeistoczyć się w kurę domową. Wzór stanowiła dla mnie mama. W młodości zawsze była kobietą zadbaną, nigdy nie wyszła z domu bez makijażu i odpowiedniej fryzury. Podziwiałam ją za to, a wiele osób zazdrościło mi takiej ładnej mamy. Chciałam pójść w jej ślady.  Czytaj także: Prawdziwe historie: Czasem warto zaufać.   Najpierw luźne związki a potem mąż i dzieci...

    Opisz pierwsze dni ze smoczkiem twojego dziecka. Podziel się swoimi doświadczeniami i wygraj cenne nagrody » Jeśli podajesz noworodkowi mleko z butelki, on naprawdę nie musi wiedzieć, jak ma się zachowywać. Czy ma ssać wolno, czy szybko? I jak to robić, by łykać samo mleko, a nie powietrze. Jak każdej innej rzeczy, także tego musi się nauczyć. Twój maluszek do tej pory pił mleko z piersi, a teraz chcesz go przestawić na butelkę? Przygotuj się na to, że niekoniecznie musi mu się to spodobać. Bo przecież smoczek jest czymś zupełnie innym od ciepłej piersi. Ssie się go inaczej, mleko wypływa dużo szybciej, a maleństwo musi się nauczyć sprawnie je połykać. No i nie ma do czego się przytulić. Jaka butelka dla niemowlaka - opinie rodziców Smoczek i butla Nie wiadomo, który smoczek przypadnie maluszkowi do gustu, więc najlepiej na początek kup dwa, trzy różne na zmianę. Jakie? Kauczukowy (brązowy) jest bardziej miękki, dzieci zwykle szybko go akceptują. Ale jeśli podajesz niemowlęciu zarówno butelkę, jak i pierś, lepszy może się okazać silikonowy (przezroczysty). Jest twardszy, trochę mniej wygodny, ale dzięki temu może uda ci się dłużej łączyć te dwa sposoby karmienia. Zwróć uwagę na dziurki, przez które wypływa mleko. Dla najmłodszych niemowląt najlepsze są smoczki o wolnym przepływie. Gdy dziecko skończyło cztery miesiące, kup smoczek z większą dziurką, by nie denerwowało się, że mleko ssie się zbyt wolno. Butla może być zwykła plastikowa. Jeśli jednak malec często ma bóle brzuszka, wymień ją na antykolkową o specjalnym, lekko wygiętym kształcie. Dobra pozycja Jak ułożyć dziecko, gdy podajesz mu butelkę? Podobnie jakbyś karmiła je piersią. Pamiętaj tylko, że maluszkowi musi być wygodnie, inaczej całe karmienie skończy się płaczem. Nauka ssania smoka - druga...

          Jeszcze w szpitalu, tuż po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani. Wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce, którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna… po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i… Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w porządku. Przez kilka dni jednak sprawdzałam, jaki ma kontakt z Mikołajem – opowiada Beata. Teraz, gdy chłopczyk ma ponad dwa latka, spędzają ze sobą niemal...