Meningokoki – szczepionka Nimenrix [od jakiego wieku, cena, dawkowanie]

Ze statystyk wynika, że co czwarta młoda mama nie słyszała o istnieniu meningokoków. I choć prawie połowa ocenia zakażenie tymi bakteriami jako bardzo poważne, to jednocześnie nie znają objawów choroby – co druga młoda mama nie potrafi wymienić ani jednego z nich. Co trzeba wiedzieć o Inwazyjnej Chorobie Meningokokowej? Odpowiadamy na najważniejsze pytania. 1. Meningokoki – co to takiego? Meningokoki to potoczna nazwa bakterii (łac. Neisseria meningitidis – dwoinki zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych), które mogą osiedlać się na błonie śluzowej gardła i nosa. „Bakterie te przenoszą się z człowieka na człowieka drogą kropelkową (kaszel, kichanie), poprzez korzystanie ze wspólnych sztućców albo dzielenie się jedzeniem. W efekcie może dojść do rozwoju inwazyjnej choroby meningokokowej, która przebiega pod postacią sepsy i/lub sepsy z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych” – komentuje dr n. med. Alicja Karney z Fundacji Instytutu Matki i Dziecka (IMiD) w Warszawie. 2. Kto jest w grupie ryzyka? IChM może dotknąć każdego, bez względu na wiek. Najczęściej jednak chorują najmłodsi. Większość wszystkich chorych to dzieci poniżej 5. roku życia, przy czym najczęściej są to maluszki w pierwszym roku życia . Powodem jest niedojrzałość ich układu odporności. Z danych wynika, że w 2019 roku największa zapadalność na inwazyjną chorobę meningokokową dotyczyła dzieci do 11 miesiąca życia. Z wiekiem ryzyko zachorowania jest nieco niższe, co nie oznacza, że maleje znacząco – drugą najbardziej dotkniętą IChM grupą były dzieci od 12 do 24. miesiąca życia. Istnieje 12 typów meningokoków. Za ok. 95 proc. wszystkich zakażeń na świecie odpowiada pięć z nich: A, B, C, Y i W135. W Polsce ponad połowa zakażeń wywoływana jest przez meningokoki typu B . Wśród dzieci w 1. roku życia to one powodują 75 proc. przypadków choroby,...

Głównym rezerwuarem pneumokoka jest człowiek, a do zakażenia dochodzi drogą kropelkową lub przez bezpośredni kontakt z zarażoną osobą. Badania wykazały, że aż 60% dzieci uczęszczających do żłobka lub przedszkola jest nosicielem pneumokoka. Co to oznacza? To znaczy, że pneumokok przebywa na błonach śluzowych nosa i gardła dziecka nie wywołując żadnych objawów. Takie dziecko nie wymaga leczenia, ale jeżeli dojdzie do osłabienia odporności np. w trakcie infekcji, pneumokok może przemieścić się z błon śluzowych nosogardła do okolicznych struktur anatomicznych i wywołać zapalenie ucha środkowego, zatok, czy płuc. Wtedy konieczne będzie podanie antybiotyku, a w razie ciężkiego przebiegu infekcji leczenie będzie musiało odbyć się w szpitalu. Sytuacja stanie się znacznie groźniejsza, kiedy pneumokok z nosogardła przedostanie się do krwi i doprowadzi do rozwoju bardzo ciężkiej postaci zakażenia pneumokokowego tzw, inwazyjnej choroby pneumokokowej. Pod tym pojęciem kryje się wiele groźnych stanów takich jak: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych zapalenie płuc z przedostaniem się bakterii do krwi posocznica potocznie zwaną sepsą zapalenie wsierdzia zapalenie otrzewnej.   Inwazyjna choroba pneumokokowa zawsze leczona jest w szpitalu, często na oddziale intensywnej terapii, i niestety może zakończyć się zgonem. Liczba wszystkich rodzajów zakażeń pneumokokowych w Polsce nie jest dokładnie oszacowana , ale mamy dane na temat tych najcięższych przypadków. Rocznie notuje się ponad 1000 przypadków Inwazyjnej Choroby Pneumokokowej w Polsce. Zakażenie pneumokokiem może wystąpić u każdego z nas, ale jest szczególnie groźne u dzieci poniżej 2. r.ż. z uwagi na ich niedojrzały układ immunologiczny. Dzieci, będące często nosicielami pneumokoka, mogą być ponadto źródłem zakażenia dla ich dorosłych opiekunów, zwłaszcza dla osób powyżej 65....