Pamiętnik z dzieciństwa

Wyjazd za pracą do innego miasta, a nawet kraju to z jednej strony możliwość utrzymania rodziny, ale z drugiej – ogromna tęsknota i obawa przed utratą bliskości z żoną i dzieckiem. Jak mimo rozłąki tworzyć kochającą się i wspierającą rodzinę? Nasza świeża jeszcze obecność w Unii Europejskiej stwarza wielu młodym ludziom możliwość legalnej, dobrze płatnej pracy w krajach członkowskich. To bardzo kusząca perspektywa, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę lęk przed utratą pracy, a zwłaszcza trudności ze znalezieniem nowej posady w swoim miejscu zamieszkania. Być może i Wy, jak wiele młodych małżeństw, rozważacie taką możliwość. Zastanawiając się nad tym, weźcie pod uwagę, co możecie zrobić, by rozłąka nie była tak dotkliwa dla Was, a przede wszystkim dla Waszego dziecka. Zanim tata ruszy w drogę – Najważniejsze, żeby decyzja o rozłące była wspólna – przekonuje psycholog Mirosława Kownacka. – To pozwala uniknąć sytuacji, w której żona czuje się porzucona i ten negatywny komunikat przekazuje podświadomie dziecku. Warto też przekonać o słuszności tej decyzji swoich rodziców. Wsparcie i życzliwa pomoc dziadków będą nieocenione, gdy taty zabraknie na miejscu. – Dobrze jest też z góry określić czas, na jaki młodzi rodzice się rozstają, i ustalić bardzo ogólny, ale jednak plan, jak będzie w tym czasie wyglądało ich życie – dodaje psycholog. – Na przykład jeśli wiadomo, że kontrakt opiewa na pięć lat, to umówić się, że za rok żona z dzieckiem czy dziećmi przyjedzie na krótkie wakacje do kraju, w którym pracuje tata. A po dwóch i pół zrobić bilans zysków i strat. Może się bowiem okazać, że sytuacja zmieniła się na tyle, że możliwe jest wcześniejsze połączenie rodziny, co niekoniecznie oznacza powrót taty do domu. Określenie horyzontu czasowego z jednej strony pozwala myśleć o...

  Dlatego namówiłyśmy nasze znajome mamusie na naprawdę szczere zwierzenia. Tego ci nikt inny o macierzyństwie nie powie. Niełatwo opowiadać o tym, jak to jest mieć dziecko. Ale spróbujemy – „my”, czyli mamuśki dzieci w różnym wieku. Nie jesteśmy takie same, mamy za sobą różne doświadczenia, na wiele spraw patrzymy inaczej, dlatego nie będziemy mówić chórem. Ale wiele nas łączy. Choćby to, że nam też nikt nie powiedział wielu rzeczy. Porażające jest poczucie odpowiedzialności. I to, że będziesz czuła je już zawsze. Ta myśl czasem przytłacza. Mimo to nigdy nie zamieniłabym się na życie z bezdzietną koleżanką. Ewa Można chcieć uciec z domu, gdy niemowlę ma kolkę i krzyczy szóstą godzinę. Na szczęście 5 minut później w ogóle się już o tym nie pamięta. Beata To, że niania ma świetny kontakt z malcem, może zaboleć. Byłam potwornie zazdrosna o panią Basię i o to, co łączy ją z moim dzieckiem! Dorota Świat wywraca się do góry nogami, nic już nie jest takie samo. Od najlepszej książki czy filmu ważniejsze staje się to, ile maluch zjadł i czy zrobił ładną kupkę! Kasia Stajesz się bardzo wrażliwa na los dzieci. Po prostu nie jestem w stanie nawet słuchać wiadomości o tym, że jakiemuś maluszkowi dzieje się krzywda. Małgosia Niemowlę potrafi płakać naprawdę bardzo głośno. Odkąd jestem mamą, mam wrażenie, że pies sąsiada szczeka… szeptem. Beata Teraz jestem nieustraszona! Bałam się burzy, os, typów spod ciemnej gwiazdy. A teraz jestem w stanie zmierzyć się z każdym zagrożeniem, by chronić moje dziecko. Raz nawet walczyłam z szerszeniem! Ewa Wszystkie problemy są zupełnie bez znaczenia, gdy coś złego dzieje się z maluchem. Kasia Najważniejszą sprawą na świecie może stać się kwestia kapusty! Otóż okłady z jej liści pomagają na nawał pokarmu w pierwszym tygodniu po porodzie....

Kiedy Bartek miał kilka lat, chodziliśmy na spacery do Lasu Bielańskiego. I rozmawialiśmy. Zawsze na te same tematy. Był z tego cały rytuał. Wchodziliśmy do lasu, a wtedy on zaczynał: „To opowiedz mi teraz, jak to było, kiedy się urodziłem”. Nie pozostawało mi nic innego, jak po raz kolejny szczegółowo relacjonować mu to wydarzenie. On dopytywał: „A co w tym czasie robił tata? A dziadek Witek? A babcia? A druga? I co mówili?”. I tak opowiadałam mu o ogromnej radości wszystkich po kolei aż do absolutnego wyczerpania członków rodziny. Dobry start Te opowieści świetnie ilustrują zapotrzebowanie malucha na zahaczenie się w grupie, na to, by zbudować wokół siebie ludzką przestrzeń wypełnioną miłością. Jeśli uda nam się wychować dziecko w przeświadczeniu, że otaczają je ludzie, z którymi łączą je więzy krwi, dla których jest bardzo ważne i przez których jest kochane oraz których ono może kochać i którzy dla niego są ważni, wtedy wypuścimy w świat (nie zawsze przychylny) człowieka mocnego. Istotę pewną siebie, bo mającą na kogo liczyć. Dobrym narzędziem do budowania takiej pewności siebie może być drzewo genealogiczne zrobione z dzieckiem. Wspólnie oglądając zdjęcia, rysując, wprowadzamy malucha w historię rodziny. Możemy opowiadać mu o kolejach losu, zawodach, miejscach, w których urodzili się i żyli członkowie rodziny. Warto również przytaczać zabawne anegdoty z dzieciństwa lub młodości rodziców albo dziadków. Ważna wspólnota Poznając rodzinną historię, maluch może porównać ją z własnym życiem, zauważyć, że świat się zmienia. Jednocześnie będzie czuł, że do tego świata należy, że nie jest osobą „znikąd”, tylko częścią większej całości – rodziny. Przekazujemy mu w ten sposób wiedzę o tym, że człowiek nigdy nie jest do końca sam, nawet jeśli jego bliscy odchodzą. Zostaje bowiem pamięć,...