Bielactwo u dzieci najczęściej przybiera postać odbarwionych plam na skórze twarzy, dłoniach, kolanach, łokciach i narządach płciowych. Choroba nie boli, nie jest zaraźliwa, jednak może być ze względów estetycznych sporym obciążeniem psychicznym. Trudno także przewidzieć jej przebieg – białych plam może szybko przybywać, ale równie dobrze mogą się nie powiększać i nie powstaną kolejne.
Bielactwo u dzieci:
Bielactwo (z łac. vitiligo) to choroba wynikająca z braku melaniny, czyli pigmentu odpowiadającego za barwę m.in. skóry, włosów oraz tęczówki oka. Im jest jej więcej, tym jest ich ciemniejszy odcień. Melanina jest produkowana przez melanocyty – komórki barwnikowe skóry. Kiedy w organizmie zaczyna ich brakować, dochodzi do bielactwa.
Wyróżniamy bielactwo: nabyte (większość przypadków) i wrodzone (albinizm, występujący od urodzenia, bardzo rzadki). Początki bielactwa nabytego u dzieci objawiają się zazwyczaj po 10. roku życia albo i później. Częściej występuje ono u dziewczynek.
Choroba objawia się w postaci odbarwionych, bladych plam. Jest kilka form bielactwa:
Zmiany mogą pojawić się na różnych częściach ciała. Najbardziej prawdopodobne jest, że powstaną na twarzy, rękach, w pachwinach, w okolicy łokci i kolan, a także wokół skóry naokoło otworów – oczu, pępka, w okolicy narządów płciowych.
Choroba rozwija się stopniowo:
Zmiany nie powodują podrażnień, swędzenia lub łuszczenia naskórka. Oto zdjęcie rąk z bielactwem:
Niektóre dzieci chorujące na bielactwo mogą mieć też inne objawy – przedwczesne siwienie włosów czy utratę pigmentu w tęczówce. Mogą pojawić się choroby wzroku lub/i połączone z zaburzeniami słuchu.
Przyczyną choroby są zaburzenia prawidłowego wytwarzania (tzw. procesu melanogenezy) i rozłożenia barwnika skóry, czyli melaniny.
Melanina odgrywa bardzo ważną rolę, gdyż chroni głębsze warstwy skóry przed promieniowaniem ultrafioletowym. Pod wpływem słońca barwi skórę na odcienie brązu, zwiększając w ten sposób jej ochronę. U osób zdrowych melanina rozkłada się równomiernie, dzięki czemu skóra jest jednolicie zabarwiona. W bielactwie proces ten jest zaburzony lub w ogóle niemożliwy, przez co skóra w pewnych miejscach jest odbarwiona, a jej karnacja – nienaturalnie jasna.
W przypadku bielactwa nabytego powodem jego powstania jest obumieranie komórek wytwarzających melaninę. Przyczyną bielactwa wrodzonego jest niedobór lub brak melaniny.
Dokładna przyczyna bielactwa nie jest znana. Bierze się pod uwagę kilka okoliczności:
W przypadku podejrzenia, że pojawiające się na skórze dziecka odbarwienia są plamami bielaczymi, konieczne jest udanie się do lekarza pediatry lub dermatologa.
Aby potwierdzić diagnozę, lekarz wykonuje:
Jak dotąd specjaliści nie znaleźli lekarstwa na bielactwo. Efekty choroby są nieodwracalne i ciężko je usunąć. Leczenie jest trudne i długotrwałe.
Skuteczność terapii uzależniona jest od indywidualnych cech skóry i przebiegu choroby. Chodzi przede wszystkim o zatrzymanie postępu choroby i repigmentację powstałych zmian. U dziecka dotkniętego bielactwem stosuje się:
Dzięki temu choroba może się wolniej rozwijać. To bardzo istotne, gdyż zmiany skórne u dzieci są często powodem problemów z ich samoakceptacją, lęków i depresji.
Przy niedostatecznej ochronie skóry lub braku odpowiednich okularów przeciwsłonecznych, choroba może doprowadzić do pojawienia się:
Bielactwo wrodzone, zwane albinizmem, jest chorobą genetyczną i oznacza wrodzoną niezdolność organizmu do wytwarzania pigmentu w skórze, włosach i tęczówce oka. W efekcie maluch, który przychodzi na świat, ma bardzo jasną skórę, białe włosy, rzęsy i brwi.
Albinizm występuje bardzo rzadko i zdarza się zaledwie raz na 10 tys. tysięcy narodzin. Wyjątkiem jest Tanzania, gdzie rodzi się 1 albinos na 200 dzieci. Choroba zazwyczaj ujawnia się zaraz po urodzeniu i już patrząc na niemowlę, można stwierdzić, czy jest ono albinosem.
Dzieci dotknięte albinizmem wrodzonym mają charakterystyczny wygląd:
Niemowlę z albinizmem:
Albinizmu nie można wyleczyć. Niedobór melaniny powoduje, że skóra nie jest odporna na działanie promieni słonecznych i jest bardziej narażona na nowotwory.
Koniecznością jest noszenie odzieży ochronnej i unikanie nasłonecznienia skóry oraz stosowanie preparatów przeciwsłonecznych z wysokim filtrem UV. Bardzo często albinizm wymaga leczenia okulistycznego i częstych kontroli skóry u dermatologa.
Źródło: J. Maciejewska, Bielactwo, "Medycyna Praktyczna", 2017
Zobacz także:
Wysypka u dziecka może mieć różną postać: od drobnych plamek po duże, swędzące zmiany rumieniowe. Najczęściej u dzieci pojawia się wysypka plamista i grudkowata, a rodzice obserwują zmiany na nogach, plecach, brzuchu i na twarzy, a czasem nawet na całym ciele. Warto znać rodzaje wysypki, które występują u dzieci, by łatwiej je rozpoznać i znaleźć przyczynę. Wysypkę u dziecka powodują zwykle wirusy, bakterie lub pasożyty, zdarza się też wysypka alergiczna . Wysypka u dziecka: Rodzaje wysypki u dziecka: tabela porównawcza Wysypka alergiczna Wysypka plamista Wysypka grudkowa Wysypka plamisto-pęcherzykowo-grudkowa Wysypka bakteryjna Pokrzywka u dziecka Wysypka covidowa Wysypka u dziecka: najczęstsze pytania rodziców i odpowiedzi dermatologa Rodzaje wysypki u dziecka Wygląd wysypki u dziecka zależy od jej przyczyny. U dzieci wysypka pojawia się zazwyczaj z powodu popularnych chorób wieku dziecięcego, jak: trzydniówka u dzieci : wysypka plamista w bladoróżowym kolorze występuje na nogach, brzuchu, twarzy i klatce piersiowej różyczka : drobna wysypka plamista pokrywa najpierw twarz, a potem tułów, ręce i nogi bostonka : wysypka plamista z czasem zmienia się w pęcherzyki na dłoniach, stopach i w buzi szkarlatyna : wysypka grudkowata pojawia się na przedramionach, w pachwinach i na szyi, a później na całym ciele ospa wietrzna : wysypka obejmuje całe ciało, ma postać czerwonych plamek i pęcherzyków Z kolei wysypka alergiczna może wyglądać jak czerwone wypryski, plamy lub swędząca pokrzywka i pokrywać całe ciało, ale najczęściej występuje w zgięciach łokciowych i kolanowych, za uszami, na twarzy. Wysypka u dziecka: tabela W poniższej tabeli znajdziesz różne rodzaje wysypki u dzieci oraz choroby, którym towarzyszą: Choroba...
Wirus, który wywołuje rumień zakaźny, szczególnie lubi wiosnę. Nie jest groźny dla dzieci, jednak dorośli (zwłaszcza przyszłe mamy i osoby ciężko chore) powinni na niego uważać, bo może prowadzić do poważnych powikłań. Na rumień zakaźny najczęściej chorują dzieci, które chodzą do żłobka lub przedszkola. To wysypkowa choroba wieku dziecięcego . Sprawdź, jak wygląda rumień zakaźny i dowiedz się, po jakich objawach rozpoznasz chorobę i co trzeba zrobić, by ją wyleczyć. Spis treści: Co to jest rumień zakaźny? Rumień zakaźny: kiedy i jak zaraża Jak wygląda rumień zakaźny u dzieci? Rumień zakaźny u dzieci: objawy Rumień zakaźny u dzieci: diagnoza i leczenie Rumień zakaźny u dorosłych Co to jest rumień zakaźny? Na rumień zakaźny chorują dzieci w wieku od 2 do 12 lat. Wywołuje go parwowirus B19, który rozprzestrzenia się drogą kropelkową. Rumieniem zakaźnym, jaka sama nazwa wskazuje, bardzo łatwo się zarazić. Bywa, że pustoszy całe przedszkola i szkoły. Niestety, nie można zaszczepić dziecka przeciwko rumieniowi zakaźnemu, ale z drugiej strony – nie ma takiej potrzeby. W przeciwieństwie do rumienia wędrującego po ugryzieniu kleszcza, rumień zakaźny nie jest niebezpieczny dla dziecka. Przebieg choroby u dzieci na ogół jest łagodny. Jednokrotne zachorowanie na rumień zakaźny daje odporność na całe życie. Rumień zakaźny nazywany jest też piątą chorobą , ze względu na to, że jest to piąta z sześciu typowych wysypek wieku dziecięcego. Rumień zakaźny: kiedy i jak zaraża ...
Działanie promieni UV jest szczególnie niebezpieczne dla dzieci, których organizm jest bardziej podatny na oparzenia słoneczne i udar. Powodem tego są słabo rozwinięte mechanizmy obronne, które odpowiadają za ochronę dziecka przed działaniem czynników zewnętrznych. Chcąc w pełni zabezpieczyć dzieci, trzeba podjąć dodatkowe środki ostrożności. Zakazane godziny Promieniowanie ultrafioletowe jest najbardziej intensywne między godz. 11 a 15. Wówczas najczęściej dochodzi do powstawania oparzeń słonecznych. Zdaniem specjalistów konieczne jest, by w tym czasie dzieci oraz osoby starsze przebywały w cieniu. Niestety, na plaży niełatwo jest znaleźć takie miejsce, dlatego warto zabrać ze sobą parasole lub namioty plażowe. Można też wykorzystać czapki z daszkiem lub kapelusze z dużym rondem – te drugie osłonią głowę oraz ramiona malucha. Pamiętajmy jednak, że ok. 80 proc. promieni słonecznych odbija się od wody i piasku, dlatego nawet w cieniu nie powinniśmy zapominać o dodatkowym zabezpieczeniu przed działaniem UV. Ochrona oczu dziecka Okulary przeciwsłoneczne powinny nosić nawet małe dzieci. W wyborze szkieł pomoże nam optyk, który zaproponuje odpowiednie soczewki. Pamiętajmy, że oczy najmłodszych są bardzo delikatne, dlatego zdecydowanie nie powinniśmy kupować okularów w supermarkecie, na bazarze lub targowisku. – Okulary niskiej jakości powodują rozszerzanie się źrenic. Do wnętrza oka dostaje się wtedy więcej szkodliwego promieniowania – ostrzega Renata Makuc, lekarz okulista współpracująca z firmą JZO, producentem soczewek okularowych – Dla bezpieczeństwa wzroku wybierajmy więc szkła zaufanych producentów. Szkła gwarantujące pełną ochronę anty-UV wiążą się zwykle z wyższym kosztem. Być może dlatego niektórzy w drodze na plażę chętniej sięgają po produkt ze stojaka. Tymczasem okuliści ostrzegają: najpewniejszym miejscem,...
